Kirkjuritið - 01.12.1939, Blaðsíða 37

Kirkjuritið. Sýn keisaraiis.
Keisarinn skelfdist. Hann varpaði sér á kné fyrir framan altarið
auða og gjörði bæn sína til verndaranda síns. Hann bað hann
um þrótt til þess að koma í veg fyrir öll slysin, sem þessi nótt
virtist boða.
Völvan hafði heldur ekki orðið þessa vör. Hún hlustaði aðeins
á englasönginn, sem varð hljómmeiri og hljómmein. Að lokum
varð hann svo voldugur, að hirðarnir vöknuðu við hann. Þeir
risu upp við olnboga og sáu ljómandi skara silfurhvítra engla s\íta
fram uppi í myrkrinu i löngum fylkingum til og frá eins og far-
fugla. Sumir héldu á lútu og fiðlu, aðrir á sítar eða hörpu, og
söngur þeirra var fjörugur eins og barnshlátur, og áhyggjulaus
eins og lævirkjakvak. Þegar hirðarnir sáu þetta og heyrðu, risu
beir á fætur og héldu af stað til fjallaþorpsins, þar sem þeir
áttu heima, til þess að segja frá þessu undri.
Hirðarnir héldu hægt upp krókagötu, og Völvan forna fylgdist
með þeim. Alt í einu birti uppi á fjallinu. Stór og skær stjarna
birtist beint uppi yfir því, og bærinn á tindinum ljómaði eins og
silfur í stjörnuljósinu. Allir fljúgandi englaskararnir flýttu sér
þangað með fagnaðarópum, og hirðarnir hvöttu sporið og hlupu
við fót. Þegar þeir komu þangað upp, sáu þeir, að englarnir
höfðu þyrpst saman yfir lágu gripahúsi í nánd við bæjarhliðið.
Það var fátæklegt hreysi uppi við beran hamrastallinn, og þakið
úr strái. Stjarnan blikaði yfir því, og fleiri og fleiri englar söfn-