Í uppnámi - 20.03.1901, Blaðsíða 8

16
riddarann á kongsreitnum (el). Konungur, sem var að hallast aptur
á bak í stólnum, með rólegu gleðibragði og ánægju við sjálfan sig út
af sigrinum, virtist í fyrstu gramur við þennan herskáa og óvænta leik.
En Grothusen, sem ekki var jafnoki konungs að geðstillingu, þó hann
líktist honum talsvert að ýmsu öðru leyti, hrökk skelkaður upp af
stólnum. Konungur stillti hann með hæðnishlátri og rnælti: “Hvar
er hinn riddarinn minn, Grothusen? Finndu hann og reyndu svo að íinna
mátið. Það er sannarlega nógu laglegt til að borga þér fyrir ómakið.”
En áður en ráðgjafinn var búinn að finna riddarann, sá konungur
að taflstaðan var nú mjög einkennileg; hann rétti því Grothusen aptur
riddarann, sem hann kom með, og starði nokkrar mínútur fast á
borðið. Loksins leit hann upp brosandi.
“Eg held að við þurfum ekki riddarans við; eg held að eg
geti staðið mig við að gefa þér
hann eptir, og samt gjöra þig
mát í fjórum leikum!” Þótt
leitað sé í sögu skáktaflsins allt
frá dögum Sissa og niður til tíma
Morphys, munu menn ekki finna
eins undarlegt atvik og það er nú
segir frá. Því hver skyldi því trúa,
að rétt í því konungur hafði þannig
boðað mát í annað skipti, þaut ný
kúla beint gegnum opnar dyrnar,
og lenti eins óskeikul og fyrri
kúlan á taflborði konungs. Hvíta
peðið á öðrum hróksreit (h 2) fór
nú sömu leið og riddarinn, og fílabeinsmolarnir duttu niður á gólfið.
Grothusen, sem mundi eptir hæðnishlátri konungs, náfölnaði en hreyfði
sig ekki á stólnum.
“Okkar elskulegu vinir, Tyrkirnir, eru þín megin, Grothusen,” sagði
konungur, “og það má varla við því búast að eg geti bæði keppt gegn
þér og gegn þrjátíu þúsundum heiðingja, einkum fyrst þið notið svona
kröptug vopn. Þetta er í fyrsta skipti, að eg hef séð skák teflda með
byssum.”
“Herra konungur,” svaraði Grothusen, og var áhuginn á skáktaflinu
talsvert farinn að kólna hjá honum, er óviðkomandi menn voru farnir
að blanda sér svona inn í taflið, “forlögiu eru andvíg okkur í dag; vill
ekki yðar hátign koma út og finna ráð til að bægja þessum ónæðissömu
og ósiðuðu Tyrkjum hæfilega langt í burtu?”
“Bíddu augnablik við, raggeitin þín,” sagði konungur og brá á
glensi, “og láttu mig sjá hvort tatíið mitt stendur ekki svo vel enn, að