Kirkjuritið - 01.06.1955, Qupperneq 42

Kristindómsfrœðslan.
Varla getur það leikið á tveim tungum, að mikilsverðasti
þátturinn í kristindómslífi þjóðarinnar er uppeldið. „Smekk-
urinn nýtt, sem kemst í ker, keiminn lengi eftir ber.“ Að börn-
unum sé þegar í æsku innrætt lotning fyrir kristindóminum,
meðan sálir þeirra eru enn ómótaðar, því aldrei eru þau eins
móttækileg fyrir hvers konar áhrif, og sennilega býr maðurinn
ekki eins lengi að neinu og þeim áhrifum, sem dýpst snerta sál
hans í æsku. Það er því heilög skylda allra þeirra, sem er falið
það mikla ábyrgðarstarf að ala upp börn, að leiða þau sem
fyrst að lindum kristindómsins, segja þeim sögur úr Nýja
testamentinu, og kenna þeim bænir og vers við þeirra hæfi'
Það eru til ótal vitnisburðir um það, frá æðri sem lægri,
hvernig kristindómsfræðsla mæðranna, bænir og vers, sem þeir
námu við móðurkné, bjargaði þeim á neyðarinnar stund, reynd-
ist þeim það lífsakkeri, sem hélt, þó allar aðrar festar brystu,
þegar þeir voru að líöa skipbrot í lífi sínu. Það má því ekki
ske, að kristindómsfræðsla mæðranna og heimilanna líði undir
lok. Það yrði óbætanlegt tjón kristindómslífi þjóðarinnar, og
leggist sá þáttur kristindómsfræðslunnar niður, þá mun þjóðin
afkristnast á skömmum tíma. Kristindómsfræðsla í skólum get-
ur aldrei komið í stað heimilisguðrækninnar. í skólunum er
hún kennd eins og hver önnur námsgrein, og nær ekki til til-
finningalífsins. Enda ekki nema einstöku kennari, sem er þess
umkominn að kenna kristinfræði þannig, að þau nái tilgangi
sínum, og heldur varla hægt við því að búast.' Kristindómur
verður ekki kenndur svo, að boðskapur hans njóti sín, af öðrum
en þeim, sem eru snortnir af anda hans og bera einlægan kær*
leika til þeirra, sem þeir kenna. Með öðrum orðum, boðskapur-
inn þarf að koma frá hjartanu, til þess að hann nái til hjartans.
En heimilin þurfa hjálp. Hér þurfa prestarnir að koma til
móts við þau, það gera þeir bezt með húsvitjunum, þær þurfa