Bjarmi - 15.05.1924, Blaðsíða 7

BJARMi
83
Þriðja skotið.
Sagan gerðist að næturþeli í vondu
veðri á Norðursjónum eitt ófriðarárið.
Enskt herskip var að fylgja nokkrum flutn-
ingaskipum frá Noregi til Englands. Alt í
einu varð samt eitt skipið fyrir neðan-
sjávarskeyti og tók að sökkva. Björgunar-
bátar voru á augabragði komnir á flot
og norska skipshöfnin komin eftir örstutta
stund um borð i herskipið. En þá var eins
hásetanna saknað. Hvar getur hann ver-
ið? Er nokkur timi til að bjarga honum?
Ætli hann sje lifandi? Pær spurningar
ráku hver aðra.
Jörgensen skipstjóri kallaði pá til allra
manna sinna og mælti:
»Veit nokkur ykkar um liann Óla? Hvar
er hann?«
»Já, herra skipstjóri. Hann er víst sof-
andi í bóli sínu,« svaraði pá einn háset-
inn.
»Hvar er rúmið hans?«
»Við priðja glugga á stjórnborðshlið.«
»Ertu viss um pað?«
»Já, alveg viss.«
Björgunarbátar Norðmanna ilutu við
herskipshlið og Jörgensen skipsljóri flýtti
sjer í einn þeirra með nokkra menn, og
rjeru þeir brott að norska skipinu, sem
pegar var háiíTult af sjó. Svo sem 10 metra
frá skipshliöinni skipaöi Jörgensen að
nema staöar. »Við hvern gluggann er rúm-
ið hans Óla?« spurði hann, um leið og
hann tók upp skammbyssu. »Við priðja
gluggann á stjórnborðshlið« var svarið.
Sjórinn var kominn upp undir glugga
og öldur ijeku lausum hala. Skipstjóri
miðaði á gluggann og hleypti af, en misti
marks. Báturinn valt á bylgjunum. »Reyn-
ið að hafa bátinn stöðugan« sagði hann
og hleypti af aftur, en það fór á sömu
leið. — En við þriöja skot fór rúðan í
mola, og að vörmu spori leit Óli út sem
vaknaði við vondan draum. »Stöktu upp,
skipið sekkurl« hrópaði skipstjórinn, og
Óli hafði aldrei flýtt sjer eins mikið á
æfl sinni, upp stigann og á höfuðið út
fyrir borðstokkinn og á hraðsundi að
bátnum, alt i einu vetfangil
Pannig björguðust peir allir, pótt liurð
færi nærri hælum Óla. Fáeinum augna-
blikum siðar fylti sjór klefa hans og pá
hefði björgun komið ofseint. Enga sök
átti hann sarat sjálfur á hættunni, og pótt
hann svæli, var hann vel að þeirri hvíld
kominn.
Mörg sálin sefur í synd og er að sökkva
í spillingardýpið. — En eru það ekki
sjálfsskaparvíti? Segir ekki samviskan:
»Flýttu þjer, skipið þitt er að sökkva?«
— Hefir ekki verið »skotið á rúðuna« til
vakningar mö'gum sinnum? — Hver get-
ur neitaö því? — Guð hefir kallað til þin
siðan þú varst barn. Endurminningar um
barnabænir og fermingarundirbúning, end-
urminningar um sorg og gleði, tala skýrt
og ákeðið við þá, sem syndin hefir ekki
stungið svefnþorn. Sá, sem ekki vill vakna,
ekki vill sjá hættuna, hann lítilsviröir
Guð, og fremur andlegt sjálfsmorð.
Jafnvel þessi aðvörunarorð. sem þú lest
nú, geta sýnt þjer sem sofið hefir, að
Guð vill trufla svefn þinn. Óli vaknaði ekki
fyr en við þriðja skot skipstjórans. —
Vera má að þessar línur sjeu þriöja skot-
ið, hinsta vekjandi ávarpið, sem nær sam-
visku þinni og reynir að koma þjer á
fætur og litast um, fá þig til að varpa
þjer allslausum i náðardjúp Drottins. —
! Önuur »skot«, aðrar aövaranir og áskor-
anir hafa orðið árangurslausar. Ástvinur
þinn andaðist. Söknuður þinn var svo
sár, að þú vilt helst ekki á það minnast.
Þjer mun hafa komið í hug við bana-
beðinn eða likkistuna, að þú ættir að
undiihúa sjálfan þig undir brottförina,
og snúa þjer til Guðs? — En viðkvæmni
er ekki afturhvaif, og skömmu siðar var
andvaraleysið sem áður. Veikindi settust
að bjá þjer, þú fanst að kraftarnir rjen-
uðu, og þjer kom i hug: Ætli þetta sje
brottfararskipun? — Pú skelfdist, því að
farareyrir var enginn, og landið ókunn-
ugt hinum megin. — Hcilsan smákom
aftur, og þá varpaðir þú öllum »heila-
brotura um annað lif« frá þjer, — eða
hvað? — Pú munt ekki eiga von á neinni
banalegu, •— og því síður snöggri, óvæntri
brotlfararskipun, — eða þjer er sama
hvað um þig verður? Sje svo, er auðvit-
að ekki ástæða lil að tala um þessi efni.
Eftir þriðja skotið hrópaði skipstjórinn.
wStöktu upp, skipið er að sökkval« Há-
setinn hlýddi því tafarlaust, og því komst
hann af. — Óhlýðni hefði orðið hans
bani, og heíði verið hrein fásiuna, geng-
ið brjálsemi næst. — En eru þeir ekki
enn fávitrari sem óhlýðnast Guði? — Sú
óhlýðni er í raun og veru illkynjuð brjál-
semi.