Fálkinn


Fálkinn - 30.01.1959, Qupperneq 7

Fálkinn - 30.01.1959, Qupperneq 7
FÁLKINN 7 veruna. Hún reyndi að koma þvi í kring, að liún fengi hlutverkin sem henni voru œtluS, til yfirlesturs, og fengi sjálf að ráða hvort luin vildi ieika þau eða ekki. En þar var við erfiðleika að etja. Leikstjórinn taldi, að lnin hefði engin skilyrði til að leika alvarleg hlutverk. En meðan hún léki létt hlutverk í skemmtimyndum, gæti hún lieillað hvern einasta karlmann í veröldinni. Lengri næði leikgáfa hennar ekki, sögðu leikstjórarnir í fyllstu alvöru. Það mátti ekki gleyma því að liún liafði aldrei fengið neina menntun, að lieitið gæti. Hún var nátt- úrubarn sem ekkert kunni. Hún gat ekki einu sinni sagt nokkra setningu án ])ess að margæfa sig á henni áður. Og af því að liún var orðin fræg var hún lika orðin taugaveikluð og dutl- ungafull. Hún lilýddi ekki hinum ströngu reglum í kvikmyndaverinu, og var alltaf að baka húsbændum sín- um einhverjar áhyggjur. En Marilyn átti líka verjendur. Einn af leikstjórum hennar, Jean Negul- esco, hrósaði lienni fyrir skapfjör og áhuga. — Marilyn er engin bryðja, sagði hann. — Það vcrður að sýna henni nærgætni og reyna að haga sér eftir þvi, sem einkennilegt er i fari hennar, því að lnin er viðkvæm sál. Annar leikstjóri, Fritz Lang, kemst hins vegar alltaf í illt skap þegar hann minnist þeirra tíma, er þau unnu saman. Hann þoldi ekki að sjá að Natascha stóð alltaf fyrir utan sviðið og gaf Marilyn bendingar, sem fóru í þveröfuga átt við ])að, sem hann sjálfur vildi. HEItRA „BASEBALL". Hvað Marilyn snertir er það ekki fráleitt að tala um „halastjörnu- frama“. Það er ekki langt siðan þeir helstu í kvikmyndalífi Bandaríkjanna héldu þvi fram, að þetta flækings- barn frá Los Angeles gæti aldrei orð- ið kvikmyndadís. En svo fór að hún varð kauphærri en flest starfssyst- kin hennar. Hún telur sig vera mcð ríkustu kormm i heimi, og nafn henn- ar tryggir að myndin verði sótt. Fólk heimtar líka að fá að vita allt um fortið hennar og mótlæti. Marilyn liafði jafnan sagt sjálf, að hún væri munaðarleysingi, en í þvi tilliti varð einn blaðamaðurinn til þess að birta óþægilega frétt. Hann sannaði nefni- lega að þetta væri ósatt. Móðir henn- ar væri á lífi, en liann gat þess ekki að hún væri á geöveikrahæli og ó- læknandi. En það varð sannað, að Marilyn vissi ekki betur en að móðir liennar væri dáin. Fólk vill líka fá að vita hvers vegna hún giftist ekki aftur, eftir fljótræð- ishjónabandið í æsku. Félag hannar f.uglýsti nefnilega að luin fengi 5000 giftingartilboð á viku, viðs vegar að úr veröldinni. Var enginn maður til, sem hún vildi bindast? Og með sama dularfulla brosinu, sem hefir heillað svo marga, svaraði hún létt: — Abra- ham I.incoln er faðir minn. Og ég þarf ekki meira. Ilún hefir afar mikl- ar mætur á Lincoln. í svefnherberg- inu hennar er mynd af honum og i bókaskápnum hennar fjöldi af bók- um um hann og eftir hann. Einn daginn hringdi umboðsmaður hennar, David March til hennar og sagði: — Marilyn, það stendur í Biblíunni, að það sé ekki gott að mað- urinn sé einn. — Hver er það sem þú hefir fund- ið handa mér núna? — Einn alúðlegasti maður sem ég ' V „ Úr nnnÁlum hefi kynnst. Og hann langar afar mik- ið að kynnast þér. Það er Joe Di- Maggio. Hvaða náungi er það nú eiginlega? — Hvað er þetta, Marilyn! Hann er einn af vinsælustu mönnum i heimi. — Leikari? ítali? — Ég lield varla að þú sért með öllum mjalla, telpa mín! Þetta má ekki svo til ganga. Ertu laus um Tík leytið annað kvöld? — Það er i seinasta lagi. En látum svo vera. Hvar eigum við að hittast? — í Restaurant Chason. Ég verð með lionum og skal kynna ykkur. David Marcli og Joe DiMaggio höfðu vaðið fyrir neðan sig og komu tíu mínútum fyrir. Klukkan varð sjö. Og hún varð átta. En kortér yfir átta kom Marilyn vaðandi. Joe DiMaggio var mjög móðgaður. Það var ekki venja að láta annan eins mann og hann biða tvo tíma, án þess að gera afsökun. Jafnvel ekki þótt viðkomandi hefði meiri tekjur en Greta Garbo og Marlene Dietrich til samans. En þegar hún settist á móti honum hvarf reiðin eins og dögg fyr- ir sólu. En áður en þeim vannst tími til að panta matinn, kvaddi March og fór. Hann vildi ekki trufla. En skömmu síðar kom Mickey Rooney inn. Hann heilsaði Marilyn stutt og sneri sér svo að Joe og seltist. Þeir töluðu ekki um annað en „baseball". Marilyn var sígeispandi, og loks stóð hún upp og ætlaði að fara. Joe grát- bændi hana um að fá að aka henni heim, og loks lofaði hún honum það, náðarsamlegast. En kveðjurnar urðu stuttar og fremur kuldalegar. — Er hann ekki einstakur? spurði March þegar Iiann hringdi til hennar morguninn eftir. — Var ekki gaman lijá ykkur. Það er framúrskarandi gaman að lieyra Joe tala um „base- ball“. — Ég hefi aldrei séð „baseball", og eftir þá reynslu, sem ég fékk af vini þínum í gærkvöldi, geri ég ekki held- ur ráð fyrir að sjá hann nokkurn tima á ævinni. Eftir dálitla stund liringdi siminn aftur. Það var lierra Baseball. Hvort liann gæti fengið að hitta ungfrú Mon- roe aftur? Þvi miður — liún var önn- um kafin næstu þrjár vikur. Þremur dögum síðar hringdi herra Baseball aftur. Svarið var enn: Nei! Þelta endurtók sig kvöld eftir kvöld. Hann lét sig ekki, og hún lét sig ekki heldur. En eftir sautján hringingar sættust þau. Hann sagði henni ævi- sögu sína, um ættland sitt, Sikiley, um bernskuheimilið í San Francisco og um feril sinn sem baseballkappa. Og áður en varði voru þau orðin ást- fangin upp yfir eyru, hvort af öðru. Þau voru alltaf saman. Þegar hún fót- hrotnaði, er hún var að^ leika i Kanada, fékk Joe samtal frá San Francisco og sagðist ætla að koma samstundis. Marilyn þótti vænt um að verða svo mikillar samúðar að- njótandi. í maí 1953 drukknaði einn bróðir Joe. Baseballkappinn var óliuggandi. Og nú sýndi Marilyn að hún var full samúðar og kona i ofanálag. Hún vissi hvað sorg og örvænting var, og liún vissi líka hvað huggaði best og sefaði sorgina mest. Þegar Joe spurði liana hvort hún vildi giftast sér svaraöi Marilyn já. Á Ijósmynd, sem birt var í blöðunum stóð skrifað með rithönd Marilyn: Ég er þín að eilífu, Josey Boy! Framhald í næsta blaði. SKIPTABRÉF BARNA LOPTS RÍKA. Úr ritgerð Jóns Gizurarsonar á Núpi í Dýrafirði. Með því að ég finn af sumum skrif- að, það Ólöf Loptsdóttir, sem átti Björn ríka, hafi verið einbirni eptir Lopt ríka Guttormsson, þá sönui með sinu skrifi, ber ég tilhaka með sjálfu skiptabréfinu, hvað þau börn sam- borin fengu, sem ei höfðu áður út tekið peninga af sjálfum Lopti, með- an hann lifði (sínum föður), en þess- ara er í skiptabréfinu getið sem eptir fylgir. SKIPTABRÉF LOPTS RÍKA: — „Ollum mönnum, sem ])etta bréf sjá eður lieyra, sendum vér Höskuldur Runólfsson og Árni Einarsson kveðju guðs og vora, kunnugt gjörandi, að árum eptir guðs burð 1400 ár, á Möðruvöllum í Eyjafirði, vorum vér með fleirum öðrum til dóms nefndir af Þorvarði Loptssyni og Ólöfu Lopts- dóttur, að virða peninga og skipta á m'illi þessara samborinna systkina: Þorvarðs, Eireks, Ólöfu, Soffiu, eptir Lopt Guttormsson og Ingibjörgu Páls- dóttur; liandlögðu þau Þorvarður og Ólöf, að halda þau lagaskipti, sem vér fyrnefndir menn skiptum þeirra á millum. Reiknuðust þær miklu fasta eignir: að Þorvarður hlaut í sitt hlut- skipti xij hundrað hundraða í fast- eign; Eirekur bróðir lians annað jafnmikiö í sinn lilut í jörðum og fast- eignum; cn Ólöfu i sinn hlut v hundr- uð luindraða og níutigir betur; einn- ig Soffíu í sinn hlut annað jafnmikið i jörðum og fasteigum. Svo mikið virð- inga góz virtist á Möðruvöllum, í Hlíð (þ. e. Lögmannshlíð), í Sjafarborg í Skagafirði, á Mársstöðum í Vatnsdal; að Þorvarður hlaut ij hundruð hundr- aða og liálfan þriðja tug hundraða í sitt hlutskipti, og Eirekur bróðir hans annað jafnmikið í sinn lilut; en Ólöf lilaut i sitt hlutskipti C lnindraða í virðinga gózi og hálft seytjánda liundrað; Soffía hlaut annað jafnmik- ið í sinn lilut. Hlotnaðist þannig svo mikið af smjöri, virt til kúgilda, XX fjórðungar fyrir eitt hundrað: Þor- varður hlaut þar af LX ((50) liundruÖ og XVI (16) betur, Eirekur bróðir hans annað jafn mikið i sinn hlut; •en Ólöf hlaut XXX hundruÖ og VIII betur, en Soffía annað jafnmikið i sinn hlut. Til sanninda hér um setj- um vér vor (nöfn og innsigli ...). FRÍHEITABRÉF EGGERT EGGERTSSONAR, seni verið liefir lögmann í Víkingi í Noregi. Þess copía er svo látandi sem eptir fylgir, en höfuðbréfið ligg- ur hjá erfingjum Ragnheiðar heitinn- ar Eggertsdóttur: „Wii Hans mz guds nade Danmarks Norrige Venderss oc Gotes konning vduald til Suerrigis rige. Hertug i Sletzuig oc i Holsten Stormarren oc Diitmarsken greffue i Oldenborrig ech Delmenhorst g0re thz witerliclit alle at fore troskab och willige tien- iste Som thenne breffuiser Eggert eggerds sön lagmann uti wigen oss ocli wort Rige Norrigé her till gjort haffuer och han oc hans rette echte b0rn oi affkomme oss oc wore arff- winge oc efftherkonnnere konninge uti Norrige oc riget her effter trolige g0re hewise mwe oc skulle Tha haffue wii nw aff wor synderlige gwunst oc nade vnt och giffue hanom och hans rette echte b0rn oc aff- komme frihet oc oc frelsse Som andre worc Riddere oc swenne haffue uti wort Rige Norrige till ewig tid mz skjold oc hjelm Som er en halluff liwid enh0rning uti eth bloth feíd och en halluff hwid enhprning owen upa helmen effter som heruti maleth stander. Rodeo er vinsæl skemmlun í Ame- riku. Hún er í því fólgin, að menn riða ótemjum, sem reyna að kasta þeim af sér. Nú bar svo við að bóndi fór með konu sina i kaupstaðinn til að horfa á rodeo. Og þegar á leið bauð liann sig fram til að sitja á ó- temjunni, konu sinni til mikillar skelfingar. En svo fór að hann sat tryppið og fékk verðlaun. Þegar hann kom aftur til konunn- ar óskaði hún honum til hamingju og sagði: „En hvað þú varst dug- Iegur!“ — Duglegur! Þclta var ekkert á móti þvi þegar þú hafðir kighóstann. —O— ÚRA-SAFN. — í Wupperthal í Þýska- landi hefir nýlega verið opnað fyrsta úra-safn landsins. Hafa einstaklingar gengist fyrir stofnun þess, m. a. til að draga ferðamenn að staðnum, og safnað fjölda merkilegra úra, bæði í Þýskalandi og erlendis. — Þetta úr er frá 16. öld og er úr silfri og berg- krystalli. Það er krossmyndað og bor- ið í festi um hálsinn.

x

Fálkinn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.