Iðunn - 01.02.1889, Blaðsíða 42

36 Fr. Mielaen :
ar aldar. Hann segir: »Menn hafa leitazfc við að
koma trúarbrögðum Jesú Krists í fagurt og göfug-
legt snið, og það hefir tekizt með mestu iist og
prýði. Menn hafa gjört úr þeim siðalærdúm, og
kristin trú og kristilegt líf þarf líka á siðalærdómi
að halda . . .; en þessi trú hefir ekki krapt til að
sannfæra menn um spillingu hjartna þeirra. Slík
trú kveikir engan fjandskap. Hann vantar það
sem mest á ríður, guðs anda, og um hann er þó
líka talað í heilagri ritningu : f>að er andinn, sem
lífgar; holdið stoðar ekkert, — og »orð þau, er eg
tala, eru líf og andi».
Af því að kristnin nú ekki lengur heldur uppi
sókn á hendur heiminum, hlýtur hún að fara á
mis við píslarvættið ; en það er allt öðru máli að
gegna um hjálpræðisherinn. Yfir hann dynur ekki
að eins háð og spott, heldur einnig fúlegg og eldi-
viðardrumbar, og fyrirliðar iians hafa mátt gista í
fangelsum, eins og postularnir. Prú Booth hug-
kvæmist það aldrei að rannsaka það, hvort þetta
píslarvætti stafi af hinum kristilega vitnisburði, er
herinn hefir að flytja, eða að eins af þeim hætti,
er herinn sjálfur hefir skapað sér til flutnings
vitnisburðinum. Hún tekur píslarvættið sem stað-
hæfan vott þess, að hjálpræðisherinn hafi fengið
staðfestingu andans fremur öllum öðrum trúarflokk-
um á Englandi, Skotlandi og írlandi; og hún
smánar þá, eins og blinda glópa, er ekki geti séð,
að spádómurinn um hið síðasta mikla safn sálnanna
í guðsríki haíi rætzt við það, er hjálpræðisherinn
leggur svo mikið undir sig.
Hjálpræðisherinn telur það fortakslaust, að