Æskan - 01.05.1969, Blaðsíða 14

Ný framhaldssaga
hefst í þessu blaði
þeirra manna heffíi verið, seni liöfðu notað þær? Það var hin
raunverulega saga.
Birgir Bentson benti á öxina með pípunni sinni og sagði: „Nú
skal ég segja ykkur sögu um þessa tinnuöxi. Gleymið því, að þið
sitjið liér inni og drekkið te. Hugsið ykkur steinaldardreng með
öxina í hendinni. Köllum hann Dag. Stutt og laggott nafn. For-
eldrum iians virtist það Jiæfa honum l)ezt, þvi það minnti þau
á, þegar sólin var komin upp yfir eikiskóginn handan fjarðarins,
sem þau hjuggu við. Það var rétt lijá dálitlum firði, sem ég
fann þessa tinnuöxi fyrir nokkrum árum. Setjið ykkur fyrir hug-
skotssjónir þyrpingu af iágum kofum mcð veggjum hlöðnum úr
moldarhnausum og torfþak borið uppi af trjágreinum, opið, grasi
vaxið svæði var í kringum kofaná og niður að sjónum, en á
hak við var skógurinn, sem náði ósiitinn langt inn i landið.
Þangað fór faðir Dags með liinum karlmönnunum í þorpinu til
að veiða. Stundum voru þeir marga daga i veiðiför og komu til
l>aka þreyttir en ánægðir með feng sinn. Stundum reru þeir á
eintrjáningum út á fjörðinn og veiddu fiska, sem voru svo steikt-
ir á báli og étnir með mikilli ánægju, og þá fannst öllum, að
þeim liði svo vel og ekki væri hægt að óska sér annars betra,
rétt eins og við, sem sitjum hér og drekkum te. Þá hefur Dag
eflaust dreymt um að verða mikill veiðimaður eins og faðir hans.
Faðir hans hafði smíðað öxina og gefið Degi hana. Dagur greip
öxina, vó hana í hendi sér og horfði á hana með stolti og aðdáun,
en hljóp síðan heim í kofann þeirra. Þar settist hann niður til
að skoða hana betur. Um kvöldið lét hann öxina i veggjarholu
eins nálægt höfðalagi sínu og hægt var. Gat nokkur drengur
verið ríkari en hann? Næsta morgun fór faðir hans á fætur
skömmu eftir sólarupprás, gekk út og skyggði liönd yfir augu
sér, meðan hann horfði út á fjörðinn. Skyndilega lileypti hann
brúnum. Ifann sá þrjú skip koma siglandi nokkuð langt úti á
firðinum. Hann flýtti sér að gera öðrum þorpsbúum viðvart og
brátt stóðu þarna allir karhnenn i þorpinu og horfðu á skipin.
Dagur skildi fljótlega, að þeim leizt ekki á blikuna. „Óvinir!"
heyrði hann einn þeirra segja, og þá vissi hann, að þeir óttuðust
árás á þorpið. Nú varð heldur en ekki handagangur meðal fólks-
ins og Dagur lenti í miðri ösinni. Konurnar gripu búshluti þá,
sem unnt var að bera mcð sér, en karlmennirnir flýttu sér að
ná liúsdýrunum saman og reka þau af stað til skógar. Þorps-
búar ætiuðu að yfirgefa staðinn. Þetta skildi Dagur eltki.
„Eigum við ekki að reyna að reka þá burt?“ spurði hann föður
sinn.
„Nei, þeir eru of fjölmennir, til að það sé hægt,“ svaraði faðir
hans stuttlega.
Svo flýtti liann sér til þess að smala skepnunum saman. Dagur
ætlaði að sækja öxina sína inn í kofann, en þá fékk einhver hon-
um leirkrukku með korni í og hann varð að flýta sér af stað án
axarinnar, þar eð fólkið var lagt af stað í áttina til skógarjaðars-
ins. Augnabliki síðar var jiorpið autt og yfirgefið, en i því bili
renndu skipin þrjú að landi. Stórir skeggjaðir menn gengu í
land og ])ustu æpandi inn í þorpið, en fundu aðeins yfirgefna
kofana. Þeir stönzuðu undrandi og virtust líta í kringum sig,
eins og þeir óttuðust gagnárás, en nú virtist friður og ró hvila
yfir öllu. Líklega hafa þeir ráðgazt um, hvort þeir skyldu elta
flóttafólkið, en liætt við það vegna ókunnuglcika á felustöðum
skógarins. Það var öruggara að halda sig hér á opna svæðinu og
fara ekki langt frá skipunum. Síðan liófu þeir vista- og áhalda-
flutning i land frá skipunum, fluttu dótið inn og lielguðu sér
vissa kofa. Að ]>ví búnu fóru þeir að tína saman kvisti og greinar
til eldiviðar."
„Og hvað svo meira?" lieyrði Björg lvarenu segja næstum
livislandi.
„Já, nú skulum við fylgjast með flóttafólkinu, sem var á
liraðri leið til felustaðar, sem faðir Dags vissi um langt inni >
skógarþykkninu. Þar ætluðu þau að setjast að til bráðabirgða.
Dagur gengur við hlið föður síns og lilustar á samtal þeirra.
Hann verður var við, að þau eru ekki lengur hrædd, eftir að inn
í skóginn er komið. En hann skilur ekki, hvi þau geta verið
svo róleg, eftir að hér er komið. Hann kreppti linefana og beit
á vörina og áleit, að hefði hann mátt ráða, mundi hann hafa
barizt móti árásarmönnunum. Þeir hefðu aldrei fengið tækifæn
til landgöngu, ef hann hefði verið fullorðinn. Honum fannst
skammarlegt að flýja eins og fyrtinn liundur, sem leggur skottið
milli fótanna og hleypur svo. En orsök þessara hugsana var su,
að öxin skyldi verða eftir. Hefði liann aðeins náð öxinni dýi'"
mætu... Hvernig færi nú, ef einhver óvinanna fyndi hana?
Þá væri liún glötuð að eilífu. Hann gat ekki sleppt öxinni úr
liuga sér eitt einasta andartak.
Nú var flóttafólkið komið á ákvörðunarstað og byrjað að gera
sér skýli úr greinum. Þetta var á liæð nokkurri, en á henn'
spruttu l'áein feiknastór eikartré. Úr krónum þeirra mátti sj»
niður til fjarðarins og fylgjast að nokkru með ferðum árásar-
manna á sjó. Þegar Dagur liafði hjálpað foreldrum sínum a®
koma sér fyrir, klifraði liann upp í eitt stærsta tréð. Þar sat hann
lengi og horfði niður til fjarðarins, sá reykinn stíga upp
háli óvinanna og liugsaði stöðugt um öxina dýrmætu. Nú velt1
hann þvi fyrir sér, hvort hægt væri að ná henni aftur. Svo datt
honum ofdirfskufullt ráð í liug, en orsök þess var, hve ákveðinn
hann var i þvi að ná aftur þessari gjöf frá föður sínum.
Þegar allt var orðið kyrrt og liljótt um nóttina, laumaðist liaiin
út í skjóli myrkursins. Honum lieppnaðist að komast fram bj®
varðmanninum, án þess að liann yrði nokkurs var, og hvarf svo
inn i dimman skóginn, sem hann liafði alltaf verið smeykur viÖ
fram að þessu.“
Nú leit hann á þær og brosti: „Eruð þið ekki líka smeyk3*'
við skóginn, stúlkur?"
„Þvert á móti. Mér finnst ég einmitt svo örugg þar,“ sag®1
Björg.
„Hvert er nafn þitt?“ spurði liann.
„Ég heiti Kristbjörg, en allir kalla mig Björgu,“ sagði liún.
„Já, hún er svo mikill skógarbúi,“ sagði Karen. „En hvern>f»
gekk Degi svo?“
„Hvað skal segja?" sagði hann og brosti. „Ef ])ið megið veí’a
lengur, getur skeð, að við komumst að því i sameiningu. MaiW118'
gefðu okkur meira te ... “
Framhald.