Vikan - 11.05.1967, Blaðsíða 49

ir“, sagði hann, „þið skuluð fá
olíuna, en svo ætla ég að segja
ykkur nokkuð á eftir“. Hann var
orðinn eldrauður í framan og
bullsveittur, og svona á sig kom-
inn skauzt hann inn í búrið og
kom þaðan út með fimm gallóna
brúsa. „Sko“, sagði hann, „ég
ráðlegg ykkur að láta nú steikja
þennan fisk vel, því að óvíst er
að þið fáið neitt gott að éta á
næstunni. Ég ætla ekki að leggja
mig fram við að elda ofan í ykk-
ur framvegis, það borgar sig ekki.
Héðan af fáið þið ekki annað
hjá mér en réttan og sléttan
herskálamat, eins og hann gerist
víst víðast“.
Hann var svo skörulegur að
þeir hörfuðu ósjálfrátt. „Farið
þið nú út úr eldhúsinu, þið haf-
ið ekkert hér að gera“.
Þeir lurfuðust út, eilítið
skömmustulegir.
Carter leið illa, og hann
skammaðist sín með sjálfum sér,
og vissi að hann hafði ekki meint
það sem hann sagði. En hálftíma
seinna, þegar hann fór úr eldhús-
inu og í gegn um stóra svefn-
skálann, heyrði hann ruddalega
hlátra og heyrði nafn sitt nefnt,
og síðan var aftur hlegið. Hann
svaf illa þessa nótt og vaknaði
klukkan fjögur, og klukkan fimm
var hann kominn að verki í eld-
húsinu, stóð þar fölur og óró-
legur og beið eftir eldamönnum
sínum. Morgunverðurinn var
nokkuð sem sagði sex í þetta
sinn. Carter rótaði í búrinu að
baka til og fann það sem hann
leitaði að: niðursuðudós með
eggjadufti, síðan um árið þegar
nýorpin egg fengust hvergi, og
þykkt lag af ryki á. Eldamenn-
irnir horfðu á hann hissa þegar
hann var að hræra þetta út í
vatni. Svo kveikti hann undir
þessu áður en það var hálfhrært
út í vatninu, tók það svo af allt
kekkjótt, og ýmist blautt eða
óhrært, og svona fengu þeir það.
Kaffið var hálfkalt, ristuðu
sneiðarnar kolbrenndar, hafra-
mélsgrauturinn viðbrenndur.
Þeir settu skeiðarnar í grautinn
en gátu ekki meira, supu var-
lega á kaffinu, töluðu í hálfum
hljóðum. Ólundin rauk eins og
óholl gufa um allt eldhúsið.
Klukkan tólf tók Carter upp
niðusuðudósir með kjöti og græn-
meti. Þetta setti hann í pott og
hitaði til hálfs. Með þessu bar
hann brenndar baunir og kar-
töflustöppu sem var eins og
hálmur á bragðið. A eftir fengu
þeir eina niðursoðna ferskju
hver, hálfvolga, og kalt kaffi.
Næstu þrjá dagana fór þessu
sama fram. Carter gerði matinn
eins vondan og framast var unnt,
og fannst það jafnvel enn ó-
skemmtilegra en þeim að éta
hann. Hann fór burt úr eldhús-
inu þegar kom að matmálstíma
og lét eldamenn sína taka á móti
hópnum, sat sjálfur inni í her-
bergi sínu og skammaðist sín
ákaflega, en beit samt á jaxlinn
og lofaði sjálfum sér að gefast
aldrei upp.
Carter vann þetta stríð. Á
fjórða degi kom sendinefnd og
vildi friðmælast. Þeir sögðust
hafa fundið það vel hve góður
matreiðslumaður hann var, þó
þeir segðu ekki neitt, sögðust sjá
eftir að hafa verið svona vondir
við hann, hlustuðu á mótmæli
hans, hlustuðu á kvartanir hans,
og Carter fyrirgaf þeim alls hug-
ar feginn. Og um kvöldið var
mikil veizla: steiktir kjúklingar
með grænmeti, snjókaka með
sítrónubragði og súkkulaðikaka.
Kaffið brenndi þá á vörunum. Og
allflestir kváðu upp úr með það
hvað þetta væri gott.
Á næstu vikum dró nokkuð úr
hrósinu, en þagnaði aldrei alveg.
Carter fór að þykja nóg um áð-
ur en lauk. Hann fann að þeir
voru að sleikja sig upp við hann,
og langaði til að láta þá vita,
að nóg væri komið, hann kærði
sig ekki um meira.
Eldhúsið varð viðkunnanlegur
og vistlegur staður. Þeim varð
meira að segja vel til vina, hon-
um og Hobbs, stóra Suðurríkjfv
manninum. Hobbs kom til hans
og talaði lengi um fyrir honum.
Hann talaði um föður sinn, vin-
stúlkur sínar, beindi talinu óbeint
að því er þeir voru nærri því
komnir í hár saman, og með hátt-
visi Suðurríkjamanns sagði hann:
„Sjáðu, sko. Ég sé eftir því að
ég talaði svona af mér. Það var
alveg rétt af þér að ætla að fara
í mig, og ef þú ert ennþá vond-
ur skaltu gera það, en ég vildi nú
helzt að þú gerðir það ekki".
„Nei mig langar ekkert til að
fljúga á þig núna“, sagði Carter
hlýlega. Þeir brostu hver við
öðrum og voru samstundis orðn-
ir vinir. Carter fann að hann
hafði áunnið sér virðingu Hobbs.
Hobbs virti hann fyrir það að
hafa ætlað að etja kappi við
hann. Þetta var nokkuð sem
Hobbs kunni að meta. Carter
líkaði svo vel við hann á þess-
ari stund, að hann óskaði sér að
vinátta þeirra væri nánari.
„Heyrðu mér“, sagði hann við
Hobbs, „ég þarf að segja þér
nokkuð. Ég seldi aldrei neitt á
svörtum markaði. Ég er ekkert
að hrósa mér af því en sannleik-
urinn er sá, að ég gerði það ekki.“
Hobbs setti í brýrnar. Það var
eins og hann vildi segja að
Carter hefði ekki þurft að vera
neitt að bera þetta af sér. „Ekki
átel ég neinn fyrir að gera sér
mat úr því sem hann hefur til
umráða, það held ég allir geri.
Ætli ég geri það ekki líka. Ætli
ég hafi aldrei tekið bensín úr
geyminum. Ég lét þá líka hafa
það, strákana þegar þeir þurftu
að bregða sér á leik, já ætli ekki
það“.
„Það er eins satt og ég sit hér,
ég seldi aldrei neitt“, sagði vesl-
ings Carter. „Ef ég hefði nokk-
urntíma selt nokkuð á svarta-
markaði, þá hefði ég líka fengið
ykkur olíuna umyrðalaust“.
Aftur hnykluðust brýrnar á
Hobbs, og Carter þóttist nú sjá
Framhald á bls. 51.
19. tbi. yiKAN 49