Fálkinn - 30.07.1938, Blaðsíða 13

F Á L Iv I N N
13
Setjið þið saman 135. ■
1 1. Dönsk eyja.
2 2. Hljóðfæraleikari 3. Sveit, flokkur
3 4. Bær á Spáni. 5. Mannsnafn
4 0. ——-a, borg í .lapan 7. Ey í Indlandshafi
5 . 8. Bær í Danrtiörku i). ísl. ættarnafn
V í* 10. Kvenheiti
0 11. AmmonítagoS.
7 12. Bær i Frakklandi. 13. Myrkur
8 14. Kvenheiti.
9
10 Samstöfurnar eru alls 31 og á að
11 , búa til úr þeim 14 orð, er svari lil skýringarorðanna. Fremstu stafirnír
12 taldir ofan frá og niður og öftustu stafirnir, taldir neðan frá og upp
13 eiga að mynda:
14 Nöfn fjöyra xlórra eyja.
a—a—a—a—aa r—ak—a n—an n—ar « Strikið yfir hverja samst.öfu um
arr—as—auð—born—björg—dimni leið og þjer notið hana í orð og
en—holm—hus—i—ill—ist—jav—tok skrifið orðið á listann til vinstri.
—inó—na—ok—org—os—riS—varr Nota má ð sem d, i sem i, a sem á,
—við o sem ó, u sem ú -— og öfugt.
GRÖFIN HELGA LOKUÐ.
Kirkju liinnar heilögu grafar i
.íerúsalerii, sem reist var á þeiiri stað
er gröf Krisls var, samkvæmt forn-
um munnmælum, hefir nú verið lok-
að, samkvæmt fyrirmælum ensku yf-
irvaldanna, vegna þess að kirkjan
skemdist svo i jarðskjálftum nýlega,
að lífsliætta þótti að vera inni í
henni.
STÚIIENTAHÚFAN f PARÍS.
Stúdentar í París hafa hafið sókn
fyrir því, að stúdentahúfan verði
tekin upp aftur, hin gamla stúdenta-
húfa, sem kölluð var „Faluche".
Hjer sjest stúdentahópur með þess-
ar gömlu húfur.
þegar í'ólk heldur að jeg sje bjálfi í fjár-
málum. Þjer lítið nú eiginlega ekki út eins
og fjármálamaður — þjer eruð ekki nógu
frekjulegur og samviskulaus.
„Jeg er kanske ekki eins hlaðinn af sam-
visku og þjer haldið,“ sagði mr. Atliee og
ljrosti góðlátlega eins og honum væri skemt.
„Menn græða ekki altaf á frekjunni frú
Cleeve. Þeir hygnustu bíða stundum þang-
að tii kempurnar hafa barist og svo koma
þeir og hirða leifarnar eftir þá.“
Frú Cleeve kinkaði kolli. „Það er víst um
það. Jeg man einu sinni — já, það eru víst
ein sextíu ár síðan, að jeg reið um Epp-
ingskógana aleinn einn dag, og kom þá
auga á þrjá menn, tvo stóra dólga og svo-
lítinn afturkreisting, sem sigaði þeim stóru
sainan. Þeir voru svakalegir, og orðbragðið
þeirra hefði farið gegnum merg og bein á
flestum konum. Jeg sá, að þeir höfðu fram-
ið innbrot og orðið ósáttir um skiftin á
þýfinu. Jeg sat á stórum liesti og gægðist
til þeirra yfir runna, án þess að þeir hefðu
hugmynd um, að jeg var þarna.“
„Hvað ertu að segja?“ sagði Pliyllis álas-
andi. Það var altaf hættulegt að láta gömlu
i konuna tala um of. Hún var svo opinská.
„Þeir slógust þangað til þeir voru báðir
fallnir i valinn. Svo leitaði afturkreistingur-
inn i vösum þeirra og ætlaði að laumast á
burt,“ hún hló hátt, „þið hefðuð átt að sjá
hve vesældarlegur hann varð þegar kona
á stórum hesti lileypti gegnum runnann og
staðnæmdist hjá honum. „Fáið mjer pen-
ingana," sagði jeg. Og þetta litla peð fjekk
mjer þá án þess að æmta, og svo lofaði jeg
honum að fara. Það voru sextíu pund, og
jeg tapaði þeim og meiru til í spilum sama
kvöldið. Jeg spilaði piquet við Athelhampton,
gamla greifann, sem var svoddan einstakt
spilafífl.“ v,
„Hjelstu peningunum?“ lirópaði Phyllis.
„Vilanlega“, sagði gamla konan. „Átti jeg
að fá ræningjunum þá?“
„Jeg skil merginn í sögunni,“ sagði mr.
Athee. „Jeg tákna mannveslinginn, sem stal
peningunum, meðan stóru ræningjarnir
voru meðvitundarlausir."
„Segið þjer ekki þetla,“ sagði Phvllis,
„langannna meinar það ekki. En hún kann
svoddan kynstur af svona vitlausum sög-
um.“
En mr. Athee virtisl alls ekki bafa lekið
þetta óstint upp.
„Ef það er nokkur dýpri meining í þess-
ari sögu, frú Cleeve,“ sagði hann, „þá er
það jeg, afturkreistingurinn, sem ætti að
vera lrræddur við konuna á stóra hestinum."
„Menn sem eru svo skarpir að þeir geta
grætt miljónir þurfa ekki að hræðast gamla
kerlingu eins og mig,“ sagði frú Cleeve.
Og hún einbeitti hugsun sinni til þess að
finna þúsund aðferðir til þess að hafa út
úr honum fje. „Segið mjer pú eitthvað um
þetta dýrindis hús, sem þjer hafið látið
byggja þarna úti í eyjunni."
„Það er eiginlega ekkert um það að
segja,“ svaraði liann. „Jeg gerði samning
um smíðina við byggingameistara frá Bost-
on, sem hefir smiði þaðan með sjer.“
„Hvenær verður húsið fullgert?“ spurði
Pliyllis.
„Það er þegar tilbúið til að flytja í það.“
Frú Cleeve afrjeð að eyða ekki lengri
tíma í að rifja upp gamlar endurminningar.
„Og þjer ætlið að hafa fjölmenni um yð-
ur þarna í sumar vegna hennar dóttur yðar.
Það er mjög hyggilegt, mr. Alliee, æskan
nú á dögum viðurkennir, að liún verði að
skemta sjer, ef hún eigi að vera ánægð. Er
þetta skemtilegur staður?“
„Það eru tennisvellir þar og golfbraut,
þó litil sje. Auk þess ætla jeg að gera völl
fyrir polo. Mig langar sjálfan að spila ]iolo.“
„En heyrið þjer, góði maður,“ grei])
gamla konan fram í, vitið þjer ekki að mað-
ur verður að vera leikinn á liesti til þess
að geta spilað polo?“
„Af liverju haldið þjer, að jeg kunni ekki
að sitja á hesti?“
„Þjer hafið sjálfur sagt, að þjer sjeuð úr
alþýðustjett og þesskonar fólk hefir ekki
tækifæri til að læra reiðmensku á Eng-
landi.“
Mr Alhee firtist ekki. „Það er nú svo,“
sagði liann. „Jeg er ekki kominn af liöfð-
ingjum og riddurum, en reiðmaður er jeg,
og alls ekki slakur reiðmaður. Jeg átti, eins
og Keats, föður, sem hafði atvinnu af að
leigja hesta. I barnæsku langaði mig mest
að verða dýralæknir.“
„Pabbi er ágætur reiðmaður,“ sagði Er-
issa, „jeg vildi óska að jgg væri eins góð.“
„Phyllis getur kent yður,“ sagði frú
Gleeve góðlátlega. „Hún situr ljómandi
fallega á hesti og hefir ekki meira gaman
af neinu. Cleeve bróðir hennar spilar polo.“
„Haldið þjer að hún hefði tíma til að
koma út í Manndrápsey ?“
Frú Cleeve virtist liuga málið. Hún brosti
vingjarnlega. „Það væri kanske mögulegt.“
„En ekki getið þjer verið ein eftir
hjerna?“ sagði Athee.
„Verið þjer ekki að hafa áhyggjur út af
mjer,“ svaraði húsmóðirin. „Það stendur á
sama um mig, ef unga fólkið fær að skemta
sjer. Sannast að segja liefi jeg fengið nóg
af heiminum og glysi hans og gæðum. Nú
er jeg orðin gömul kona, sem bíður dauða
síns. Jeg vil ekki hengja mig á neinn.“
„Jeg mundi aldrei fara frá þjer,“ sagði
Phyllis.
„En j)ví getur frú Cleeve ekki verið á
eyjunni í sumar?“ Athee virtist mikið niðri
fyrir. „Þjer getið boðið kunningjum yðar
með yður ef þjer viljið. Það eru fimtíu her-
bergi í húsinu.“
Erissa virtist vera hrifin af þessari uppá-
stungu. „Gerið þjer það fyrir mig að
koma,“ sagði liún. „Mjer leiðist svo að vera
altaf að ferðast — ferðast og ferðast. Mig
iangar lil að eiga heimili, og ef ungfrú