Spegillinn - 01.02.1949, Blaðsíða 18

32
SPEDILLINN
meira en Hábergs og ósvífni hans í viðskiptum meiri en
Sævars.-------
En nú sátu hinar fínu frúr þessara fínu manna í fínu húsi
og töluðu saman.
— Það er annars meiri þurrkatíðin í sumar, sagði frú Há-
berg.
— Það hefur ekki komið dropi úr lofti í meira en þrjár
vikur.
— Það var lán, að lokið var við að steypa götuna hérna í
vor, sagði frú Angan, — það hefði annars verið ólíft hér
fyrir moldroki.
— En þetta er slæmt fyrir síldveiðarnar, sagði frú Sævar.
— Maðurinn minn segir, að þeir veiði bara hreint ekkert
fyrir norðan.
— Nú, sagði frú Háberg, — það er skrítið, ef þurrkurinn
hér hefur áhrif á síldina fyrir Norðurlandi, því að þar hefur
einmitt verið rigningatíð undanfarið.
— Jú, Gúra mín, sagði frú Angan. — Ég las það nýlega í
Mánudagsblaðinu, að þegar mikið rigni fyrir norðan, komi
meira vatn í sjóinn og þá verði hann ekki eins saltur og síld-
in er vön. Síldin fer þá auðvitað þangað, sem sjórinn er
saltari.
— Þetta getur meira en verið, sagði frú Háberg. — Ég
hef ekkert vit á síld né síldargöngum. Látum karlmennina
um fiskana í sjónum og tölum heldur um okkar hugðarefni.
Hvert eigum við annars að fara um helgina?
— Veit ekki, svaraði frú Sævar. — Ég er orðin dauðleið
á þessum sumarbústað á Þingvöllum. Sævar hélt að það væri
svo fínt að vera þar, en síðan þessar rútuferðir fóru að verða
á hverjum degi, er þar ekki verandi fyrir umferð og alls-
konar ónæði, það er varla að maður fái næði til þess að líta
í almennilega bók.
— Ég var að lesa upp aftur á dögunum bók, sem kom út
fyrir einum tíu-tuttugu árum, Fjallamenn, eftir Guðmund
frá Miðdal, minnir mig. Hann lýsir ferðalögum um óbyggðir,
og stundum var frægt erlent fólk með honum, t. d. einu sinni
kvikmyndaleikkona. — Svo las ég líka um daginn bók eftir
eina lávarðsfrú í Englandi. Hún og vinkona hennar, auðvit-
að aðalsfrú líka, fóru í viku hópferð í almenningsvagni. Svo
skrifaði önnur þeirra bók um ferðalagið. Ég væri til í að
reyna þetta.
— Meinarðu, að fara í hópferð í venjulegum rútubíl, inn-
an um allskonar fólk? spurði frú Sævar.
— Já, það var líka einmitt það, sem þessar ensku aðals-
frúr gerðu.
— Ég er til í það, sagði frú Angan. — Það er þó að minnsta
kosti tilbreyting. Það er ekki svo mikið sem minnst á það í
blöðunum, þótt maður fái nýjan bíl eða láti byggja nýjan
sumarbústað. Hitt er varla hægt að ganga fram hjá, ef við
tökum okkur til og förum upp í óbyggðir með fólki úr lægri
stéttunum og liggjum úti.
— En er þá nokkur hópferð á næstunni ? spurði frú Sævar.
— Jú, Almenna Ferðafélagið fer upp í óbyggðir á laugar-
daginn, svaraði frú Háberg. — Það hefur fengið lánuð sælu-
húsin hjá Ferðafélagi íslands, og ætlar að liggja við í þeim.
Verður víst í viku eða því sem næst.
— Það er miðvikudagur í dag. Ætli það sé ekki orðið of
seint? spurði frú Sævar.
— Það má athuga það, sagði frú Angan. — En ekki för-
HAUDÓR PÉTURSSON oq tryggvi magnússon
f\itóljÓrri oy at9 rtiaila :
SmdraQÓiu 14 Revkjdvílt . Sími 2702 (kl 12-13 dtgl.).
Argangurinn er 12 tölublöd * um 240 bls. - Askriltaverð: kr. 42.00 á ári
Einstök tbl. kr. 4.oo - Askriftir greiðist lyriríram - Ariiun: SPEGILLINN
Póstbóll 594, Reykjdvík * Blaðið er prentað i ísaloldarprentsmiðju b.l.
um við þrjár einar, við tökum með okkur sína þernuna hver,
og einhverja kunningja í viðbót.
Hinar féllust á þetta. Síðan skiptu þær með sér verkum
um allan undirbúning.
II.
Síðari hluta laugardagsins staðnæmdist stór rútubíll við
Miklatorg. Hópur af fólki stóð þar á torginu. Það var með
svefnpoka, bakpoka og annan útilegufarangur. Fleiri bætt-
ust í hópinn, með samskonar föggur. Þetta fólk hafði komið
með strætisvagni að næsta götuhorni, en bar svo á sjálfum
sér þvert yfir torgið, þangað sem allir langferðabílar leggja
upp, síðan Miklatorg var fullgert. Þetta var almenningur,
fólk, sem ferðaðist í orlofi sínu, á vegum Almenna Ferða-
félagsins.
Það hópaði sig þegar saman í smáhópa og fór að tala um
hið fyrirhugaða ferðalag.
Þá renndi þar að spánnýr amerískur lúxus og nam staðar.
Bílstjórinn leit út.
— Er þetta rútubíllinn frá Almenna Ferðafélaginu?
— Já, var svarað.
Bílstjórinn kom út, opnaði óæðri enda þessa fína farar-
tækis og tíndi þar út mikinn farangur.
tJr mið-iðrum fínheitanna steig frú Háberg í loðbryddri
úlpu, með myndavél um öxl, sýnilega hinn dýrasta grip. Á
eftir henni kom ungur maður, sá var eins og mynd úr ame-
rísku myndablaði. Síðast kom stúlka og bar smápinkla, það
var þerna frúarinnar.
Ungur maður úr almenningnum sneri sér að bílstjóra lúx-
ussins og spurði:
— Hver er hann, þessi?
— Ameríski jazzhljómsveitarstjórinn nýi, þessi, sem á að
leika á Ríkishótelinu í sumar, þegar amerísku þingmenn-
irnir koma hingað í heimsóknina, svaraði bílstjórinn.
Framhald.