Dýravinurinn - 01.01.1916, Blaðsíða 29

‘25
17 da-minning.
i/l/J getur stundum slaðið svo á, að það sé hvorki lélt verk eða lítið í
það varið, að minnast látins vinar, og hefði það sizt áil að dragast
svo lengi fyrir mér, að minnast hans Grána mins, fráa og föngulega folans,
sem einu sinni var, og sem alla tið har þess ljós merki, að hann um eilt
skeið bar af hestum llestum,
01' margar gleðiríkar ánægjuslundir vorum við búnir að lifa saman,
lil þess að ég hefði átt að gleyma honum svo fljólt, þvi örsjaldan sletlisl
upp á vinskapinn hjá okkur, þótt ástæða væri lil þess.
Á yngri árum okkar Grána fékk ég mér ot't i »gogginn«, sem kall-
aðist svo i þá daga, og meðan það var við hóf, var Gráni aldrei jafn-
fjörugur sem þá. En lljótt fann hann það, ef liöfuð mitt ætlaði að verða
of þungt; þá mislikaði honum og varð þungur á brá.
Dýravinurinn.
1