Iðunn - 01.02.1889, Blaðsíða 143
137
Dáleiðsla og svefngöngur.
landi og Indlandi hafa prestar þekkt til svæfmg-
anna og haft þær um hönd svo þúsund árurn skiptir;
ætla má, að hofgyðjur grísku véfréttanna hafi verió
í svæfingarleiðslú, þegar þær birtu spár sínar um
óorðna hluti. Munkarnir á Aþoshöfða svæfðu sjálfa
sig með því að einblína á naflann á sér; mikið af
seið og göldrum miðaldanna mun og eiga rót sínæ
að rekja til svæfinga, og á líkan hátt mun og vafa-
laust mega telja það víst, að lækningar þær, er
áður voru taldar með jarteiknum, hafi, svo sem síð-
ar mun sýnt verða, verið framdar fyrir innblástur
dávaldsins á mönnum, sem hann hafði svæft meira
eða minna. |>að er sjálfsagt yfirsjón læknanna,
að þeir ekki fyr en nú á síðustu árum hafa farið
að nota svæfingarnar til lækninga. þ>að hefir lengi
brunnið við lijá þeim, er lagt hafa stund á reynslu-
vísiudin, að þá hefir eins og stuggað við öllu því,
er þeir ekki gátu eins og tekið og þreifað á, ekki
sízt, ef á því var einhver dularblær, og svona hefir
læknunum farizt með svæfingarnar; en með því
hafa þeir misst afbragðs læknismeðal, sem þeir
hafa látið skottulækna og svikara búa að f næði,
og hafa læknar á þann hátt skaðað bæði sjálfa sig
og sjúklinga sína, er opt hafa sárlega goldið af-
skiptaleysis þeirra —; því nú þykir það fullreynt,
að svæfmgarnar eru einkar mikilvægt meðal til
lækninga, og það því fremur sem þeim má koma
við í kvillum, sem annars ekki láta undan neinum
lækna-aðgjörðum, þar sem þær hafa haft hinnbezta
árangur. Sem betur fer, þá eru nú orðin fullkom-
in umskipti á þessu, og læknar eru nú þegar vel