Bjarmi - 01.03.1930, Blaðsíða 4

36
B J A R M I
%
berast frá þessum stað að hásæti
Guðs í lofgerð, bæn og þökk. —
Það er nú viðurkent eðlislögmál
tóna, að þegar einn skýr tónn er
sleginn fram af hljóðfæri, þá óma
aðrir samræmistónar undir, ógrein-
anlegir flestum, en gefa þó höfuð-
tóninum fyllingu sina og tegurðar-
gildi. 1 líkingu við það vil jeg segja:
Um leið og þetta hús bergmálar
Guðs lof, ómar undir, þótt ómerkj-
anlegt sje, viðurkenning til þeirra,
sem bygðu upp hinn bergmálandi
múr og evkur vegsemd Guðs.
Frh.
Jónas Lauritz Idemil Lie.
(6. nóv. 1833. — 5. júlí 1908).
Þannig hét hið mikla sagnaskáld
Norðmanna fullu nafni. En Jónas
Lie var hann að eins jafnan kall-
aður. Var hann ekki að eins helzti
skáldsagnahöfundur í Noregi á nít-
jándu öldinni, heldur einnig meðal
mestu þesskonar skálda, hvar sem
leitað var samtímis. Hann var
þeirrar hamingju aðrijótandi í lífinu
að geta varið mestum hluta æfi
sinnar til þess að hugsa og rita, —
þó að hann hins vegar — sem
flestir þvílíkir menn, — hlyti að
ganga í gegnum margar og miklar
raunir, áður en hann kæmist til
fullra valda í riki bókmenntanna.
Hann var stórvirkur, alvörumikill
og heilbrigður rithöfundur. Sigldi
hann hugsanadreka sínum djúpt og
vítt í andlega víkíngu um haf lífs-
ins. Mun hann jafnan bera hátt í
lyptingu á skáldaskeið Norðmanna.
Samúð með lífinu, sorgum þess og
þrautum, einkenna hugsunarhátt
hans. Kallaður hefir hann verið
skáld heimilanna, fyrir sakir skiln-
ings hans og hluttekningu í lífi
manna, sem þar ala aldur sinn, og
verja sér opt mjög til að ganga
sigrihrósandi af hólmi í orustu ör-
laganna. Það er lakur skúti, sem
eigi er betri en úti — á öræfum
ævinnar; heima er þó skjól — af-
drep. — Stundum landej1', lundi
gróin í sandóveðrinu: — Barri þar
sem Freyr og Gerður fundu eiga,
að umliðinni hánóttu hríða. En
þegar til alls kemur, þá er þó halur
heima hverr — og slíkt es válaðs-
vera. —
Jónas Lie reit margt um sæfarir
og baráttu manna við ægi. Virðist
hann skilja manna bezt hætturnar
og erfiðleikana, sem sjólífinu eru
samfara, — enda ól hann um skeið
aldur sinn í námunda við þann
volduga vettvang. Fegar hann reit
höfuðrit sín, átti hann sér opt veru
í Vrá forsæludals tilverunnar, og
þaðan skaut hann skygnum sjónum
yfir húm-svið heims. Þóttist hann
þann veg ná fyllra og sannara
skilningi á lífs leiknum. —
Kvæðið »Jól«, sem hirtist í jóla-
blaði Bjarma nýverið, sýnir gjörla
afstöðu hans til kristindómsins og
skilning hans á nauðsyn komu
frelsarans í heiminn, vegna mann-
lífsins og sannrar menningar ver-
aldarinnar. Kvæðið er ágæta vel
gert að skipulagi og hugsun. Undir-
staðan er traust, samanburðurinn
fullkominn og sannfærandi. t*að er
í þremur þáttum; horfir skiftingin
skýrt við. Rís það smámsaman til
áreiðanlegs sögudóms og fullnaðar
niðurstöðu. Myndin er glögg og
óyggjandi; litablöndunin nákvæm
og áhrifamikil; línum Ijóss og
skugga skarpt og rétt skipað. Ekki
er óljóst né dulið. Að endingu um