Vikan - 30.09.1948, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 40, 1948
gróðurekrur sínar visna. Stella þekkti þetta nú
orðið og skildi hvers vegna Harringay leit elli-
legri út en þrjátíu og sex ára og hvers vegna
andlit hans var hrukkótt og skapið ört. Hún
vissi hvað hamfarir náttúrunnar gátu orðið
ofsafengnar þarna á Paradís og öll fegurð horfið
skyndilega. Og þrátt fyrir vingjarnlegan svip
og brosandi andlit var þetta glaðlynda fólk á
Paradís hjátrúarfullt og bjó yfir skuggalegum
hugsunum. Það fór allt í einu hrollur um Stellu,
þár sem hún stóð þarna í sólskininu. Hún sneri
sér við til að ganga aftur inn í garðinn og sá
þá Harringay koma inn um hitt hliðið.
„Hvað hafist þér að hérna?“ spurði hann.
,,Ég var að kveðja gestina.“
„Hvaða gesti?“
„Gavarros- og Preelandshjónin. Við drukkum
te uppi hjá Gay."
„Þreyttist hann ekki við það?“
„Nei! Ég held að hann hafi bara haft gott af
þvi. Á ég að koma inn í skrifstofuna ?“ Strax
eftir að Chang hafði fundizt daginn áður, hafði
Harringay riðið burtu og ekki komið fyrr en
rétt fyrir kvöldverð. Um kvöldið hafði hann svo
lokað sig inni í skrifstofunni, svo að þau höfðu
ekkert unnið. Þau skildu öll að hann var í þungu
skapi út af endalokum Chang, enda þótt hann
vildi ekki minnast á það við neinn.
„Já, ef þér eru ekki þreyttar?"
„Auðvitað er ég óþreytt. Af hverju œtti ég að
vera þreytt?"
„Þér urðuð fyrir slæmu áfalli í gær,“ svaraði
hann.
„Það var miklu sárara fyrir yður,“ sagði hún
og horfði með meðaumkun á hann.
„Alls ekki! Þér hlífðuð mér við þvi versta,"
hann brosti og hún brosti feimnislega á móti.
„Þér eruð skrítið barn!“ sagði hann.
„Hvers vegna finnst yður það?“ Henni sárn-
aði ekki í þetta skiptið sökum þess hve rödd
hans var blíðleg.
„Þér eruð svo litlar — ég skal aldrei gleyma
þessu —- sömuleiðis ekki því, þegar þér streittust
á móti sandrokinu, til að forvitnast um mig. Þér
eruð blessunarlega barnalegar stundum."
Clare hafði orðið eftir inni hjá Gay þegar
fólkið fór. Hún las fyrir hann um stund. Síðan
lokaði hún bókinni og leit á úr sitt.
„Það er kominn tími til að þú takir inn lyfið,
Gay.“ Hún tók flöskuna og dropaglasið og mældi
nákvæmlega skammt hans. Síðan fyllti hún litla
glasið með sherry, er stóð í flösku á borðinu og
rétti honum.
„Guð blessi þig!“ sagði Gay. „Þú gerir þér svo
mikla fyrirhöfn með þessum dropateljara. Það
myndi ekki drepa mig þótt ég fengi hálfum eða
heilum dropa meira í inntöku, ástin mín!“
„Ég býst heldur ekki við því. En ég vil samt
ekki eiga neitt á hættu.“
„Þú vilt ekki losna við mig ennþá?"
„Nei,“ svaraði hún og það var satt. Gay mátti
ekki deyja, hann var eini tengiliður hennar við
Paradís og ef hann félli frá hefði hún enga
ástæðu til að dvelja þar lengur.
„Það fer líka fjarri því að ég sé að deyja,“
sagði Gay og lagði magra hönd sína á hönd
hennar. „Ég hressist með hverjum deginum. En
ef ég væri — já, þegar þeir lögðu mig á
skurðarborðið gat ég ekki forðast þá hugsun, að
ég kynni að deyja •— og þá datt mér í hug að
ég væri að minnsta kosti búinn að sjá konunni
sem ég elskaði, fyrir nægu fé til að geta lifað."
„Ó, hættu þessu tali,“ greip hún snöggt fram
í fyrir honum. „Peningar skipta engu máli.“
„Pinnst þér það ekki, Clare?“
„Nei, það finnst mér ekki. Ég kýs heldur að
hafa Gay minn, sem er spilltur af dekri og er
nú að ná sér eftir veikindin." Og hún laut niður
og kyssti hann.
Skömmu seinna kom Miguel inn til að þvo
Gay fyrir nóttina. Clare fór út og hélt Miguel
dyrunum opnum fyrir hana. Stóð hann beinn og
með auðmýktarsvip, en hvorki Clare né Gay
sáu að tveir fingur hans á brúnni hönd hans,
sem hann faldi, voru krosslagðir.
Hún fór upp í herbergi sitt og gekk fram og
aftur um gólfið eirðarlaus með öllu.
„Ég hefi ekki þolinmæði lengur. Ég verð
brjáluð, ef þessu heldur áfram. Piers! Þykir þér
vænt um mig eða ekki ? Ertu að leika þér að
mér ? Það væri tilgangslaust fyrir þig og þú
hlýtur að elska mig!“
Hún var ekki alveg örugg um hann. Hún hélt
að hann væri ástfanginn af sér, en þar til hún
gæti fengið vissu sína, varð hún að fara varlega.
Hún mátti ekkert segja eða gera, sem gæti valdið
vandræðum og gert aðstöðu hennar þarna á
heimilinu erfiðari eða jafnvel ónýtt allt fyrir
henni. Ef hún kæmi upp um sig og léti skína í
það að hún væri ástfangin af Piers, án þess að
hann endurgyldi þær tilfinningar hennar, myndi
hann áreiðanlega, umsvifalaust, senda hana frá
Paradís. Hann varð að vera fyrri til að játa
henni ást sína, allt annað var óhugsandi.
Og hann hlaut að gera það. Enginn bróður-
kærleikur gat spornað á móti ást hans á konu.
Hann léti undan fyrr en varði.
Hún hætti eirðarlausu rápi sínu og skoðaði sig
í háum speglinum. Ánægjubros breiddist út um
andlit hennar. Hvaða karlmaður gat staðizt svona
fagra kpnu? Hún brosti sigrihrósandi. Sjálfs-
þótti hennar var að vakna að nýju og< studdist
við hégómadýrð hennar.
„Þú ert glataður, Piers minn,“ tautaði hún og
kinkaði kolli framan í spegilmynd sína. En um
leið og hún sneri sér við andvarpaði hún og
andlit hennar bar vott um óþolinmæði. Hún gat
aldrei verið algjörlega örugg.
16. KAFLI.
Stella vaknaði morguninn eftir við rödd
Harringays. Hún leit út eins og venja hennar var
til að vita hvort hún sæi honum ekki bregða
fyrir, en varð fyrir vonbrigðum. Síðan gekk hún
að rúminu og settist á rúmstokkinn og var á
báðum áttum.
Ég býst við að ég ætti að fara þangað niður!.
Það þýðir ekki að vera með slíka viðkvæmni.
Hún hafði ekki farið í sjóinn í gærmorgun —
daginn eftir að Chang fannst og það hafði enginn
gert. Clare var vön að baða sig eftir hádegis-
hvíldina og þá fór Stella oft með henni í annað
sinn, sömuleiðis gestir, sem komu til að heilsa
upp á Clare. Tvisvar og þrisvar í viku var gestum
boðið til Paradísar. '
„Og mér finnst ég alls ekki geta farið núna,“
hugsaði Stella. „En ef ég fer samt ekki strax,
fer ég aldrei —“
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Hvert ertu að fara, elskan?
Pabbinn: Ég ætla að fara að byggja lítið hús handa Lilla
til að leika sér í.
Lilli: Da! Da! "
Pabbinn: Það verður ekki langt þangað til pabbi verður
búinn að byggja lítið og fallegt hús handa Lilla. En
hvað það er gaman að gera þetta.
Pabbinn: Nú er allt að verða búið. Nú
eigum við aðeins eftir að setja þakið á.
Pabbinn: Ég verð ekki nokkra stund að negla það
niður. Ég er duglegur við þessháttar vinnu.
Pabbinn: Lilli minn! Farðu og kallaðu á mömmu, ég
kemst ekki út úr húsinu. Ég gleymdi að setja dyr á
húsið, hvað skyldi mamma segja um þetta?
Lilli: Da! Da!