Fálkinn - 19.02.1938, Blaðsíða 13

F Á L K 1 N N
13
Setjið þið samanl
1.
2.
3.
4.
1.
2.
3.
4.
3.
6.

6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
1<).
17.
Fornt viðurnefni.
Borg í Gyðingalandi.
Sveit á SuSurlandi.
Mannsnafn.
LJt 1. kvenheiti.
Endaveggur.
kurr.
Registur.
Skaltstjóri á lndlandi.
Frægur skákmaður.
í kirkjum (fleirtala).
Stórt eyland.
Mannsnafn.
Jugoslavíu.
Ráfljósapera.
F.ittlivað.
Gjammaðu!
124.
13.
14.
15.
16.
17.
a—a—an-
—gelt—g
— lask—i
bjól—bob—ei
æn—h lað—í—í k-
la—nok—nor—o-
ragn—ram—serb—sím—skrá
uð—u—ur—ur—urg—ölt—öl
-es-
ef—1
m—os
—u—u
ifl
md
Samstöfurnar eru alls 38 og á að
búa til i'ir þeim 17 orð, er svari til
skýringarorðanna. Fremstu stafirnir
laldir ofan frá og niður og öftustu
stafirnir, laldir neðan frá og upp
eiga að mynda:
Xöfn tveggja ist. tundkönnuöa.
Strykið yfir hverja sainstöfu um
leið og j)jer no.tið hana í orð og
skrifið orðið á listann til vinstri.
Nola má ð sem d. i sem í, a sem á,
(i sem ó, u sem ú - og öfugt.
AÐJÚTANT HITLERS,
Fritz Wiedemann kapteinn hefir
dvalið í Bandaríkjunum um hríð og
hefir sá kvittur gosið upp, að hann
eigi að reka alvarleg erindi við
Roosevell forseta.
Nú á að þv.o og hressa upp á nokk-
urn hluta af hinni frægu kirkju
Westminster Ahhey í Lundúnum,
sem krýning Brelakonungs fór fram
í, i sumar er leið. Það er ekki
hlaupið að því að þvo þarna loftið
og bogahvelfingarnar, því þarna er
INGRID BERGMAN,
sænsku leikkonuna ungu, munu ýms-
ir hafa sjeð í filmum hjer á landi.
Hún hefir þótt leika svo vel í sænsk-
um myndum, að nú liefir Ufa-fjelag-
ið í Berlin ráðið hana til sín.
hátt til loftsins, yfir hundrað fet.
Sá hluti kirkjunnar, sem nú á að
gera hreinan, hefir ekki verið gerð-
ur hreinn síðan laust fyrir aldamót-
in 17 hundruð.
Einn dag sí'ðdegis i viku, og stunduxn ekki
einu sinni það, liefi jeg' tækifæri til að
gleyma bæði „Uglunni“ og öðrum mann-
hundum. Ef þið getið ekki liætl jjessu
„Uglu“þvaðri þá verður þetta seinasta golf-
umferðin, sem jeg spila með ykkur.
Hinir urðu forviða er þeir sáu live
gramur hann var.
— Afsakaðu, sagði Val. Það sem er
hversdagslegt hjá þjer er stórviðburður
hjá okkur. En við skiljum þetta vel.
Leikurinn varð mjög spennandi. Val rjeð
úrslitunum með ágælu skoti og hann og
Gus fengu frækilegan sigur. Á eftir fóru
þeir inn í golfskálann og fengu sjer bolla
af te. Þeir fóru að rökræða um leikinn og
höfðu steingleymt rúbínum sir Jeremiah.
Ashdown fanst víst að hann liefði verið full
önugur áður. Það var ekki nema eðlilegt,
að kunningjarnir þrír, sem höfðu verið við-
staddir er þjófnaðurinn var framinn væru
dálítið forvitnir.
Jim Longshaw sem hafði leikið í öðrum
flokki kom æðandi inn.
— Ileyrið þið, piltar, kallaði hann.
Hver ykkar er að reyna að skemta sjer á
minn kostnað?
Hvað áttu við? spurði Val.
Náttúrlega á jeg við þessa fölsku
rúbína, sagði Jim og hló.
Þeir góndu á liann forviða og Ashdown
varð eintóm eftirtekt.
Hvaða fölsku rúbína? spurði liann.
— Það var laglega af sjer vikið, skríkli
Jim. — Það lá við að jeg liði í ómegin þeg-
ar jeg fjekk þennan böggul frá „Uglunni“.
En svo skildi jeg að það voruð þið sem vor-
uð að glettast við mig.
Val sneri sjer að Gus. Skilurðu livað
hann er að blaðra?
- Nei, það er mjer hulin gáta.
Jæja, þá hefir það verið þú, sagði
Jim og benti á Humph.
Jeg get ekki sagt um það fyr en að
jeg' veit livað það er, sagði Humph.
— Þetta er að minsta kosti nýung fyrii
mig, sagði Ashdown. — Vill einliver ykkar
gera svo vel að útskýra málið fyrir rnjer.
— Jeg er með J)á með mjer og nú skuluð
þið sjá, sagði Jim. Hann fór fram í fata-
geymsluna og' kom að vörmu spori aftur
með öskju, sem hann rjetti að Ashdown.
Fulltrúinn tók af henni lokið, tók bómull-
arlagð burt og nú stóð hann með fjölda af
blóðrauðum steinum í liendinni. Hann ljet
þá hanga á festinni svo að þeir liktust
vínberjaklasa.
Góð eftirlíking. Maður skyldi halda að
þeir væru ekta, sagði Jim.
Þeir eru ekta, sagði Ashdown alvarleg-
ur. — Þetta eru rúbinarnir, sem stolið var
frá sir Jeremiah Wheeler.
Alla setti hljóða um stund. Þeir stóðu
þarna steini lostnir og störðu á þetta dýra
djásn, sem var ígildi fjármuna er aðeins
fáir geta aflað sjer með lieilu æfistarfi. .
Stolið? Þjer getur ekki verið alvara?
sagði Jim og tók öndina á lofti. — Þjer get-
ur eklci verið alvara. Það getur ekki verið
satt!
Ashdown svaraði engu. Hann tók upp
ofurlítið spjald, sem lá í bómullinni í öskj-
unni. Aðeins örfá orð voru skrifuð á spjald-
ið, cða rjettara sagt teiknuð, og á hliðinni
var illa gerð teikning af uglu.
I}jer þarnist þess fremur en jeg.
Uglan.
Þetta er ótrúlegt, sagði Gus.
— Má jeg líta á þetta, sagði Val.
Ashdown Ijet djásnið fara mann frá
manni, en enginn fjekk að handleika
spjaldið.
Jú, vist eru þeir ekta, rúbínarnir, sagði
Ihoctor. — En hversvegna hefir „Uglan“
sent þjer þá, Jim?
Jeg botna ekkert í þessu. Jeg er enn á
þeirri skoðun að þið sjeuð að glettast við
hiig.
Ashdown tók aftur við djásninu, lagði
það í öskjuna og slakk henni í vasann. Og
þegar hann tók til máls aftur þá var það í
þeim ákveðna og kaldranalega tón, sem
einkennir lögreglumennina.
Segðu mjer nákvæmlega, hvernig þetta
djásn er komið i þínar hendur, Jim.
Það kom með pósti í dag og var sent
sem ábyrgðarsending. Húsmóðir mín tók
við böglinum og kvittaði fyrir honum. Jeg
fjekk hann þegar jeg kom við heima á
leiðinni, áður en jeg fór liingað. Jeg hjelt
að þelta væri eitthvert glingur, sem einhver
hefði gert að ganini sinu að senda mjer,
vegna þess að jeg var í boðinu hjá sir Jere-
miah á laugardaginn var. En svo datt mjer
i hug að hafa öskjuna með mjer hingað til
þess að komast að, hvort einhver ykkar
hefði sent hana.
Hvar er brjefið, sem var utan um
hana?
Jeg fleygði því. En liklega er það í
herberginu mínu, ef húsmóðir min hefir
þá ekki brent þvi.
— Þá færi ver, því að jeg vildi gjarnan
ná í umbúðirnar, sagði Ashdown. — Hvers-
konar pappír var þetta?
Það var venjulegur, brúnn umbúða-
pappír. Utanáskriftin var með samskonar
teiknistöfum og eru á spjaldinu. Meira gel
jeg ekki sagt þjer.
— Er þjer Ijósl að vátryggingafjelagið
hefir heitið fimm þúsund punda verðlaun-
um þeim sem finnur Wheeler-rúbínana?
spurði Ashdown og leit hvast á Jim.