Skírnir - 01.01.1940, Blaðsíða 66
Skírnir
Eleikur
63
Hann hló undarlega hvellt og nærri því óhugnanlega.
Svo sat hann enn um stund hlustandi. En allt í einu hló
hann hressilega:
— Svo þú manst þetta enn þá, Jónas. Hvort ég man!
• . . En manstu nú, þegar þú kallaðir á mig fram í lækj-
argil, ósköp laumulegur, og dróst svo hvítan klump upp
úr vasanum?
— Sérðu þetta! sagðirðu.
— Hvar hefirðu fengið þetta? spurði ég.
— Uss, uss! sagðir þú og skimaðir í kringum þig.
Þá runnu nú tvær grímurnar á mig, en það kom vatn
í munninn á mér, og þá var það búið. Þú brauzt þetta
svo í sundur og fékkst mér fullan helming, og svo bit-
um við báðir í. Þá var nú víst nokkuð skrítið augnaráðið
og svipurinn, þegar við litum hvor á annan. Sódi, beisk-
ur andskotans sódi! Þú lagðir ekki í það aftur að hnupla
hvítasykri frá henni ömmu þinni.
Nú skríkti Símon og strauk skeggið.
-— Ha, jú, Steini . . . Ja, þá var nú lánið meira en
vitið. Þú hefðir getað steindrepið þig. Og hræddur er
ég um, að pabbi þinn hefði lagt að þér lúkurnar, ef hann
hefði vitað allt eins og það var . . . En þegar ég var að
sundríða rauðu merinni um hylinn og lenti í sogið frá
fossinum og allt fór á bólakaf! Ja, ekki veit ég, hvaða
Suðslán var yfir mér . . . Nú, munið þið ekki, hvað varð
^uér til lífs? Ég hafði bara fálmað fyrir mér í kafinu,
þegar ég hafði sveiflazt af baki, og svo orðið fyrir mér
taglið á hryssunni. Ég hékk í því, þegar mér skaut upp
°g ég vissi aftur af mér . . . Já, þvílíkt . . . Jú, það man
ég vel.
Þögn. Svo með hægð:
— Æjæja, vinirnir. Þeir ungu dagar! Nú erum við
að verða gamlir . . . En hvað er ég að segja? Þið eruð
svo sem enn þá undir lóð. Ekki aldeilis komnir á leið í
land!
Hann rykkti sér til og glennti upp augun:
— Ha, heh, vinirnir, — eitthvað af mér! O, skylduð