Kirkjuritið - 01.01.1936, Blaðsíða 24

18 G. S.: Samslarf presta og leiknranna. KirkjuritiS.
Nei, vissulega er sökin ekki minni lijá söfnuðinum, og
hann verður að finna lil þeirrar ábyrgðar, sem á hon-
um hvílir í því efni. Það er áreiðanlega þungt hlutskifti
að vera prestur í sofandi söfnuði, og það er ofraun
hverjum ])resti að lialda lil lengdar ólömuðu starfsþreki
i sliku andrúmslofti. Það er því heilög skylda safnaðar-
ins að aðsloða prestinn á allan hátt í starfi hans, og
gera honum það sem léttast og ljúfast. Söfnuðurinn
verður að taka meiri virkan ])átt í starfi prestsins en nú
er lítt að gcra, í öllum þeim málum, er snerta kirkju
og kristindóm, já i öllu því, sem miðar til útbreiðslu og
þroska Guðs ríkis á jörðu. Og þetta gelur söfnuðurinn
gert á ýmsan hátt, tækifærin eru mörg, verkefnið er ó-
tæmandi. Söfnuðurinn á að taka meiri virkan þátt i
sjálfri guðsþjónustunni en nú er gerl, og það getur hann
meðal annars með því að taka almennan þátt i kirkju-
söngnum. Það eilt út af fvrir sig myndi hafa uppörfandi
áhrif á prestinn í starfi hans, og það myndi sameina
hug kirkjugestanna til lofgerðar og hænar.
Það gela fleiri verið prestar i andlegum skilningi en
prestlærðir menn. íslenzkar mæður liafa tíðast verið
mestu og heztu prestarnir. Vér minnumst öll mæðra
vorra í þakklátri endurminningu og lotningarfullum
liuga, þegar þær voru að kénna oss bænirnar, kenna
oss að leita fyrst og fremst Guðs rikis og hans réttlætis,
kenna oss að verða nýtir og góðir menn. Þetta liefir
mörgum manni verið dýrmætasta veganestið út i lífið.
Því er af sumum haldið fram, að mæðurnar leggi nú
orðið minni rækt við þetta en áður. Vér skulum öll
vona, að svo sé ekki, því að undir því er framtíðarlíf
og hamingja þjóðarinnar komin.
Öll megum vér játa, að vér erum veik og vanmáttug
og ónýtir verkamenn í víngarðinum mikla. En þó get-
um vér öll verið hoðherar kærleikans og mannúðar, ef
viljann brestur ekki. Öll getum vér borið ljós inn til
þeirra, sem einhverra orsaka vegna silja í myrkri. Já,