Æskan - 24.12.1910, Blaðsíða 12

JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
1910

— Jæja, vinur minn, það er víst satt
sem þú segir. Haltu vel loforð þitt. Eg
mundi líka hafa orðið gæfusamari, ef
ekkert áfengi hefði verið til.
— Þú, frænka? Ert þú ekki hamingju-
söm, — þú, sem æfmlega ert svo glöð
og kát? — Friðrik varð alveg liissa.
— Ég hef mína byrði að bera, eins
og svo margir aðrir, og skal ég nú skýra
þér frá því, þó að ég tali helzt ekki um
það við neinn. Skeð getur, að það hjálpi
þér til að halda heit þitt.
Mig grunaði það ekki þegar ég var
ung, að það ætti fyrir mér að liggja að
verða einstæðings-piparmey. Ég var trú-
lofuð og alt lék mér í lyndi. Unnust-
inn minn var vel gefinn maður, fall-
egur, góður og glaðlyndur, og lék við
hvern sinn íingur af ánægju. Hann var
að læra lögfræði, og hann sagði jafnan
að hann skyldi ekki linna fyr en hann
fengi gott embætti. Pað bar við stöku
sinnum, að mér þótti hann glaður um
of, einkum i samkvæmum; og smám-
saman varð hann sólgnari í vin og sam-
kvæmi, einkum drykkju-samkvæmi með
félögum sínum. Þeir höfðu engan hemil
á tilhneigingum sinum og drukku al-
veg hóllaust. En ég ætla ekki að skýra
þér frekar frá því. Hann gjörféll í of-
drykkju og vanrækti nám sitt. Ég grét
og bað hann innilega að slíta sig úr
þessum vonda félagsskap. Og hann grét
líka mörgum sinnum og hét að bæta
ráð sitt. En svo þegar vinir hans komu,
til að fá hann með sér í drykkjusvallið,
gat hann ekki staðið í móti þeim,------
og svo fór alt af ver og ver. Loks neydd-
ist ég til að segja upp trygðum við hann,
því að drykkjuslarkið gjöreyddi svo kost-
um lians, að ég gat ekki lagt líf mitt og
framtíð í hendur hans. Hann tók sér
það næri'i að vísu, en ást hans á mér
var druknuð í áfenginu, sem nú var
orðið honum kærara en alt annað. Svo
varð hann veikur, og dó að fám dög-
uin liðnum, gjörspiltur af áfengisnautn.
Já, þann veg gekk liamingjusól mín
til viðar. Ó, að hann hefði aldrei bragð-
að áfenga drykki! Hvílíkrar sælu liefð-
um við þá ekki notið! Hann sem var
svo gáfaður, ástúðlegur og bliður að
eðlisfari. — Ég felst á það, að bezt sé
að byrja aldrei að neyta þessara sterku
drykkja. Að minsta kosti skal ég aldrei
framar bera vín á borð fyrir ykkur,
blessuð börnin, þegar þið komið til mín.
Eg er þér þakklát fyrir það, Friðrik
minn, að þú vaktir athygli mina á þessu.
Eg vil ekki stuðla að þvi, að nokkurt
ykkar verði sólgið í vín. Og ég á víst
liægt með að hafa eitthvað annað að
bjóða ykkur, þegar þið komið með kæti
ykkar og glaðværð hingað í hreysið mitt.
Eg á hérna fáein epli, sem ég keypti til
jólanna; viltu ekki fá þér eitt þeirra?
— Þakka þér fyrir, frænka mín. Svo
verð ég að flýta mér heim aftur.
— Já, þakka þér fyrir komuna, vinur
minn, og fyrir jólaboðið. Segðu honum
pabba þínum, að ég ætli að koma til
ykkar í kvöld. Vertu sæll!