Fálkinn - 25.07.1947, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
Kvennjósnarar
Mæðradagurinn í Frakklandi. —Á Boulevard Ivellernian í París
var þetta fagra minnismerki afhjúpað á mæðradaginn i sumar.
Það er reist til heiðurs frönskummæðrum.
Niðurlag úr síðasta blaði.
Tuttugu ára fangelsi.
Hún hlýddi ú dóminn, það var
ekki dauðadómur heldur 20 ára
fangelsi, sem Singleton dómari kvað
upp. En þýska konan, sem háfði
verið svo örugg frá því að hún steig
fyrst fæti sinum á England, lét
sór hvergi bregða.
„Tuttugu ár!“ kallaði hún upp.
„Eg verð frjáls eftir nokkrar vik-
ur, þegar der Fiihrer kcmur hing-
að!“
Skáldsögurnar lýsa kven-njósnur-
um sem fögrum kopum, sem ginna
sendiherra og hershöfðingja til að
glopra út úr sér leyndarmálum, með
því að bjóða yndisþokká sinn og
deyfandi sígarettur. En fyrir hverja
eina Mata Hari eru að minnsta
kosti Iiundrað miðaldra, óásjálegar
konur notaðar til njósna. Þær koma
fram sem kaupsýslukonur, barn-
fóstrur eða venjulegar húsmæður.
Fimm árum áður en stríðið hófst
áttu velséð myndarleg hjón, O’
Grady og frú, heima í fallegu þorpi
í Sandown á Tsle of 'Wight.
Til þess að drýgja eftirlaun
mannsins síns( liann hafði verið
slökkviliðsmaður) hýsti frú O’Grady
skemmtiferðafólk á sumrin, eins og
svo margir nágrannar hennar, og
þó að margir útlendingar væru i
])eim hóp þá ])ótti ekkert við það að
athuga, því að margir fara til
Bretlands í sumarleyfinu. í frí-
stundum sinum fór hún i göngu-
ferðir eða að teikna, en enginn
nennti að líta á teikningarnar henn-
ar, ckki einu sinpi maðurinn Jienn-
ar, enda tranaði hún þeim ekki
fram.
Þegar strðið hófst gerðist O’-
Grady sjálfboðaliði i slökkviliðinu
og fór til meginlandsins og vann
þar ýms afrek við að slökkva bruna,
sem Þjóðverjar kveiktu í leifturárás-
um sínum. Dorothea O’Grady varð
eftir á Isle of Wight, en brá sér
stundum til Portsmouth, Southamp-
ton og London.
Hinir fyrstu kyrru mánuðir á
vesturvígstöðvunum Tiðu og áællan-
irnar um innrás í Bretland voru
gerðar. Af framburði Görings, Keit-
els og annarra vita menn nú, að
áformað var að gera innrás í Eng-
land á fimm stöðum haustið 1940.
Varnar-áform.
Ellefu herdeildir áttu að vera í
fytkingarbrjósti og hjálparstöð átti
að vera á Isle of Wight. Þaðan átti
að gera árás sjóleiðis og loftleiðis
á Portsmouth og Southamton, og
stórárás skyldi gerð á Aldershot og
Reading lil þess að einangra I.on-
on.
Til þess að ])etta gæti telcist þurftu
Þjóðverjar nákvæmar upplýsingar
um alla suðurströndina. Frú 0’
Grady var vafalaust ekki nema lítill
hlekkur í þeirri njósnarakeðju, sem
Þjóðverjar höfðu til þessa. En þó
að hvorki maður hennar né grannar
hefðu minnsta hugboð um starf-
semi hennar, hafði leyniþjónustan
samt nasasjón af henni. Og teygði
hramminn eftir henni þegar timi
var kominn til.
Frú O’Grady var numin á burt i
kyrrþei. Ilúsið í Sandown var
kannað hátt og lágt. Skjöl sem
liöfðu inni að halda varnaráætlun
fyrir 1. Kanada-herdeildina, voru
vendilega geymd i stoppuðum sófa.
Þarna voru teikningar, sem hefðu
getað sparað Þjóðverjum þúsundir
mannslífa. Engihn varð meira for-
viða á þessu en O’Grady, sem var
algerlega saklaus. Hann viðurkenndi
að hann hefði lítið þekkt til Doro-
theu sinnar áður en þau giftust.
Fáeinum vikum síðar var Pam-
ela O’Grady kærð lyrir njósnir,
spellvirki og skemmdir á simalinum
hersins í sama sögulega salnum i
Winchesterhöll, sem Alice Lisle
hafði barist fyrir lífi sínu 260 árum
áður, er hún var kærð fyrir landráð
cftir Moumouth-uppreisnina.
Kéttarhald fyrir Iokuðum dyrum.
Réttarhaldið l'ór fram fyrir lok-
uðum dyrum. Ákærandinn gat dreg-
ið u])p furðu skýra mynd af sak-
leysislegri húsmóður, sem hafði
njósnað kerfisbundið gegn sinni
annarri ættjörð og reynt að koma
mikilsverðum hernaðarleyndarmál-
um i hendur Þjóðvcrja.
En sumt upplýstist aldrei. Til
dæmis það hvort Pamela O’Grady
hefði njósnað vegna peningánna eða
í hefndarskyni við Brcta. Það varð
ekki hcldur upplýst hvaða ráð lnin
notaði þegar hún reyndi að koma
leyniskjölunum til Þjóðverja.
Bétturinn dæmdi hana seka um
(ill kæruatriðin og dómarinn setti
upp svörtu hettuna, sem notuð er
þegar dauðadómar eru kveðnir upp.
Dómurinn virtist engin áhrif liafa
á hana. Hún skaut málinu til æðri
réttar og fékk þar fjórtán ára
tukthús.
Þegar dyrnar opnast fyrir henni
aftur heyrir stríðið siigunni til
en ekki þeirri sögu, sem liíin hafði
liugsað sér.
Svartur flóki og rauSar ró&ir. —
Rose Valois Itefir saniió þennan
rómantíska hatt sem eflaust
verður i fremstu röð i ár.
Hentug syumardragt.
Dragt þessi er úi» dökku lérefti
og gerir liverja konu grannvaxna
ásýndum. Blússan er rauð með
hvítum rákum lil þess að selja
meira litskrúð í klæðnaðinn.
í KVALASKÓLA.
Niðurlag af bls. !).
byssu. sagði Bauman rólega, Taldu
skammby.ssuna upp aftur!
Drengurinn tók hana upp af gólf-
inu til að halda henni, seig skref
afltur á bak, hélt skammbyssunni
að mjöðminni og miðaði henni á
Bauman.
Það var likast og slraum legði
frá gikknum um allan líkama drengs
ins og þýddi han svo að stirðleikinn
hvarf úr honum, og liann varð lið-
uri og limari.
Þetta er betra, sagði Bauman.
Svo vat eins og drengurinn slapp-
aðist, feimni lians hvarf og liann
fékk Bauman vopnið, cn hann rétti
fram höndina.
•læja.
Drcngurinn saup kvcljur: Eg hafði
unnið il þess, sagði liann.
Alveg rélt. Þú getur haldið á-
fram.
Bauman snerist á hæli. Og Josep
á eftir.
Hversvegna
reykir kvenfólk ekki pípu?
„Hversvegna reykir kvenfólk ekki
pipu þegar svona mikil þúrrð er á
sígarettum.?“ spurði Englendingur
nýlega. Kvenfók reykti nefnilega
pipu þangað til á síðustu öld, og
það kemur fyrir i sumum löndum
ennþá, en oftast er það í laumi.
Það þyrfti ekki annað en að ein-
hver filmdísin tæki upp á þvi að
reykja pipu. Þá skyldi ])að sjást
að fleiri kæmu ú eftir.