Fálkinn


Fálkinn - 14.11.1941, Qupperneq 9

Fálkinn - 14.11.1941, Qupperneq 9
FÁLKINN 9 „Vitið þjer það ekki, Grismer?“ „Nei, jeg botna ekkert í hvern- ig á heimsókn yðar stendur." „Verið þjer ekki með nein ó- líkindalæti, Grismer, þjer getið sparað yður allan leikaraskap þegar jeg er 'annarsvegar." Grismer spratt upp. Hann lang- aði til að láta lienda þessum ó- svífna dóna ofan stigann, en svo dró úr honum máttinn — hann þorði það ekki. Parks glotti aftur. „Yður þýð- ir ekkert að reyna að þykjast mikill núna, hr. Grismer. Þjer hafið vísl fullmikið á samvisk- unni.“ „Hvað eigið þjer við?“ „Þjer rákuð hnifinn yðar i In-jóstið á honum. Ridge i gær, lierra minn.“ Parks færði sig ógnandi nær honum og Grismer gat engu svarað. „Jæja, það er bót i máli að þjer reynið ekki að þræta — það er heldur ekki ómaksins vert,“ lijelt Parker áfram drýld- inn. — „Jæja, við erum nú að vísu ekki neinir virktavinir, en jcg kæri mig nú samt sem áður ekki um að sjú yður hengdan, því að jeg er ekki eins bölvaður og þjer llaldið. Menn geta fram- ið Verknað í svoddan ofboði að þeir muni alls ekki eftir á livað þcir liafa gerl — jeg þekki þetta af eigin rfeynslu." „En það er ekki jeg, sem drap Ridge,“ gat Grismer loks stamað. „Jæja, svo að þjer ætlið þá að þræta saint. En iílið þjer nú á: Jeg og fjelagar mínir, Ryan og Slattery, vorum svo heppnir i nótt að finna líkið af Ridge veslingnum með hnifinn yðar í byóstinu. Fjelagar mínir vildu fara til lögreglunnar undir eins, en jeg afslýrði því. Jeg útlistaði fyrir þeim, að okkur væri enginn akkur í að sjá yður hengdan; en þó leið löng bið þangað til jeg gat fengið þá til að hjálpa mjer til að draga John veslinginn á öruggan felustað. Þegar því var lokið sýndi jeg fjelögum mínum fram á, að þjer mynduð eflaust vilja borga okkur vel fvrir að láta Jobn týnast fvrir fuit og all.“ „Já en jeg' . . . .“ „Þetta er ekki aðalega vegna peninganna fjelagar mínir vilja fult eins vel að þjer fáið yðar makleg málagjöld..... Þeim þótti mjög vænt úm John og þeir liata yður eins og pestina; en jeg geri ráð l'yrir að þeir muni sætta sig við orðinn hlut ef þjer verið ekki mjög sinkur á pen- ingana. Og svo skal jeg sjá um að þeir flytji burt úr bænum. Ef þjer hinsvegar ckki gangið að tillögu minni þá erum við fimm, sem getum vitnað á möti yður og tilgreint í hvaða ástandi við fundum lík Johns.“ „Hvernig ætlið þjer að sanna, að þjer segið satt?“ spurði G'rism- er.sem átli erfitt íiieð að dylja bræði sína. yfir fúlmenskunni. Parks stakk hendinni í vas- ann og tók upp blóðugan lmífinn. „Gerið þjer svo vel,“ sagði liann og rjetti Grismer bnífinn, „en þjer skuluð ekki reyna að stinga honum á yður, því að jeg er með hlaðna skammbyssu i vasanum.“ Grismer var um og ó þegar hann tók við hnífnum. Svo lagði liann liann í flýti á óskrifaða papirsörk á skrifborðinu sínu. Því næst sagði bann: „Jeg hefi ekki drepið Ridge. Þjer vitið ofurvel, að mjer væri ómögulegt að drýgja slíkan of- beldisglæp, cn jeg veit að hníf- urinn, sem hefir orðið honum að bana, er mín eign. Jeg sá liann í nótt með eigin augum i Botts Lane, eltir að morðið liafði verið framið og jeg sá líka yður og fjelaga yðar koma upp úr veitingakránni. Einliver maður, sem fundið hefir hnífinn minn hefir orðið Ridge að bana *— eða einhver sem hefir stolið hnifnum að yfirlögðu ráði. Jeg er saklaus en jeg veit, að lík- urnar tala á móti mjer, og jeg vil heldur ganga að því að borga yður fje en að lála dæma mig saklausan." „Þetta er viturleg ákvörðun, berra Grismer. Jeg skal láta fje- laga mína vila um þetla og vona að þeir sitji á sjer þangað til alt er komið i rjett liorf — eða, livernig væri að þjer borguðuð peningana undir eins?“ „Hve mikið beimtið þjer?“ „Tíu þúsund dollara." Grismer kiptist við, en Parker flýtti sjer að lialda áfram: „Það er ekki mikið fyrir ann- an eins greiða, br. Grismer. Þjer ættuð ekki að fara að malda í móinn, því þá gel jeg ekki á- byrgst fjelaga mína.“ „Tíu þúsund dollara,“ tautaði Grismer, en bætli svo við, skönnnu síðar. „Komið þjer liingað snemma i fyrramálið, Parks, þá skulum við tala bet- ur saman.“ „Ef jeg fengi peningana í dag gæti jeg komið fjelögunnm á burt méð skipinu, sem fer til Argentínu í kvöld.“ „Nei, jeg verð að hafa um- hugsunartíma og get þetta ekki, þetta er svo liræðilegt áfall komið þjer heldur um tíu- leytið í fyrramálið." Parks lók Jmífinn og færði sig nær dyrunum. „Jcg ábyrg- ist ekkert, lierra Grismer, en ef yður skyldi snúast hugur j)á vitið þjer bvar jeg á beima. Að öðrum kosti kem jeg klukkan líu í fyrramálið.“ Grismer lmeig ljemagna niður a stól þegar Parks var farinn út. Hann vissi vel að liann var stað- ráðinn í að borga peningana, hann vildi ekki eiga undir því, að dómstólarnir tryðu á sak- Ieysi hans. Og þó? Mundi hann nokkurntíma l'á að verða í friði fyrir þorpurunum, þó hann kevpti sjer frið hjá þeim núna? Hann heyrði fótatak nálgast fram í göngunum. Var það lög- reglan — hafði Parker svilcið hann? Hann tók báðum liöndum í skrifborðið — hrollur fór um hann — þegar liann sá, að blóð- ugt merki hafði komið eftir hnífinn á hvíta pappirsörkina. llurðinni var lokið upp og inn kom — ekki lögreglan — hcld- ur góðkunningi hans Frank Morris, sem var efnafræðingur í verksmiðju hans. „Herra minn trúr, livað hefir komið fyrir þig?“ hrópaði Morris. „Þú lítur út eins og þú hefðir sjeð draug, Jack!“ „Æ, Frank,“ stundi Grismer, „ef það væri ekki verra. En hugsaðu þjer — jeg er sakaður um að hafa framið morð.“ Og nú sagði hann vini sínum upp alla söguna og sýndi honum blóðblettinn á papírnum. Klukkan tíu morguninn eftir kom Parks og ljet nú enn dólgs- legar en daginn áður. Hinsvegar var Grismer miklu rólegri, beils- aði Parks með vingjarnlegu brosi og bað liann kurteislega að fá sjer sæti. „Jæja, Parks,“ byrjaði hann, „eigum við þá ekki að komast til botns i þessu leiðinlega máli sem fyrst. Gerið þjer svo vel að afhenda mjcr hnífinn og bjerna eru tíu þúsund dollarar, eins og þjer sjáið.“ Parks hikaði við en rjetti svo Grismer hnífinn. „En livaða tryggingu liefi jeg fyrir því, að þið þorpararnir revnið ekki að gera mjer bölvun eftir sem áður?“ spurði hann. „Þjer hafið hnífinn, herra Grismer og jeg skal láta fjelaga inína hverfa undir eins í dag og sjá um að þjer sjáið þá aldrei framar.“ Parks stóð upp eins og hann væri óþolinn. 1 sama bili heyrð- ist fólatak í göngunum. „Flýtið þjer yður að stinga peningunum í vasann, Parks,“ sagði Grismer. „Það er einhver að koma.“ Peningarnir voru ekki l'yr komnir ofan í vasa Parks en Morris kom inn með ofurlítið tilraunaglas og var brúnrauður vökvi i glasinu. Parks starði gap- andi á glasið. Morris settist og Grismer nam staðar fvrir fram- an Parks: „Litið þjer nú á maður minn! Síðan i gær liefi jeg komist fyr- ir ræturnar á því svívirðilega til- tæki, sem þið bófarnir liafið stofnað gegn mjer. Jeg veit að þið hafið í síðustu sex mánuðina beðið eftir tækifæri til þess að Ridge gæti leikið þetta ábrifa- mikla banastundarhlutverk. Jeg veit að þið hafið njósnað um mig mánuðum saman og að þið elt- uð mig líka í nótt i Botts Lanc, þar sem þið fenguð ágætt tæki- færi lil að framkvæma áform ykkar. .Teg veit lika, að Ridge gisti hjá yður eftir dauða sinn í fyrrinótt, þorparinn!“ Parks sat þarna eins og steini lostinn og gat engu svarað. „Yður þætti kanske gaman að heyra, livernig jeg komst á snoð- ir um hið þrælslega fúlmensku- bragð Jacks: „Lítið þjer á, kunn- ingi, í gær þegar jeg lagði linif- inn a pappirsblaðið þá kom rautt merki eftir liann. Þegar pappír- inn var rannsakaður á efnarann- sóknarstofunni okkar koin það á daginn, að blettirnir voru el'tir rautt anilín. Nú vissi jeg að Slattery slarfaði á litagerð og þegar jeg var sannfærður. um, að ekki var dropi af anilíni í binu dýrmæta blóði Ridge, sá jeg þegar að þið böfðuð gert samsæri gegn mjer.“ Parks færði sig nær dyrunum en Grismer elli hann ekki en hjelt áfram: „Yrður þýðir ekkert að reyna að flýja — það standa þrir lögregluþjónar í göngunum og húsið ar umkringt af lög- reglu.“ Siðan kallar Grismer fram úr dyrunum: „Komið þið herrar mínir. Vilj- ið þið gera svo vel að fara með þennan mann inn í næsta her- bergi og taka af bonum tíu þús- und dollarana, sem hann er með í vasanum. Við Morris skulum gera okkur tilbúna á meðan til að koma með ykkur á stöðina.“ ÖSNUNUM FÆKKAR í ENGLANDI. í Englandi hefir talsvcrt verið notað af ösnum, til þess að draga Ijcttar kerrur. En viðkoman lijá ösnuiiuni cr sifelt að minka; þannig hafa aðeins tólf asnafolöld fæðst að meðaltali á ári síðustu árin. Það cru einkum grænmetissalar, sem nota asnana fyrir kerrurnar, sem þcir sclja úr á götunum, og gátu þeir fyrir nokkrum áruni keypt sjcr asna fyrir tvö sterlingspund, en mi kosta þeir orðið nær tiu pund. í Lytham St. Anne eru sjerstök vcrnd- unarlög fyrir asna í gildi. Er þar svo fyrir mælt m. a., að cigi megi nota asna til reiðar nema lianda börnuin og að ekki megi brúka þá nema átta tima á dag. Rikarður ljónshjarta varð fyrstur manna til jiess að flytja asna til Evrópu. Hafði hann náð í nokkra villiasna austur i Mesópótamíu' og tókst að temja þá og hafði þá mcð sjcr til Englands. En ckki var það fyr cn löngu síðar, að þeir brcidd- ■ust út í Englandi.

x

Fálkinn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.