Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Qupperneq 71

ÍÐUNN
Bylurinn.
169
1>Ó að ]>eir leiðist. Og ]>eir heyra ekki til sjálfra sín,
þó að þeir hrópi af öllum mætti.
Pó að Rambern sé ungur og óharðnaður, hefir liann
sig á mótd storminum, án þess að Skjöllögrinn létti hon-
um gönguna. Skjöllögrinn finst jafnvel, að Rambern
hjálpi stundum til að auka gönguhraðann. Það er eins
og hann stæli hug Skjöllögrinns. Viljaþróttur hans
veifar arnvængjum og léttir honum leiðina. Hann
bítur á jaxl og hallar sér í veðrið fullur hararammri
þrjózku. Snjórinn lemst ískaldur inn á hann beran,
en glóð vilja og ákefðar tekur á móti kuldanum, og
kitlandi hitalíðingar fara um líkamann.
Svo kemur að þvi, að þrek Jönnems þrýtur. Hann
hnígur máttlaus niður. En þrátt fyrir það nema hinir
ekki staðar. Þeir reisa hann upp og draga hann á
milli sín.
Á eftir þeim berast langdregin ýlfur gegnum storm-
gnýinn. Þeir heyra þau aftur og aftur. Og alt af heyrist
þeim þau vera að baki sér, þó að stormurinn virðist
standa í fangið. Annars er loftið einn samfeldur iðandi
hvirfill af möluðum is, og sín þotan þeytist úr hverri
áttinni.
Skjöllögrinn finst einhvern veginn, að þessi ámátlegu
og ömurlegu ýlfur geti ekki verið í vindinum. Nú
man hann það, að rjúpnaskyttan, sem hann hafði hitt,
hafði minst á, að úlfar hefðu sést á þessum slóðum. Og
nú hugsar hann með sér, hvort það geti verið, að úlfa-
hópur hafi fundið af þeim lyktina og sé nú farinn að
olta þá. Öðru hvoru finst honuim eins og hlýr og
votur kjaftur glefsi í freðnar buxnaskáimarnar. En svo
getur hann talið sér trú um, að þetta sé bara ímyndun.
Jönnem verður ]>yngri og þyngri. Nú er hann hættur
að geta létt nokkuö undir með þeim, sem leiða hann.