Fálkinn - 12.12.1958, Blaðsíða 20

14 JÓLABLAÐ FÁLKANS 1958
in úr gluggum litlu húsanna i Darrach.
En gegnum rúðurnar hjá MacGlenaig
mátti sjá bjarma leggja út í nátt-
myrkrið. Sigð mánans var komin upp
fyrir fjallseggina og varpaði glœtu á
cnjóinn í Glen Ursainn.
Margaret stóð við gluggann og ein-
blindi á mjóa stíginn, sem lá upp
eftir dalnum. Kvíði hcnnar ágerðist,
henni fannst eitthvað hljóta að ger
ast bráðum, og hún þoldi varla að sjá
fólkið sitja hreyfingarlaust kringum
borðið. Hvers vegna Iiafði faðir
Clachs og faðir hennar ekki farið með
honum? Æ, þeir höfðu verið sammála
um að það vœri unnið fyrir gýg. Þótt
hún gæti ekki hjálpað honum, hefði
hún að minsta kosti getað staðið við
hlið hans, þegar hann sá, að hinir
höfðu rétt fyrir sér. Það var líka hjáip
í því ...
Hún læddist út án þess að fólkið
tæki eftir, fór í kápu og batt á sig
hettuklút og opnaði hurðina. Kuldinn
var bítandi, eftir hitann í stofunni,
en hún flýtti sér að ganga sér til liita.
Hún var komin hálfa leið upp i dal-
inn er hún sá hús Mac Morrars, og nú
sá hún þrjá menn koma ríðandi niður
dalinn. Þeir námu allt í einu staðar,
sagði hann í öðrum tón. — Hann er
varla maður til að borga féð, sem
drukknar í mýrinni í nótt . . . eða
hvað heldurðu? Ég varð að láta setja
hann í skuldafangelsi. Hvernig held-
ur þú að hann sleppi þaðan aftur?
Kannske hafa drepist yfir hundrað
fjár í nótt.
Hann þreif í hönd hennar og dró
hana að sér. Nú var röddin blið og
lokkandi. — Nú er ástæðulaust að þú
komir ekki til mín til Tighna Cluan.
Hún ætlaði að slíta sig af honum
en hann liélt henni blýfastri og reyndi
að kyssa hana. Þegar hún var að reyna
að losa liöndina á honum snerti hönd
hennar svipuna. Hún kippti í hana.
Og svo sló hún hann í andlitið. Hann
hörfaði undan öskrandi, en áttaði sig
strax og ætlaði að þrífa til liennar
aftur. En þá nam hann staðar, skelk-
aður.
Klukknahljómur heyrðist um Glen
Ursainn ... og svo aftur og einu sinni
enn. Svo varð þögn nokkra stund, en
þá: fór klukkan að hringja aftur. Tón-
arnir bárust upp í stjörnubjart loftið.
Nú var helst að heyra að þetta væri
samhljómur margra klukkna, sem
hringdu margraddað lag .... kallandi

MacMorrar
gamli lá á
gólfinu með
brostin augu
og klukku-
strenginn vaf-
inn um hönd
sér ...
einn þeirra skildi við hina og hélt
áfram niður stíginn, sem hún gekk.
Hún flýtti sér að komast til Mac
Morrars, — henni fannst á sér að
þessi ríðandi maður væri viðsjárverð-
ur. En hún var orðin uppgefin, þvi
að færðin var þung og leiðin brött.
Þegar riddarinn nálgaðist hana sá
hún að þetta var John Barlholomew.
Hann vaff sér af baki og gekk til
hennar. Hann var með svipu i hend-
inni, með langri ól. Hann hló ill-
yrmislega þegar hann sá liver hún var.
Og hún hörfaði lirædd undan. Hún
sá að ullarlagðar voru á keyrisólinni.
— Jólanóttin varð ekki eins og þið
höfðuð hugsað ykkur, kallaði hann
hæðnislega, — en svona fer það þegar
maður svikst um. Það liafa verið þjóf-
ar á Tighna Cluan, og þeir hafa rekið
allt féð út. Ég og félagar minir höfum
verið að reyna að ná því saman, en
það hafði styggst svo mikið. Þetta
verður dýrt fyrir Clach.
Hann sagði einmitt sömu orðin og
faðir hennar hafði giskað á að hann
mundi segja. Hún svaraði ekki en
reyndi að komast áfram. Hann gekk
í veginn fyrir hana.
— Nú er úti um Clach MacGarry,
.... tilbiðjandi .... sálm lieilagrar
nætnr.
Margaret fannst hún vera í dá-
leiðslu. Svona hafði hún aldrei heyrt
klukkur hringja áður.
En svo vaknaði hún af töfrunum
og tók til fótanna. Hún heyrði Bart-
holomew bölva, og þegar hún leit við
sá hún í tunglsljósinu að liann var að
reyna að komast á bak hestinum, scm
hopaði undan hvenær sem John
reyndi að stiga í ístaðið.
Hún var lafmóð þegar liún kom að
bænahúsinu. Gamla klukkan hélt
áfram að hringja sama lagið. En um
leið og hún steig inn fyrir þröskuld-
inn þagnaði klukkan allt í einu. Hún
heyrði andvarp ... og svo varð allt
liljótt.
Mac Morrar gandi lá á gólfinn með
brostin augu og klukkustrenginn vaf-
inn um hönd sér. Ánægjulegt bros lék
um andlitið, eins og hann þættist liafa
gegnt ævihlutverki sínu.
Áður en hún hafði áttað sig heyrði
hún traðk í fjárhóp. Hún laut niður
að MacMorrar, veitti honum nábjarg-
irnar og krosslagði liendur hans á
brjóstið. Svo fór hún út. Litlu ofar
sá hún fjárhóp koma lilaupandi niður
að bænahijsinu. Féð virtist vera farið
að spekjast. Og á eftir kom einhver,
sem hottaði á hópinn . . . Clach.
Féð hnappaðist við bænhúsdyrnar.
Clach átti erfitt með að komast gegn-
um hópinn til Margaret. Hún liljóp
upp um hálsinn á honum og þrýsti
honum að sér. Og svo fór hún með
honum inn. Þau horfðu þegjandi á
dána manninn um stund.
— Þetta hefir reynt of mikið á hann,
enda er það kraftaverk að hann skyldi
geta komist hingað, sagði Margaret.
— Ég trúði ekki þessu, sem sagt
var um hann, sagði Clach, en hann
gat þá kallað á féð með hringingu.
Ég hlustaði á þegar klukkan byrjaði
að liringja og ætlaði varla að trúa
minum eigin augum þegar ég sá féð
snúa við og taka á rás. Nokkrir gömlu
sauðirnir höfðu forustuna. Þetta mátti
ekki seinna vera, því að sumt af fénu
var að komast út í mýrina. MacMorrar
mun hafa heyrt i fénu þegar það fór
hjá, og skilið að eitthvað var að.
Þau heyrðu mannamál fyrir utan
og fóru út. Þar var Jolin, sem loksins
liafði komist á bak, og félagar hans
tveir.
— Gerið þér svo vel, hérna er féð
yðar — liver einasta kind.
Bartholomew starði á hópinn
skelfdur. Svo rétti hann úr sér og
öskraði: Reynið þér þá að koma því
heim, í staðinn fyrir að hafa stefnu-
mót i bænahúsinu sjálfa jólanóttina!
— Nei, svaraði Clach rólega, mér
kemur féð yðar ekkert við framar.
Þér hafið sýnt að þér getið rekið fé
á fjöll. Sýnið þér nú að þér getið
komið þvi í hús aftur.
— Já, nú er hann upp með sér, liróp-
aði John og gleymdi alveg að minnast
á þjófana, sem hann uppástóð að
hefðu hleypt fénu út, — en ætli liann
hugsi sig ekki betur um þegar sultur-
inn fer að gaula i görnunum á honum.
— Ég liefi hugsað um allt, svaraði
Clacli, — maður getur keypt bæði gull
og brauð of dýrt.
Hann tók Margaret undir arminn og
ruddi sér braut gegnum fjárhópinn og
strauk kindunum um bakið um leið.
Þegar þau voru komin nokkur skerf
burt reið John eftir þeim, en Margar-
et, sem enn hélt á keyri hans í hend-
inni, vék til hliðar og sló fast i hest-
inn um leið og hann fór lijá. Hestur-
inn prjónaði og hneggjaði og tók svo
sprettinn yfir stokka og steina mcð
Bartholomew, sem varð að lialda sér
i toppinn til þess að detta ekki af baki.
— Ég vorkenni fénu svo mikið,
Murplirey er cnginn dýravinur, sagði
Clacli.
— Og hvernig fer með okkur? sagði
Margaret hnuggin.
— Ég geri það sama sem svo marg-
ir liafa gert liér í Skotlandi, sem stór-
laxarnir hafa rænt brauðinu eða gert
að þrælum með þvi að kaupa undan
þeim jarðirnar ... fer til Ameriku.
Þar er maður virtur fyrir það sem
maður er og getur, þar verður 'maður
frjáls. Ég hugsa að presturinn hjálpi
okkur um fargjaldið ef ég lofa að
borga honum það seinna.
— Okkur?
— Já, varla dettur þér í hug að ég
fari án þín? Ég er aðeins ég sjálfur
og finnst ég vera frjáls þegar þú ert
nærri mér. Viltu ekki koma með mér?
— Ég vil koma með þér hvert scm
þú ferð, sagði hún lágt.
Hann þrýsti henni fastar að sér og
horfði á stjörnurnar.
— Þá varð þetta þrátt fyrir allt góð
jólanótt hjá okkur ... sú besta sem
ég hefi lifað.
Gull-
og dýrir steinar.
MÁNAÐASTEINARNIR.
Dýrir steinar tala fornu táknmáli í minja-
gjöfum vina á milli og eru m. a. kenndir til
mánaða. Margir bera slein síns fæðingarmán-
aðar, greyptan í skartgrip, sér til lieilla.
Jan.: GRANAT, ONYX
Febr.: AMETYST
AQUAMARIN, JASPIS
DEMANT, BERGKRISTALL
SMARAGÐ, SPINEL, CHRYSOPRAS
ALEXANDRITE, MÁNASTEINN
RUBIN, CARNEOL
PERIDOT, SARDONIX
SAFÍR, LAPIS LAZULI.
OPAL, TURMALIN
TOPAS, CITRINE
TURKIS, ZIRKON, CHALCEDON
sýnisafni okkar höfum við nú eitt hið
Marz:
Apríl:
Maí:
Júní:
Júlí:
Ágúst:
Sept.:
Okt.:
Nóv.:
Des.:
I
stærsta og fegursta úrval listrænna skartgripa,
setta dýrum steinum.
TRÚLOFUN ARHRIN G AR.
Yerkstæði okkar iiafa nú hafið smiði trúlof-
unarhi’inga eftir nýjum teikningum. Fagrar
gerðir. Fjölbi-eytt úrval.
,oíag.ur g.ré|xur er ce tlC g.udés
GLEÐILEG JÓL.
Jðn ðlpuntlsson
Skorlpripaverzlun