Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Blaðsíða 44

44
hvers vegna einraitt hinar mestu trúarhetjur verða
fyrir mestu ástríði. Það er blátt áfram af því, að
reynd guðs náðar verður því meiri, sem trúin er
meiri, — reyndin stígur þá frá „sælum tilfinningum"
til „mikilla opinberana". En því meiri sem reynd-
irnar verða, því meiri verður einnig freistingin til
að upphrokast af þeim og fara með þær hégómlega.
Þá slítur guð reyndinni. Sá, sem i trúnni hafði
verið hafinn upp í hinn þriðja himinn, fær þá bar-
áttu við fleininn í holdinu til áminningar um, að
hann er sjálfur ekki annað enn dupt; og í þessari
áminningu feist aptur rótin að nýrri vissu, sem á-
vinnst með orðinu og staðfestist af reyndinni.
Hvað verða þá ástríðin? Sönnun gegn áreiðan-
leik trúarvissunnar? Nei, sönnun um agandi kær-
leik guðs, og þar með ný sönnun um sannleik og
veruleik sáluhjálparinnar.
Astríðin rjúfa trúarvissuna, til þess að varðveita
oss í náðinni, sem er undirstaða og uppspretta allrar
vissu.
Astríðin stöðva oss, til þess að leiða oss ávallt
aptur að hinum fasta kletti vissunnar: samvizkuþrýst-
ingunni gagnvart guðs orði.
Astríðin neyða oss til gagnlegs upplesturs á staf-
rofi trúarinnar. í hvert sinn sem vér göngum í
lífi voru upp þennan optnefnda stiga: andlega fátækt
sjálfra vor, guðlegt vald orðsins, furðuna á að náð-
in er i orðjnu boðin hinum íátæku i andanum,