Vikan - 12.07.1984, Blaðsíða 44

Framhaldssaga
hlykkjuðust niöur yfir brún Plata-
fjalls að stjómstöðinni á flugvell-
inum langtum neöar. Skammt frá
stóð kofi, upphaflega geröur fyrir
tæknimennina. Þama vom nú tveir
slíkir sem fylgdust með sjálfvirkri
starfsemi ratsjárinnar og gátu haft
beint samband við stjómstöðina.
Þegar Makarov kom á staðinn um
morguninn gat hann verið snöggur
að gera vamaráætlun. Veggimir
sem menn hans höfðu byggt úr snjó-
blokkum vora útkoman af vandlegri
yfirvegun um hvemig skyldi setja
upp blóðvöll sem allir árásarmenn
sem kæmu af landi yrðu að fara inn
á. Tveggja metra þykkur veggur úr
samþjöppuðum snjó myndi hefta
venjulega skothríð minni vopna. Ef
hann hefði fengið að reisa veggina
fyrirfram hefði hann getaö aukið
notagildi þeirra með því að nota
frosinn snjó og vatn. En það hafði
verið bannað þar sem gervihnatta-
myndir hefðu sýnt það sem augljós-
an hemaðarundirbúning. Aftur á
móti gat kofinn leynt ýmsu og þar
hafði hann áður komið fyrir skot-
færabirgðum, eldsneyti, mat,
kröfugtri 82-mm sprengjuvörpu og
nokkrum Strela-flugvélaskeytum
sem menn gátu flutt. Spetsnaz-
mennimir vora lika sem betur fer
búnir nýju 5.45-mm AK 74 árásar-
rifflunum, vopni sem var ekki jafn-
klunnalegt og gömlu AK 47, mátti
hengja um hálsinn til að geta skotið á
ferð og höfðu fjöratíu hleðslui í plast-
hylkinu.
Og enn betra en það, fyrst árás
var nú yfirvofandi var sú huggun
hans að bardagasveit var þannig
staösett að hún lokaði undan-
komuleið óvinarins. Hann beiö
öruggur, vissi af spánni að það
myndi létta til um nóttina.
í kofanum var eldavél og
Makarov hafði skipað mönnum
sínum tólf þannig niöur að þeir
voru í tvo tíma á vakt og fjóra í
fríi, þannig að ævinlega hvíldust
átta þeirra. Hann vildi að lítil
sveit hans væri eins viðbúin og
mögulegt var. Að því er hann
varðaöi töldust tæknimennirnir
tveir ekki með. Þeir voru frá flug-
hernum, kallaðir úr loftvarna-
deildinni, og kæmi til návígis yröu
þeir bara fyrir. Aftur á móti hafði
Stolypin hershöfðingi mælt svo
fyrir að mestu skipti aö ratsjáin
gegndi eftirlitshlutverki sínu og
Makarov hafði sætt sig við návist
þeirra og vissi að ákvörðunin var
rétt. Hann var sjálfur í kofanum,
íhugaði að skrifa konu sinni bréf,
þar sem ekkert var eftir að undir-
búa, þegar annar tæknimaðurinn
birtist og hleypti ísköldum gusti
inn um dyrnar.
„Lokaöu!” hrópaöi Makarov.
„Fæddistuífjósi?”
„Afsakaðu, félagi ofursti.”
Eins og flestir stéttarbræður hans
var tæknimaöurinn frjálslegri í
fasi en þjálfaðir hermenn. „Þú
þarf að koma í símann. Félagi
hershöfðinginn er í stjórnstöð-
inni.”
Makarov setti upp loðhúfuna,
lagaöi hettuna í hvítum felufötun-
um svo hún hyldi hana, dró á sig
vettlingana og elti manninn út. I
snjóinn milli kofans og ratsjárinn-
ar var þegar kominn troðinn
stígur. Hann flýtti sér yfir að
hrjúfum þrepunum, höggnum í
hólinn, og gekk upp stuttan stig-
ann aö dyrunum.
Inni í vagninum voru venju-
legar tækjasamstæður og
upplýstir hringlaga skermar. Þó
að þessa stundina bærust allar
upplýsingar niöur í stjórnstöðina
gat vagninn starfað á eigin spýt-
ur. Hann var hlýr, fágaður, gegn-
sýrður af lágu suði tækjanna, full-
komlega utan við allt samhengi í
þessum eyðilega heimi. Guö á
himnum, hugsaði Makarov, og
það ekki í fyrsta sinn, þeir hafa
það gott í flughernum. Hann sett-
ist þyngslalega niöur á einn
snúanlega stólinn og tók upp sím-
tóliö.
„Makarov?” Stolypin virtist
óvenjulega áhyggjufullur. „Okkur
hafa borist radíómerki frá
togaranum sem ráða óvininum til
að hætta aðgerðum. Viö verðum
að gera ráö fyrir því aö núna leggi
þeir ekki til atlögu. Hvað tilkynnir
bardagasveitin þín?”
„Ekkert samband við óvinina
fram að klukkan 1700, félagi hers-
höfðingi. Slóðin sem þeir fylgdu
sést ekki lengur fyrir nýföllnum
snjó.”
Það var þögn meðan Stolypin
hugleiddi þetta. „Það eru meiri
vandræði hérna niðurfrá. Getur
hugsast að þeir stefni á Longyear-
bæ?”
Þetta var í fyrsta sinn í margar
vikur sem Makarov var spuröur
ráða. Hann svaraði gætilega.
„Hugsanlega, félagi hershöfðingi,
en ég tel það ákaflega ólíklegt.”
, ,Geturðu farið í veg fy rir þá ? ”
Makarov lagði snöggvast frá
sér tækið og gekk að litla gluggan-
um á málmhurðinni. „Skyggnið er
ennþá lélegt,” sagði hann ein-
beittur, „um það bil fimmtíu
metrar. Ég vil frekar áætlun mína
um aö ná þeim í gildru á milli bar-
dagasveitarinnar og staðarins hér
þangað til léttir til. Annars gætum
viö farið framhjá þeim án þess að
vita af því.”
„Gott og vel. Ég kem fyrir
varömönnum í dalnum fyrir
neðan jökulinn ef þeir skyldu fara
þar niður.” Rödd Stolypins varð
aftur stuttaraleg eins og venju-
lega. „Fyrirmæli þín, félagi
ofursti, eru aö taka óvininn lif-
andi. Þú skýtur ekki til að drepa
nema ef ratsjánni er ógnað eða í
ýtrustu sjálfsvörn. Er það skilið? ”
„Þaö er skilið, félagi hershöfð-
ingi.” Makarov gat sér til aö
Stolypin léti foringja fylgjast meö
þessum samræðum og hann svar-
aði af stífri formfestu.
„Áframhald á starfsemi rat-
sjárinnar er mjög mikilvægt og
nærri því jafnmikilvægt að óvinur-
inn náist. Ef nauðsyn krefur
verður þú að fórna mönnum til að
ná þessu fram. Þú breytir eins og
aðstæöur bjóða.”
Þegar Stolypin haföi lagt á fór
Makarov aftur yfir í kofann, æva-
reiöur yfir síðustu setningu hers-
höfðingjans. „Andskotans
helvíti,” urraði hann meö sjálfum
sér. „Skíthællinn var alltaf að
predika yfir mér aö orö-
sendingarnar sem bærust til
Moskvu frá Vesturlöndum væru
annaðhvort of ruglingslegar eða,
lýstu of miklum stjórnmálalegum
metnaði til að fara eftir þeim.
Hann ætti að reyna að bregöast
við helvítis fyrirmælunum frá
sjálfum sér.” Metnaöur var vægt
orð yfir það sem Stolypin fór fram
á og aftur hafði hann lagt byröina
af velgengni eða mistökum á
undirmenn sína, þó í þetta sinn
meö ábendingu til viðbótar um aö
líf þeirra sjálfra skipti minnstu
máli.
Makarov huggaði sig við að
skrifa bæði kon.u sinni og ungum
syni þeirra sem hann sæi kannski
hvorugt aftur. „Elsku Alexei
minn,” byrjaði hann, „hvernig
gengur þér námið? Ég vona aö
það sækist vel. Hérerumvið. . . ”
Allt í einu fleygöi hann blaöinu
frá sér. Hverslags rugl var þetta
sem hann var að skrifa? Hlutirnir
sem hann langaði að segja voru
einfaldari — en of hættulegir til aö
festa þá á blað. „Aldrei treysta
kerfinu. Hugsaöi skýrt. Umfram
allt, Alexei, sonur minn, reyndu
aö vera maður. Kerfiskarlar eins
og Stolypin stjórna Rússlandi
okkar en á endanum, þegar öllu er
á botninn hvolft, þá veröur borin
virðing fyrir þér ef í ljós kemur að
þú hafir verið maður, vegna þess
aö innst inni er þjóðin okkar mikil
og heiðarleg þjóð. Lifðu sannur
við anda þinn og þú getur að
minnsta kosti dáið ánægður.”
En hvernig heföi hann svo sem
getað sagt þetta viö dreng aö
verða tólf ára? Hann náði aftur í
blaðið, bætti viö nokkrum athuga-
semdum til málamynda, undirrit-
aði það og stakk því vandlega
samanbrotnu í innri vasa sinn. Ef
hann yrði svo óheppinn að veröa
drepinn myndi einhver finna það
þar.
FLJÓTLEGA UPP úr sex, meðan
vindurinn þeytti lausamjöll eftir
fjallshlíöinni, áætlaöi Peterson að
þeir væru komnir á síðasta
áfangastað. Hann gaf mönnunum
fyrirmæli um að grafa sig þegar í
stað niður, tveir í holu, og fá sér
svo að borða. Johnson hafði komið
loftnetinu fyrir í snjónum og bjó
sig undir að senda út stöðu þeirra.
Þegar þeir væru tilbúnir aö
hvílast ætlaði Peterson að koma
sér úr stígvélunum og gera eitt-
hvað við tærnar á sér.
Þangað til lét hann nægja aö
gnísta tönnum og vafraði þangað
sem Smith var aö grafa á snjó-
þrúgunum sínum. Það skipti öllu
að staðfesta árásaráætlunina áður
en þeir legöust til svefns, þó að
þokuskýið, sem hann þarfnaðist,
sýndi engin merki um að hverfa.
Að sumu leyti hefði hann viljað
leggja strax til atlögu, en það væri
geðveiki. Óvinurinn væri að borða
kvöldverð og væri vel vakandi en
hans eigin menn voru dauðþreytt-
ir. Eftir sjö klukkutíma yrðu
aðstæöur aðrar.
„Er þaö þá á hreinu?” lauk
hann máli sínu eftir fáeinar
mínútur, talaði ákaflega lágt.
„Við verðum hér til klukkan 0100,
förum svo yfir sléttuna í tveimur
hópum.”
„Ég skil þaö, herra.” Ef eimdi
eftir af gremju í andliti Howard
Smith sást það ekki fyrir þreytu.
Ekki svo að skilja aö Peterson sæi
mikið af andlitinu, það var að
hluta faliö af hettunni og gler-
augunum.
„Ég vil koma þeim alveg á
óvart. Það byrjar enginn að skjóta
fyrr en ég gef fyrirmæli. Skilið? ”
Smith kinkaði kolli en Peterson
vissi að hann varð að gefa þessum
mönnum frjálsræði til að nota þá
dómgreind sem hæfni þeirra hafði
veitt þeim.
„Nema kringumstæður krefjist
þess,” bætti hann viö. „Eins og ef
viöfáum skell.”
„Auövitað, ofursti,” sagði
Smith þreytulega. „Mönnunum
hefur öllum skilist þetta.”
Johnson truflaði þá þegar hann
kom hljóölega vappandi að þeim.
„Herra, ég er búinn að slá inn
44 Vikan 28. tbl.