Æskan - 01.01.1942, Blaðsíða 16

ÆSKAN
Hamarsheimt.
Persónur:
Þór, Loki, Freyja, Heimdallur, Þrymur, Hrímgerður, Björt, Blíð, nokkrir jötnar.
I. ÞÁTTUR
Leiksviðið er úti á víðavangi.
ÞÓR (hefur legið sofandi. Rís
upp, teygir sig og geispar og skim-
ar svo í kringum sig): Hvað er
þetla, hvað skyldi hafa orðið af
hamrinum mínum? Ég lagði hann
hérna hjá mér áður en ég sofnaði,
og nú er hann farinn. (Ygglir sig og
skekur allan í vonzlcu.) Hefur ein-
hver leyft sér að taka Mjölni, ham-
arinn minn!
LOKI (kemur aðvífandi): Hvað
gengur nú að þér, Þór? Þú skekur
þig allan og ygglir, eins og þú ætlir
að fara að berja á jötnum. Hvað
er um að vera?
ÞÓR: Nú er illt í efni, Loki. Ég
hef tapað hamrinum. Ég lagði
liann hérna hjá mér áðan, og nú
finn ég liann ekki, hvernig sem ég
leita.
LOKI: Nú, það hlýtur einhver
að hafa stolið honum. Það var nú
verri sagan. Nú leka blessuð goðin
auðvitað alveg niður af hræðslu
við jötnana.
ÞÓR: Já, það hlýtur einhver að
hafa tekið hann. En hver getur það
verið?
LOKI: Kannske hefur einhver
jötunninn verið hér á flækingi og
náð í hann. Þeir eru svo sem vísir
til alís.
ÞÓR: Þá væri voði á ferðum
fyrir alla Æsi, ef jötnarnir hafa
náð í hamarinn, þvi að hann er
eina vopnið, sem dugir á þá. —
Heyrðu, Loki. Þú ert brögðóttur og
slunginn og alltaf á snuðri um all-
ar jarðir. Getur þú nú ekki reynt
að komast eftir því fyrir mig, hvað
orðið er af hamrinum?
LOKI: Ef Freyja vildi lána mér
fjaðurhaminn sinn, þá gæti ég svo
- sem skroppíð snöggvast (il Jötun-
heima til þess að leita að honum,
því að allt vil ég gera fyrir þig, Þór
minn.
ÞÓR: Auðvitað lánar hún þér
fjaðurhaminn. Iíomdu, við skul-
um strax fara heim í Fólkvang og
tala við hana. — Nei, bíddu við,
þarna kemur hún þá, Vanadísin
sjálf með þernur sínar. (Fregja
kemur, og Björt og Blíð með
henni.) Heyrðu, Freyja, viltu lána
Loka fjaðurhaminn þinn? Jötn-
arnir hafa víst stolið hamrinum
mínum, og nú ætlar Loki að
sltreppa fyrir mig til Jötunheima
til þess að leita að honum.
FREYJA (hrædd): Hafa jötn-
arnir náð í Mjölni? Voðalegt er að
heyra þetta! Og nú koma þeir auð-
vitað æðandi og brjóta niður allan
Ásgarð með honum! Hvað eigum
við nú að gera, Þór?
ÞÓR: Vertu ekki hrædd, Freyja,
ekki þurfum við að óttast það.
Dvergurinn Sindri, sem smíðaði
hamarinn, gaf lionum þá náttúru,
að enginn jötunn getur notað
hann. En hitt er víst, að ef allur
jötnaherinn kemur vaðandi, ])á
staðinn fyrir sjónvarpsviðtæki. Ég komst að raun
um það, að tónninn var breytilegur eftir því, hvaða
hlutur var settur framan við ljósnemann. Hljóðið
1‘rá hendi t. d. var livellt og lireint, en mannsrödd
var mýkri og allt annars eðlis. Er það skemmst
frá að segja, að eftir nokkra æfingu gat ég greint
á milli ýmissa hluta eftir einkennum hljóðsins,
sem „myndir“ þeirra gáfu frá sér. Það var því
eðlilegt að mér dytti næst í liug að það ætti að vera
kleift að taka mynd á grammófónplölu.
Ég reyndi þetta, setti liljóð myndanna á grammó-
fónplötu og komst meira að segja að raun um, að
með því að leika síðan plötuna, gat ég aftur hreytt
hljóðinu í mynd! Mér hafði tekizt að búa til fyrstu
grammófónplötuna, sem gerð hefur verið með
mynd af lifandi veru.
Við þessar fyrstu tilraunir mínar með sjónvarpið
virtist mér nauðsynlegt að nota afarsterkt ljós til
þess að geta sent út nægilega skýrar myndir. Þetta
olli margvíslegum erfiðleikum, og þess vegna datt
mér í hug, að sleppa mætti við að beila ljósöld-
unum en nota í stað þeirra samskonar öldur ósýni-
14
legar, sem við vitum að til eru i litbandinu, þvi að
Ijósneminn sér þessar öldur eða geisla, þótt þeir
séu ósýnilegir mannsauganu. Ég komst lika að raun
um, að með því að nota löngu, útrauðu Ijósöldurn-
ar, var unnt að senda út mynd af lilut, þótt hann
væri í algerðu myrkri. Með öðrum orðum, ég hafði
fundið aðferð lil þess að sjá í gegnum heilan vegg
inn í koldimmt herbergi!
Við erum nú komin svo langt, að tekizt hefur að
xxtvarpa um víða veröld fyrir tvö af skilningarvit-
um okkar, sjón og lieyrn. En nú eru skilningar-
vitin einu tækin, sem við höfum til þess að verða
þess vís, hvað gerist umhverfis okkur. En hugs-
um okkur, að þegar fram líða stundir finnum við
ráð til þess að útvarpa fyrir hin þrjú skilningar-
vitin, ilman, smekk og tilfinningu. Þá hefur okkur
að fullu og öllu tekizl að útvar])a okkur sjálfum
út um víða veröld, og hreyfum okkur þó ekki úr
stólnum! Hvar taka annars enda þau undur, sem
okkur 20. aldar mönnum er veitt að sjá, ef vísindin
halda xxfram uppgötvana afrekum sínum framvegis
eins og að undanförnu?