Æskan - 24.12.1910, Blaðsíða 4

AÐ var aðfangadagskvöld
jóla, og það var framorðið.
Börnin voru háttuð og sofn-
uð. Kvenfólkið sat í dag-
stofunni og var að tala
saman. Karlmennirnir voru
inni i herbergi stórkaupmannsins og
spjölluðu um daginn og veginn, en út
úr borðstofunni lagði þægilegan skógar-
ilm af stóra jólatrénu inn í báðar stof-
urnar, og alstaðar var svo hlýtt og bjart
og jólalegt.
Karlmennirnir fóru að tala um börnin;
þeir voru á einu máli um það, að ekk-
ert væri varið 1 jólatré, ef börn væru
ekki að syngja og hoppa í kringum það,
því aðal-ánægjan við jólatré væri að sjá
gleði barnanna og verða aftur barn með
þeim. Svo fóru þeir að tala um liðna
tímann, þegar þeir sjálfir voru börn. —
Þá stóð upp höfuðsmaður í stórskota-
liðinu og sagði, að ein væru þau jól,
sem hann aldrei gæti gleymt, af því að
þá hefði liann verið glaðari en nokkru
sinni fyr eða siðar. Var hann þá auð-
vitað spurður, hvernig staðið liefði á
gleði hans á þeim jólum, og sagði hann
þá eftirfarandi sögu:
»Móðir mín, — já, það verð ég fyrst
að segja yður; — móðir mín var okkur
ágæt móðir, alt af svo mild og góð eins
og sól á sumardegi, nema í einu atriði;
í því var hún voðaströng, og það var
ekki við lambið að leika sér, ef okkur
yfirsást í því efni. I3etta atriði var sann-
sögli og hreinslcilni. »Hreinskilni, hrein-
skilni i öllu, það er eilt hið mesta og
bezta í heimi«, var hún vön að segja.
»Segið aldrei svo mikið sem hálft orð
ósatt. Og ef ykkur hefir orðið eittlivað
á, þá komið ekki með neinar afsakanir,
því að menn segja alt af eitthvað ósatt,
þegar þeir fara að afsalca sig«.
Við þektum mömmu í þessu efni og
gættum að okkur. Já, ég hcld að við
hefðum lieldur kosið að farið hefði verið
með okkur til fógetans sjálfs en að þurfa
að standa frammi fyrir mömmu, þegar
hún sat i djúpa græna stólnum og var
að ransaka eittlivað; hún var svo skarp-
skygn, að henni duldist ekki liin allra