Vikan - 14.11.1963, Blaðsíða 24

Jane opnaði munninn snögg-
lcga, en hætti svo aftur við að
tala. Það mátti sjá á svip henn-
ar, að hún var í algerri óvissu
um, hvað gera skyldi. „Það —
það kemur yður alls ekkert við,“
sagði hún með kokhreysti. Svo
glennti hún upp augun, því að
hún mundi allt í einu eftir at-
riði, sem hafði farið framhjá
henni. „Þér sögðust vera lykils-
laus.“
„Það vildi hara svo til, að
ég var með lykilinn á mér, þótt
ég vissi það ekki. Og það var
sannarlega heppilegt, þegar
svona stendur á eins og hér.
Setjum bara svo, að eitthvað
kæmi fyrir, meðan þér væruð
að heiman, og ungfrú Blanche
þarfnaðist lijálpar? Setjuin svo
bara, að eldur kæmi upp í hús-
en ég er búin að ganga úr skugga
um, hvað er eiginlega að ger-
ast hér. Ég hreyfi mig ckki út
úr húsinu', fyrr en ég er viss
um, að ekkert ami að ungfrú
Blanche.“
Eitthvert óvissublik sást gegn-
um ofsann á andliti Jane. „Hún
er —- sofandi,“ sagði hún svo.
„Ég gaf henni svefntöflu.“
Frú Stitt kinkaði kolli reiði-
lega. „Já datt mér svo sem ekki
í hug. Þér bara farið að heiman
og skiljið hana eftir í deyfi-
lyfjamóki. Og ég geri ráð fyrir,
að yður hafi ekki þótt það nóg,
svo að þér þurftuð endilega að
læsa herberginu hennar i þokka-
bót.“ Hún þagnaði, og það var
harður einbeitnissvipur á and-
liti hcnnar. „Ég fer ekki fet
héðan, fyrr en ég hefi fengið að
i
loka hana inni í herberginu
hennar.. .“
Jane var orðin náföl af skelf-
ingu. „Ég hef ekki gert það!“
hrópaði hún. „Ég hef ekki gert
það!“
„Af hverju eruð þér þá svona
logandi hrædd?“ spurði frú Stitt
og lyfti hendinni ógnandi. „Nú
gerið þér bara svo vel og opnið
hurðina, og engan meiri þvætt-
ing um þetta, heyrið þér það?“
En Jane mátti ekki mæla, starði
aðeins á liana og hristi höfuðið
þegjandi „Það er miklu betra
fyrir yður að leyfa mér að gægj-
ast þarna inn heldur en að verða
að gefa lögreglunni skýringu á
þessu.“ Frú Stitt kinkaði kolli
í áttina til símans, eins og hún
væri reiðubúin að taka . hann.
„Eða viljið þér kannske heldur,
var neydd til að staðnæmast
á þröskuldinum og bíða þar,
unz augu liennar höfðu vanizt
myrkrinu. Þegar hún fór svo
smám saman að átta sig á hlut-
um þeim, sem þar voru, laut
hún snögglega fram, og um leið
glennti hún upp augun af furðu
og hryllingi. í um það bil fimmt-
án sekúndur stóð hún þarna og
gat ekki dregið andann, en svo
var eins og hún styndi líkt og
dýr og um leið greip hún um
dyrustafinn til að missa ekki
jafnvægið og detta.
Fyrir aftan hana stóð Jane,
laut niður og tók hainarinn upp
af gólfinu.
Tíundi kafli.
Hún raulaði gamalt lag, sem
hafði verið eitt af uppáhalds-
Framhalds
sagan
12. hluti
teikning
Baltasar
lögunum hennar endur fyrir
löngu, og þegar hún lyngdi aug-
unum, svo þau lokuðust næst-
um, gat hún séð liafið. Hún sá
öldurnar, þegar þær risu úti á
bláum sjónum og nálguðust,
seildust æ ofar eftir fjörunni,
brotnuðu, féllu, leystust upp á
sandinum í flissandi froðu. Og
ef maður kunni líka að lygna
eyrunum — en það varð maður
að læra að gera inni í höfðinu
á sér og i hugsunum — gat mað-
ur heyrt öldugljáfrið, heyrt öld-
urnar þruma, þegar þær brotn- j
uðu, heyrt þær falla og hvísla
við sandinn. Stundum virtist
næstum mögulegt, ef hún liti (
aðeins upp, þá gæti hún fundið
heitt sólskinið á andlitinu á
sér. En hún vildi lialda áfram
að fylgjast með öldunum —- varð
að halda áfram að fylgjast með
þeim —- svo að hún leit ekki upp.
Og allan tímann heyrði hún föð-
ur sinn leika á gítarinn og raula
fyrir munni sér.
inu. Annað eins gæti komið
fyrir. Hafið þér haft fyrir þvi
að hugsa um það?“
Aftur ummyndaðist andlit
Jane af bræði. Hún stappaði í
gólfið. „Yður kemur ekki við
hvað ég hefst að í húsi mínu,“
hrópaði hún. „Það kemur yður
ekki við! Þér eruð rekin! Snaut-
ið þér út!“
„Jæja, kemur mér þetta ekki
við, ha, er það?“
„Nei, nei, þetta kemur yður
ekki hætis hót við! Eða nein-
um öðrum yfirleitt! Þetta er
mitt hús og ég skipa yður að
hafa yður út úr því!“
,,Yðcir hús!“ Frú Stitt gekk
skrefi nær ungfrú Hudson, ógn-
andi. „Ég skal bara segja yður,
að það er hún ungfrú Blanche
sem á þetta hús, og enginn ann-
ar!“
Eldur brann úr augum Jane,
eins og hún væri að verða vit-
skert. „Út með yður!“ orgaði
hún. „Út, út — á stundinni!“
En frú Stitt hristi aðeins höf-
uðið og var hin rólegasta. „Nei,
sei-sei-nei. Ég fer ekki fet, fyrr
líta inn í herbergið hennar.“
Jane stóð hjá henni með op-
inn munn og andaði ótt og títt.
„Ég leyfi yður það ekki,“ sagði
hún „Kemur ekki til mála! Og
þér getið ekki neytt mig til þess.
Svona nú, snautið þér bara heim
til yðar!“
Frú Stitt gekk aftur skrefi
nær henni. „Ég held,“ sagði hún,
og rödd hennar var ótrúlega
róleg og kuldaleg, „að þér ætt-
uð bara að afhenda mér lykilinn
að hurðinni þarna. Þér ættuð
að gera það, ef þér viljið ekki
hafa verra upp úr þessu,“
Jane lirökklaðist skref frá
hcnni. „Hvað getið þér gert?“
sagði hún með skjálfandi röddu.
„Ég læt yður ekki fá hann!“
„Jæja, þá það.“ Eftir stutta
en áhrifaríka þögn hélt hún á-
fram. „Þá neyðist ég bara til
að kalla á lögregluna, eða hvað
sýnist yður? Hvernig sem ég fer
að því, er ég staðráðin i að
komast að því, sem þér hafið
verið að gera, hvað þér ætlizt
fyrir með því að skrifa nafn
ungfrú Blanche á ávísanir og
að ég hringi?“ bætti hún svo
við. „Á ég að gera það?“
Jane leit til liliðar og gler-
perlan á húfunni hennar sendi
frá sér ruddalegan geisla.
Frú Stitt rétti fram aðra liönd-
ina. „Svona, fáið mér lykilinn.
Ég ætla aðeins að gægjast inn
fyrir til að ganga úr skugga um,
að ekkcrt sé að henni. Ef öllu
er óliætt, þá fer ég, og þá er þetta
allt lniið mál. Ég þarf þá ekki
einu sinni að vekja hana. Svona
nú, fáið mér lykilinn.“
Jane sá nú sitt óvænna, axlir
hennar sigu, er lnin gafst upp
við frekari mótþróa, og hún
opnaði töskuna sina. Hún seild-
ist ofan í töskuna og tók þar
upp lykilinn að lierberginu.
Augu hennar voru daufleg og
ógerningur að átta sig á því,
sem gerðist bak við þau, þegar
hún lét lykilinn detta í fram-
rétta hönd frú Stitt, en hún
kinkaði kolli ánægð og stakk
lyklinum í skrána.
Þegar hún hafði hrundið
hurðinni upp, sá liún, að lier-
bergið var svo myrkt, að hún
Ilenni þótti vænt um fjöruna,
þótti vænna um liana en nokk-
urn annan stað i heiminum.
— VIKAN 46. tbl.