Iðunn - 01.01.1884, Síða 24

18 Björnstjerne Björnson:
túni á sunnudagskveldið, — endrrninningin um alt
þetta svífr honum fyrir sjónir, og hjartað litla gjörir
uppreisn í inu unga brjósti. Bn leikslokin verða þó
alt af þau,-að hannminnist þess, að það vóru kyrkju-
klukkurnar, sem hljómuðu ; svo rennr honum í hug
eitthvert sálmvers, sem hann kann ; það syngr hann
með krosslögðum höndum og rennir hugsjúku auga
ofan í dalinn, biðr svo stuttan bænarstúf á eftir,
stökkr svo upp, kátr og glaðr, ogþeytir lúðrinn1 sinn,
svo að bergmálar f fjöllunum.
Hór í inum kyrlátu fjalldölum talar kyrkjan
enn þá með sínum rómi til manna á hverju aldrs-
skeiði og sérhver lítr hana sínum eigin hugaraugum ;
mörgu skýi getr fyrir brugðið, en aldrei byrgir neitt
hana gjörsamlega. Hún stendr fullvaxin og þroskuð
fyrir fermingarbarninu,—með uppréttum fingri, hálf-
aðvarandi, hálf-bendandi fyrir æskumanninum, sem
kosið hefir sitt lífsins hlutskifti,—herðibreið og sterk
yfir harmi mannsins,—rúmgóð og mild hvelfist hún
yfir örþreyttan öldunginn. ímiðri guðsþjónustunni
eru ungbörnin færð í kyrkjuna og skírð, og það er
alkunnugt, að meðan á þeirri athöfn stendr, er fjálg-
leikinn2 mestr.
Bnginn getr því lýst norskum alþýðumönnum,
spiltum né óspiltum, svo að kyrkjan komi þar ekki
líka við söguna. það kann að þykja tilbreytingar-
leysi, en er þó, ef til vill, ekki sízta tilbreytingarleys-
ið. þessa skal hér getið eitt skifti fyrir öll, en ekki
beinlínis sakir kyrkjuferðar þeirrar, er hér skal af sagt.
1) Norskir seljasmalar hafa jafnaðarlega lúðr, sem þeir
þeyta til að lióa saman fénaðinum.
2) „Fjálgieiki" er eina islenzka orðið, sem til er yfir
„andagt." í>ýð.