Vikan - 25.08.1966, Blaðsíða 12

SMASAG EFTIR LAWRENCE DURREL
í UTANRÍKISÞJÓNUSTUNNI GETUR MAÐUR ÁTT VON Á ÝMSUM TEGUNDUM GEÐVEIKI. EN Á MA
NEYÐI MANN TIL AÐ DRASLAST MEÐ BEINAGRINDINA AF MIRIAM FRÆNKU UM PARÍSARBORG,
Ég var að fara í frí, úr utanríkisþiónustu henn-
ar Hótignar, og ég gerði þó regindellu að spyrja
yfirmann minn, Polk-Mowbray, hvort ég gæti
ekki gert honum einhvern greiða, rekið fyrir
hann einhver erindi, í höfuðborgum þeim, sem
ég ætlaði að koma við í, á heimleiðinni.
Þetta var auðvitað aðeins boðið til mála-
mynda, og engum hefði nokkru sinni dottið í
hug að taka slíku boði. En hann gerði það nú
samt. Hann horfði á mig, og mér fannst hann
dálítið voteygður. Svo sagði hann, með hljóm-
lausri, biðjandi rödd:
■:'S| 11
— Þú getur gert mér ómetanlegan greiða,
Antrobus; þú, með þína þroskuðu dómgreind,
aðlaðandi framkomu, föðurlegu umhyggju ....
(allt gat þetta staðizt, að svo komnu).
— Ég á frænda, sem heitir O'Toole, regluleg-
an vandræðapilt, hélt hann áfram, — sem er að
lesa læknisfræði í París. Ég er hræddur um að
eitthvað hræðilegt hafi komið fyrir hann. Hann
er nefnilega nokkuð undarlegur, satt bezt að
segja, þá er hann hræðilega fáránlegur. Fyrsta
tilkynningin frá honum: „Carremente funeste",
hvað sem það nú þýðir. (Franskan hans Polk-
Mowbray var svolítið farin að ryðga, og það
var mín reyndar líka. Það er að segja við get-
um báðir sagt, „Cueillez dés aujourd'hui les
roses de la vie" — „týndu rósirnar, meðan tími
er til þess", — með sæmilegum framburði, þeg-
ar við þurfum að fara í gegnum tollinn, en þótt
það hressi upp á andrúmsloftið, er það ekki til
mikils gagns).
Ég fór að vera á verði. — Heyrðu, vinur minn,
vertu nú góður drengur og gerðu þetta fyrir
mig, sagði hann. — Það eina sem ég bið þig
um er að hafa upp á drengnum og senda mér
ábyggilegur fréttir af honum. Það getur verið
að þið eigið eitthvað sameiginlegt, hver veit?
Þú verður nú alla vega einn eða tvo daga þar,
til að fá þér ókeypis máltíð og kiaftatörn við
vin okkar Tadpole í sendiráðinu. Fórnaðu nú
einum eftirmiðdegi fyrir þennan farandi svein.
Það hefði verið grimmdarlegt að neita þessu,
þegar hann bar það fram á þennan hátt, svo
ég samþykkti að reyna: O, vei mér aumum, já
ég samþykkti! En ég var með áhyggjur af þessu.
Þegar ég nuddaði rakspíranum framan í mig,
eftir raksturinn í Austurlandahraðlestinni, horfði
ég á sjálfan mig í speglinum, með heilagri vand-
lætingu. Að hugsa sér, svona laglegur og sak-
laus, en samt svona einfaldur!
Allt virtist vera á móti mér. Ég kom til París-
ar á einum af þessum löngu þióðhátíðardög-
um, sem geta staðið allt að því viku. Allt var
lokað. Engir burðarkarlar. Enginn bíll frá sendi-
ráðinu, ekki einu sinni nokkur maður þaðan.
Jafnvel sendiráðið var lokað og allir þar farn-
ir eitthvað út í buskann. Ritari Tadpoles var á
sníglaveiðum. Þetta alauða sendiráð var í vörzlu
gamallar þvottakonu og dyravarðar, sem pest-
aði af Pernod. Ég hafði reiknað með baði, góðri
máltíð og húsnæði hjá einhverjum af yngri starfs-
mönnunum, sem hefði verið stoltur yfir því að
fá að hýsa mig. Alvarlegri var þó fjárhagshlið-
in, ég var með eitthvað af mynt en engan
Framhald á bls. 33.

,,,,,,,,

■
' ' ■ ' r ' '

■

1 í • m| L,. 3 ] j
. t’ li 1 | í
L. -
12 VIKAN