Iðunn - 01.01.1884, Síða 38

32 Björnstjerne Björnson:
Sigrún mundi nú hugsa, þegar hún vaknaði og
lienni yrði litið út um morguninn. J>að var orðið
allbjart og mesti glaumr í fuglunum ; hann vatt sér
því yfir skíðgarðinn og skundaði sem hraðast heim,
svo að enginn skyldi sagt geta, að það væri hann,
sem hefði verið þar yfir frtl og plantað blóm 1 garð-
inum hennar Sigrúnar á Sunnuhvoli.
þriðji kapiluli.
liðu stundir fram, og var margt hjalað í sveit-
•Jwv inni; þó kunni enginn með nokkurri vissu frá
neinu að segja. Aldrei sást þorbjörn framar á
á Sunnuhvoli eftir að þau voru bæði fermd, og þetta
var það, sem menn sízt skildu í. Ingiríðr kom þang-
að oft; géngu þær Sigrún þá oft sér til skemtunar
í skóginn ; — »vcrið þið nú ekki of lengi í burtu,«
kallaði móðir Sigrúnar á eftir þeim. »0 nei,« svar-
aði Sigrún, — og svo komu þær ekki heim fyrr en
í rökkri. Báðir biðlarnir hófu nú bónorð sitt af
nýju. »J>að er bezt að hún sé sjálfráð,« sagði móð-
ir hennar, og faðir hennar var á sama máli. Svo
var Sigrún tekin á eintal og þessa leitað við hana,
en hún gaf báðum afsvör. Sfðan komu fleiri þangað
í biðilsorindum, en aldrei fróttist það, að neinn kæmi
bænheyrðr úr bónorðsför frá Sunnuhvoli.
Einu sinni var Sigrún með móður sinni og voru .
þær mæðgur að þvo nokkur mjólkrtrog; þá spurði
móðir hennar hana, hvern hún væri að hugsa upp á.
þótta kom svo flatt upp á Sigrúnu, að hún kafroðn-