Menntamál - 01.12.1944, Blaðsíða 15

MENNTAMÁL
191
um að dvelja lengur við það atriði, þótt freistandi sé.
Hins vegar skal ég nú þegar víkja að því síðara aðalat-
riði, er ég minntist á í upphafi þessa erindis, en það er,
hvort tryggingu sé hægt að gefa fyrir því, að hið aukna
fjármagn, sem foreldrum er veitt með barnatryggingun-
um, fari í reyndinni til bætts og aukins uppeldis í landinu.
Fyrir þessu er vitaskuld ekki hægt að gefa neina trygg-
ingu. Við getum aðeins stuðzt við þá reynslu, er við höf-
um um það, hvernig menn almennt verja tekjum sínum,
þ. e. til nauðsynlegra eða ónauðsynlegra hluta.
Þótt um þetta atriði megi margt segja, og við séum
yfirleitt talin eyðslusöm þjóð og skeytingarlaus um fjár-
muni, sýnir þó reynslan, að þar, sem um langt skeið hefur
vantað fjármuni til kaupa á nauðsynjum, t. d. fatnaði og
húsgögnum, er hinu aukna fjármagni, þegar eitthvað
raknar fram úr, a. m. k. jöfnum höndum varið til kaupa
á nauðsynjum.
Þannig sýnir reynslan, að aukinn kaupmáttur alþýðu-
stéttanna s.l. ár hefur fyrst og fremst lýst sér í því, að
fjölskyldumennirnir hafa varið fjármunum sínum fyrst
og fremst til þess að skinna sig og sína upp, gera heimili
sín vistlegri og yfirleitt búa svo í haginn fyrir sig, að
þeir geti fremur en áður lifað menningarlífi.
Annars játa ég það hreinskilnislega, að þetta atriði,
þ. e. hvernig hinu aukna fjármagni verður varið, er stærra
og erfiðara viðfangsefni en hitt, að finna fjármagnið og
ákvarða að veita því í þennan farveg.
Við þurfum ekki að bera neinn kinnroða frammi fyrir
fjárveitingarvaldinu fyrir þá ósk okkar, að það yfirfæri
eða verji 11 milljónum til aukins og bætts uppeldis á
heimilum í landinu, umfram það, sem nú er gert, en við
hljótum að játa, að það þarf nokkra djörfung til þess
og umfram allt traust og trú á mannlífið sjálft.