Vikan - 15.01.1981, Blaðsíða 8

Eftir Margit Sandemo — Teikningar eftir Kurt Ard.
Ellefu dagar i
►
Ég get ekki meira, Ríkarður, sagdi hún
þreytulega. — Þetta var illa gert af þér. Þú
notaöir mig til ad hefna þín á henni. Þú
skrökvaöir aö henni!
Þau hentusl upp úr stólununi op
hlupu að glugpanum. Þau störðu
hreyfingarlaus á bílalestina nálgast
húsið.
— Þetta getur ekki verið satt. sagði
Trína með grátstafinn í kverkunum. —
Okkurdreymirbara.
— Hvað er um að vera? spurði Jarl
Fretne sem lá í sófanum.
— Okkur hefur verið bjargað, sagði
Kikarðuróstyrkri röddu.
15. kafli.
Jennifer tók allt í einu eftir að hún
kreisti hönd Rikarðs næstum jafnfast og
hann kreisti hennar. Hún tók eftir að
hin voru jafnhrærð og þau gerðu sér öll
grein fyrir hversu álagið hafði verið
mikið.
L.oks gátu þau hreyft sig. Þau flýttu
séraðopna dvrnar.
— Þarna eru þau! hrópaði einhver i
bilalestinni. — Þau eru lifandi!
Fjöldi fólks kom út úr bilununt.
Blaðamenn létu spurningunum rigna
yfir þau og Ijósmyndarar kepptust viðaö
taka myndir.
— L.ovísa! hrópaði maður úr
hópnum.
— Egill, Ó, guð, það er Egill!
Þau féllust i faðma.
— Egill, mér tekst það. sagði hún
grátandi. — Gefðu mér eitt tækifæri
enn! Ef ég fer i meðferð nokkrar vikur í
viðbót þá.. .
— Elskan min. viðskulum byrja nýtt
lif. Við skulum ekki hafa áfengi um
hönd á heimili okkar. Ég er líka hættur
að drekka. Lovisa. ég hef verið svo
hræddur!
— Hvern1" 'tefur þetta gengið hjá
ykkur? spurði fyrirliði leitarflokksins.
— Ekki sérlega vel, svaraði Jennifer.
— Það er einn dauður. einn alvarlega
slasaður og einn með lungnabólgu og
einn morðingi hérna. En morðinginn er
læstur inni í baðherbergi.
— Hvaðertu aðsegja?
— Þetta er rétt hjá henni. sagði
Ríkarður rólegur.
— Þú ert líklega lögreglumaðurinn.
sagði fyrirliðinn. — Og þaðer greinilegt
að þetla er frú Borgum. Þarna er ívar.
hann þekkjum við. En hvaða unga
stúlka er þetta. Hún er ekki á listanum.
Jennifer kynnti sig.
— Ein í viðbót? sagði fyrirliðinn.
Voruð þiðátta?
Blaðamennirnir skrifuðu eins og þeir
ættu iifiðaðlcysa.
Jennifer kyngdi. Ekki saknað. Enginn
hafði saknað hennar!
Rikarður leit til hennar, bliðlega og
hughreystandi — ekki þó eins og hann
vorkenndi henni. það hefði hún ekki
þolað. Hann skildi það: Hann hafði
alltaf skilið hana. F.n hvaða máli skipti
það núna? Eftir nokkra tíma myndi hún
missa hann. Eftir nokkra tíma varð hún
aðskila honum til Maritar og segja lakk
fyrir lánið.
Henni varð illt af tilhugsuninni.
Rikarður og fyrirliði leitarflokksins
gcngu inn i setustofuna til að ræða þaö
sem gerst hafði. Hótelið fylltist allt i einu
af fólki sent greinilega vænti þess aðgeta
pantað kaffi og smurt brauð. mis-
skilningur sem ívar var fljótur að
leiðrétta. Trína og Jennifer voru báðar
það þjakaðar að þær gátu gefist upp
hvenær sem var og L.ovísa sá ekkert
nema manninn sinn.
— Ég hef hugsað málið, sagði fyrir-
liðinn. — Það er of seint að leggja af
stað til Vindeiðis i kvöld. Veðrið fer
versnandi og leitarfólkið verður að fá
hvild. Viðsofunt hér i nótt.
— Nei! sagði Jennifer og tók andköf.
— Nei! Skilurðu ekki að við hötum þetta
hús? Við vorum farin að trúa þvi að við
kæmumst aldrei héðan? Ég get ekki
verið hérna stundinni lengur.
— Svona nú. Jennifer. sagði
Rikarður. — Við komumst ekki i kvöld.
Það verður að búa Jarl Fretne undir
ferðina, finna stað fyrir Börra og Svein.
Það verður ekki auðvelt þegar svona
margir eru í bilunum. F.in nótt i viðbót.
Jennifer. svo ertu laus úr prisundinni.
—Ég er sammála Jennifer, sagði
l.ovisa. — Ég fæ innilokunarkennd af
tilhugsuninni um að vera hér eina nótt i
viðbót.
Trina kinkaði kolli og ívar sömuleiðis.
Þau fengu óvænta aðstoð frá sjúkraliða
Rauða krossins.
— Það verður að gera að sárum
Fretnes á sjúkrahúsi eins fljótt og
mögulegt er og konurnar eru að þvi
komnar að fá taugaáfall. Ég held að við
ættum að reyna að leggja af stað i kvöld.
sama hvaðseint það verður.
— Þetta er það skynsamlegasta sem
ég hef hevrt í margar vikur! sagði
Jennifer og leit svo þakklát i áttina til
sjúkraliðans að það mátti sjá að Rikarði
varekkert um það.
— Já. ætli það sé ekki best. sagði
hann næstum gegn vilja sínum. — Það
getur orðið erfitt aðpassa fangann eina
nótt enn. Allt i lagi, viðförum i kvöld.
Egill og Lovisa Borgum kontu til hans.
— Billinn þinn er í Boren. er það ekki.
Rikarður? Við höfum hugsað okkur að
fara beint þangað. Viltu ekki koma með?
Ríkarður þagði. — Ég þarf því miður
að gefa skýrslu til lögreglunnar í
Vindeiði og sjá til þess að fanginn fari
alla leið.
— Hvað um þig, Jennifer? spurði
Lovisa. — Þú ætlar að laka lestina frá
Boren.er þaðekki?
Rikarður horfði á þessa litlu veru
með ráðvillta svipinn sem hann þekkti
svo vel og var fljótur að grípa fram í:
Jennifer fer með mér i minum bil til Osló
— svo hún verður að fara til Vindeiðis.
Við þökkum samt tilboðið!
Það kom i ljós að allir neyddust til að
fara til Vindeiðis. Það var aðeins einn
snjóplógur með í ferðinni og það vildi
enginn taka þá áhætlu að festa bílinn i
snjónum á leiðinni til Boren. Þau höfðu
fengið nóg af slíku. Jennifer fór i bíl með
Borgumhjónunum þrátt fyrir allt.
Rikarður varð að vera í sama bil og
Sveinn, hann barábyrgðá fanganum.
Þið skrifið. er það ekki? hrópaði Trina
um leið og hún settist inn i bíl við hliðina
á ívari.
—Það efast ég um. muldraði Lovísa.
Ég vil helst ekki minnast á Tröllastól
framar!
Seint um kvöldið ók bilalestin inn i
Vindeiði. Tröllastóll var að baki. langl i
burtu uppi i fjöllunum. Þangað myndu
þau aldrei stiga fæti framar.
Jennifer sat í köldu biðherbergi lög-
SÖGU-
LOK
reglustöðvarinnar á meðan Rikarður
skrifaði skýrsluna. Það var langt siðan
hún hafði fundið fyrir jafnmiklu öryggis-
leysi. Ríkarður hafði beðið hana að bíða
— en hún gat ekki gert sér í hugarlund
hvað hann ætlaðist fyrir.
Hún var þreytt og i vondu skapi. hún
hataði Vindeiði, næstum eins og af eðlis-
ávísun. Hvers vegna hafði Rikarður
dregið hana hingað? Til að kvelja hana?
Að löngum tima liðnum kom hann
út.
— Þeir hafa hringt til Boren. Lög
reglan þar sér um Önnu Kruse og pretti
hennar.
Nokkrir blaðamenn fylgdu fast á
hæla honum. En þeir höfðu greinilega
fengið þær upplýsingar sem þá
vanhagaði um þvi þeir gengu rakleiðis í
burtu.
— Nú getum við gert það sem okkur
langar til, sagði Ríkarður og létti. — Ég
er búinn að panta herbergi á hótelinu
handa okkur. Við skulum fara þangað!
Við skulum .vona að þeir geti útbúið
handa okkur góða máltið þó það sé orðið
svona framorðið. Hvað segir þú um að
fá þérbuff? Viðeigum þaðinni!
Hún reyndi að brosa. Hann var glað-
ur — vegna þess að hann var kominn til
Vindeiðis. Hún var óhamingjusöm — af
sömu ástæðu.
Þau gengu um götur þar sem fólk var
að koma út af siðustu kvikmynda-
sýningu kvöldsins.
Rikarður staðnæmdist snöggt. — Æ.
nei, muldraði hann. Förum aðra leið!
En það var of seint. Ung kona
staðnæmdist fyrir framan þau.
— Ríkarður! sagði hún undrandi. —
Ég las um ófarir þínar og var viss um að
þú værir á leiðinni hingað. Þú erl orðinn
frægur maður!
Hann muldraði eitthvað og litaðist
um eftir Jennifer. En hann kom ekki
auga á hana i mannhafinu á gang-
stéttinni.Þegar hann reyndi að leita að
henni greip Marit i handlegg hans.
— Heyrðu. mér þykir það svo leitt. en
þetta var misskilningur.
Rikarður leit til hennar. Var þetta i
raun og veru Marit? Já, þetta var hún.
hún hafði ekkert breyst. En viðhorf hans
til hennar hafði aftur á móti breyst.
Stutt hárið. liðað eftir nýjustu tisku.
var eins og geislabaugur um höfuð
hennar. Gáfuleg. eilitið harðneskjuleg
augu hennar . . . hún kom vel fyrir og
varstoltaf þvi.
Allt i einu kunni hann ekki við
tiskuklæðnað hennar. Og röddin var of
sjálfsörugg. Hún hafði alltaf lesið þær
bækur sem mest var lalað um hverju
sinni. hún fylgdist með þvi sem var að
gerast. notaði pilluna og leit næstum
niður á hann. Hún var óvenju
tilfinningaköld. hún vissi allt um kynlif.
en leit á þaðsem íþrótt!
— Hvað var misskilningur? spurði
hann.
8 Vikan J. tbl.