Vikan - 30.09.1948, Blaðsíða 3

VIKAN, nr. 40, 1948
3
Próf raun Smásaga
— Gjörið þér svo vel frk. Madsen, gang-
ið þér á undan inn um vængjadyrnar.
— En hr. Nielsen, eigum við að fara
á svona fínt veitingahús.
— Þetta er í fyrsta skipti, sem ég býð
yður út.
— Þér takið víst mikinn þátt í sam-
kvæmislífinu, hr. Nielsen?
— Nei, af hverju haldið þér það?
— Og þér farið mikið á veitingahús,
það gera að vísu allir ókvæntir menn.
— Því miður leyfa launin það ekki,
frk. Madsen, og þér megið trúa því, að
þegar maður hefur borðað úti í 15 ár,
þá hafa veitingahúsin ekki mikið að-
dráttarafl. Hvað finnst yður um þetta
borð hérna, eigum við heldur að fá annað ?
— Hérna er alveg prýðilegt, við erum
svo nálægt hljómsveitinni.
.— Eruð þér mikið gefnar fyrir hljóm-
list, frk. Madsen?
— Já, mér finnst hún dásamleg.
— Mér finnst hávaðinn of mikill.
— Það er hann auðvitað.
— Ég vil heldur fá að borða í ró og
næði, þegar ég fer út.
— Ég er heldur ekkert mikið gefin fyr-
ir hljómlist.
— Það þykir mér vænt um að heyra.
Ég skal segja yður það að í þessa tvo
mánuði, sem við höfum þekkzt á mat-
söluhúsinu, þá hef ég tekið eftir því, að
við höfum líkan smekk og skoðanir á mörg-
um hlutum, frk. Madsen.
— Já, mér finnst það líka.
— Hafið þér ekki góða atvinnu með
125 kr. laun á mánuði?
— Ég hef 150 kr.
— Afsakið, hafið þér svona há laun?
Ég hef 300 kr. á mánuði, og þar að auki
fæ ég uppót um hver áramót.
— Þetta er alveg stórkostlegt.
— Já, það er það, og svo hef ég samn-
ingsbundna ekkjuuppbót þér skiljið, þegar
ég dey, með vinnu minni.
— Það er auðvitað mikil uppbót.
— Það er minnsta kosti rétt að nefna
það .... hér er seðill yfir smurða brauðið,
frk. Madsen, ef þér viljið vera svo góðar
að skrifa upp það, sem þér viljið fá.
— Eigum við að fá smurt brauð? Við
hefðum svo vel getað látið nægja kaffi
og kökur.
— Ég er nú ekki svoleiðis, frk. Madsen.
Þegar ég skvetti mér upp þá skvetti ég
mér upp. Ég ætla að borða þrjár sneiðar,
en þér getið borðað fleiri, ef þér viljið.
— Nei, nei, hvernig dettur yður í hug?
— Ég á aðeins við, að þér megið til með
að fá yður eins margar sneiðar og þér
getið borðað.
— Það er svo græðgislegt að borða fleiri
en þrjár.
— En hvaó það gleður mig, að þér
skuluð hafa þá skoðun, frk. Madsen, mér
finnst það einnig, skrifið þér nú það, sem
þér viljið.
— Þakka yður fyrir, þetta er svo margt,
sem hægt er að velja um. Ég veit ekki
hvað ég á að fá mér.
— Ég fæ mér alltaf sömu þrjár sneið-
arnar, þegar ég er úti.
— Hvaða sneiðar eru það ?
— Það segi ég yður ekki, frk. Madsen,
þér verðið að velja sjálfar.
— Af hverju?
— Jú, þér verðið að gera það. Ég er
svo ákafur í að sjá, hvað þér veljið.
— Fóruð þér ekki út með frk. Johnsen í
síðustu viku?
— Jú, það gerði ég.
— Fóruð þið líka hingað?
— Já, það gerðum við.
— Mér finnst nú ekki mikið til frk.
Johnsen koma.
— Mér ekki heldur.
— Mér þykir vænt um að heyra yður
segja þetta, hr. Nielsen, það voru nefni-
lega einhverjir í matsöluhúsinu að segja,
Kvikmyndaleikkonan Hazel Court. Hún
leikur í nýrri kvikmynd sem heitir „Systir
mín og ég“, og er hún i henni stuttklippt
eftir nýjustu tízku.
Kvikmyndaleikkonan Jean Simmons var
fyrsta leikkonan i Englandi, sem lét klippa
hár sitt stutt.
að líklega mynduð þið giftast, en ég sagði:
,,Nei,“ það er ekki hægt að hremma hr.
Nielsen með þeim brögðum, sem frk.
Johnsen notar, hún er of langorð og svo
er hún með skakka-tönn.
— Já, hún er of margmál, það er hverju
orði sannara frk. Madsen, það er einmitt
það, sem hún er, en skrifið nú það, sem
þér viljið fá. Fáið yður þær þrjár sneiðar,
sem yður langar í. Viljið þér fá eina með
reyktum laxi?
— Nei takk það er alltof dýrt.
— Viljið þér vera svo góðar frk. Madsen
að fá yður þær sneiðar, sem yður langar
í. Viljið þér fá eina með buffi og steiktu
eggi.
— Nei, nei!
— En eina með styrjuhrognum eða
rækjum með olíusósu. Hvað viljið þér?
— En hvað þér eruð örlátur hr. Nielsen,
en þessháttar brauð borða ég aldrei, þegar
ég er á veitingahúsi.
— Af hverju ekki?
— Nei, ef ég gæti fengið eina sneið með
lifrarkæfu og eina með kálfasteik og svo
eina með síldarsalati og gjarnan, ef hægt
væri að fá eggjasneið ofan á salatið.
— Þetta er alveg ljómandi frk. Madsen,
alveg ljómandi. Nú skal ég skrifa fyrir
yður. Viljið þér í raun og veru ekki dýrari
sneiðar en þessar?
— Nei takk, alls ekki. Hvaða sneiðar
valdi frk. Johnsen um daginn? Mér þætti
gaman að vita það, en þér munið það
kannske ekki.
— Auðvitað man ég það. Ein með laxi,
önnur með rækjum og olíusósu, þriðja með
buffi og steiktu eggi . . . og sú fjórða
með gráðuosti.
— En dýrar sneiðar!
— Já, og meira að segja fjórar.
— Svona er hún.
— Já, mér varð það ljóst við þetta
tækifæri.
— En hvaða sneiðar ætlið þér að fá
yður, hr. Nielsen?
— Eina með kálf asteik, eina með osti og
eina með lifrarkæfu.
— Ö! það er líka hægt að fá ost.
— Já,- ég skal skipta ostsneiðinni,
hún er alltaf svo stór, og það sparast
nokkuð við það, þegar til lengdar lætur.
Gjörið svo vel þjónn, héma er matseð-
illinn. Sex sneiðar og te handa tveimur
eða viljið þér heldur öl, frk. Madsen?
— Nei, alls ekki.
— Þá verður það te. Ég veit ekki, frk.
Madsen, en það er eitthvað við yður, sem
lengi hefur vakið eftirtekt mína. Ég er
einmana maður og þrái að eignast heimili,
og þó að ég sé ekki ungur, þá er ég heldur
ekki gamall, svo ef þér haldið ... að þér
. . . að þér og ég á við . . . Þá vil
ég segja yður að þér búið yfir hæfi-
leikum, sem ég met mikils og sem sjaldan
fyrirfinnast hjá nútímakonum .... í
stuttu máli frk. Madsen, ætla ég að spyrja
yður, hvort þér gætuð ekki hugsað yður
að verða konan mín . . . ?