Iðunn - 01.01.1884, Qupperneq 43

Sigrún d Sunnuhvoli. 37
smátitlingum, sem bjuggu þar 1 elrirunni; þeir höfðu
slarkað þar svo gjálíft, að þresti einum, sem bjó þar
í aski rétt hjá, hafði aldreForðið að liði að sofna á
réttum tíma, og varð hann stundum svo fokvondr,
að hann tautaði yfir þeim, svo að alvarleg spæta þar
í næsta tré hafði hlegið, svo að henni lá við að veltast
um. En svo sáu þau örninn í stórfurunni! og þröstr-
inn og smátitlingarnir og spætan og alt, sem fieygt
var, hypjaði sig á stað, hver sem hraðast mátti,
sumir yfir og sumir undir greinunum. þröstrinn
bölvaði sér upp á það, þegar hann flaug á stað, að hann
skyldi ekki oftar leigja þar bústað, sem hann hefði
titlingana fyrir nábúa.
Svo stóð skógrinn þar umhverfis auðr og hug-
sjúkr mitt í glaða sólskininu. Hann átti nú að hafa
alla sína ánægju af stórfurunni, en það var auma á-
Uægjan. Skógrinn laut óttasleginn, hvert sinn sem
norðauvindrinn blés ; stórfuran lamdi út í loftið með
8ínum voldugu greinum og örninn flaug í hring um
hana, spakr og gætinn, eins og það væri ekki nema
auðmjúkr kastvindr, sem »þjónustusamlega« flytti
honum vesalt smjaðr frá skóginum. En öll furu-
fcttin var himinglöð; ekki ein af þeim mintist þess,
að hún hafði sjálf engu hreiðri að vagga þetta ár.—
“Komið þið ekkiof nærri okkr,« sögðu þær, »við erum
af ættinni!«
--------»Hvað er það, sem þú liggr og ert að
hugsa um ?« spurði Ingiríðr, — hún kom brosandi
fram úr þéttum runni og beygði frá sér greinarnar.
{“orbjörn stóð upp; »og það er svo margt, sem i manns-
hugann kemr,« sagði hann, og leit með þrályndis-svip
yfir trén. »Fólk er annars heldr málugt hér í sveit-
inni um þetta leyti,« sagði hann svo og dustaði af sér