Kirkjuritið - 01.04.1945, Side 50

168
Magnús Jónsson:
Apríl-Móí.
gast sífellt, og uppsker þá í síðari tilveru, samkvæml ó-
hrekjandi náttúrunauðsyn, það, sem hún hefir sáð í
þeirri fvrri, hvort sem það er gott eða illt. Það er ekki
laun og hegning, sem um er að ræða, heldur orsök og
afleiðing.
Þar sem svona er litið á tilveruna, hlýtur endurlausn-
arþráin að beinast að því, að losna við þessa jrtri lilveru,
þennan kveljandi skynvilluheim, þessa eilífu endur-
tekningu þjáninga og tilgangsleysis. Frelsarans hlutverk
verður að benda á leið út úr völundarhúsinu. Hann
verður að kenna leiðina lil þess, að komast hjá endur-
holdgun, þannig að sálin geti endursameinast frumvirki-
leikanum. En þar sem Karma er órjúfanlegt náttúrulög-
mál, næst þetla mark ekki með öðru en því, að allt illt
sé horfið úr sálinni, engin orsök sé framar til endur-
holdgunar, hvorki til svokallaðs ills eða góðs. Takmark-
ið er því algerlega neikvætt. Öll hin skynjanlega tilvera
er ill, og takmarkið er því það eitt, að losna við það allt
saman og Iiverfa i tilveruleysið.
Andlegt umhverfi Ivrists og sú heimsskoðun, sem
liann ólst upp við, var gagnólík þessu. Þúsund ára trúar-
saga Gyðingarþjóðarinnar var skráð í heilagri bók, og
miðdepill hennar allrar var hinn eini Guð, fullkomlega
réttlátur og óhreytanlegur, i senn faðir og konungur
þjóðarinnar. í stað hins óljósa frumvirkileika, liins ó-
lýsanlega alfullkomna, sem varla var hægt að segja,
hvorl eiginlega var til i þess orðs venjulegu merkingu,
var liér hinn hátignarfulli konungur, liinn lifandi Guð.
Hann hafði skapað heiminn og var sístarfandi að stjórn
Jians og viðhaldi. Heimurinn var lians konungsríki, mjög
svo raunverulegur og alll annað en vondur. Guð sjálfur
hafði lilið yfir hann og séð, að hann var harla góður.
Upplýstir, og oft og einatt ekki lílið upiDbelgdir al
vísindum, hafa menn oft haft það sér til dægrastytting-
ar, að henda gaman að sköpunarsögunni í 1. Mósebók.