Afturelding - 01.06.1986, Qupperneq 45

Fyrir utan Iðnó 1936. F.v.: Gunnar Jóhannsson, Birger Nordby, Martin Mathiesen, Guðrún Magn-
úsdóttir, Ólafur Ásgeirsson, Kristín Sæmunds,T.B. Barratt, Frú Mathiesen, Ólöf Einarsdóttir,
Sigrid Ásgeirsson, óþekkt, Frú Mathilde Kristjánsson, Árnína, Málfríður Gísladóttir, Ásmundur Ei-
ríksson, Sæmundur Sigfússon.
Fíladelfíusöfnuðurinn í
Reykjavík stofnaður
Það var góð aðsókn að sam-
komum Barratts, bæði í Reykja-
vík og annars staðar, sem hann
predíkaði. í samtölum við okkur
Erik, hreyfði hann því, hvað það
væri þýðingarmikið að geta haf-
ið starf í Reykjavík. „Það má
ekki dragast lcngi að það verði
gert í höfuðstað landsins," sagði
hann. Þessi hugsun hafði lengi
verið búin að vaka í huga Erik-
sons. Brýning Barratts verkaði
þvi eins og skíði á eldinn.
Einn góðveðurs morgun.
gengum við Erik út úr borginni
og ræddum málið frá mörgum
hliðum. Báðir vorum við svo
bundnir við starfið á þeim stöð-
um, sem við vorum, að okkur
lannst þetta meiri erfiðleikum
bundið, en það var lljótt á litið.
Eftir drjúglangt samtal, segir
Erik:
„Ásmundur, viltu ekki ganga
inn í þetta verk nú með það
sama? Ég skal koma annað slag-
ið frá Eyjum til að hjálpa þér.“
„Nei, Erik það er einkenni
þess, að þú eigir að byrja starf í
Reykjavík, en ekki ég, að þú ert
búinn að hafa neyð í hjarta þínu
fyrir Reykjavík langan tíma. Hitt
gæti kannski komið til mála, að
ég tæki við af þér einhvern tíma
seinna. Verði mögulegt fyrir
mig, skal ég koma til Vest-
mannaeyja, næsta haust og verða
þar yfir veturinn, ef söfnuðurinn
óskar þess. Yfir sumarið get ég
þá starfað fyrir norðan.“
Hann féllst á þetta, og þar
með fannst okkur lausnin vera
komin. Síðan gengum við heim
til Barratts og sögðum honum,
hvað við værum orðnir sanrmála
um. Hann var glaður yfír þess-
um málalokum.
Nú var það ákveðið, að á
næstu samkomu, sem búizt var
við að yrði sú síðasta, sem
Barratl hefði í Reykjavík, að þeir
yrðu beðnir að stanza eftir vakn-
ingarsamkomuna, sem hefðu trú
fyrir því að stofna þiblíulegan
söfnuð. Nálega 20 manns varð
eftir, þegar aðal samkoman var
úti.
Þegar Barratt hafði reifað mál-
ið nokkuð í eftirsamkomunni,
bað hann þá að rétta upp hönd,
sem vildu að nú þegar yrði stofn-
aður söfnuður. Nú rýrnaði hóp-
urinn nokkuð. Allmargir stóðu
upp og gengu út. Þar af voru
nokkrir, sem Barratt var orðin
málkunnugur og bjóst við að
stæðu ákveðnir strax í byrjun.