Kirkjuritið - 01.12.1957, Blaðsíða 25

EINING KIKKJUNNAR í KRISTI
455
oft djúpið í milli. Þetta má þó ekki skilja sem rök gegn guð-
fræðilegum umræðum. Þær geta átt fullan rétt á sér fyrir því.
Ef einhver skyldi spyrja, hvað hljótist af öllum þessum við-
ræðum, þá er rétt svar að finna í Ágsborgarjátningunni: „Til
sannrar einingar kirkjunnar nægir það, að vera sammála um
kenning fagnaðarerindisins og veitingu sókramenntanna“. Guð-
fræðingurinn, sem vinnur í kyrrþey að vísindum sínum, kann
að láta sér nægja, að við þessa niðurstöðu sé sameiginlegur
grundvöllur fenginn fyrir frekari umræðum um guðfræðileg
vandamál. En þetta er ekki nóg fyrir kirkjudeildir, sem standa
augliti til auglitis við brýna nauðsyn á einingu. Á Suður-Ind-
landi er rædd sú spurning, hvort sýnileg ytri eining sé mikils-
verð kirkjunni eða ekki. Og vafalaust á þessi spuming rétt á
ser í umræðunum, ef hún leiðir til skilnings á því, að jafnvel
fullkomnasta ytri eining geti ekki komið á hinni innri — gjört
kirkjumar að líkama Krists.
Áherzlan, sem vér Lúterstrúarmenn leggjum á trúareiningu
fyrst og fremst, er að vissu leyti neikvæð og hneykslar oft aðra
°g kann að valda efasemdum í vomm hóp. Höfundar siðabót-
arinnar kváðu blátt áfram nei við ýmsum gömlum og nýjum
villukenningum og höfðu jafnvel stundum um þær orðið:
Damnamus, vér fyrirdæmum. Var ætlun þeirra með því sú,
að í þessum efnum ætti engin trúareining sér stað. En nú á
dögum gætum vér ekki breytt eftir meginreglum feðra vorra,
ef vér samþykktum öll þessi landamerki athugasemda og gagn-
lýnilaust. Landamerkjalínur breytast, sumar hafa verið máð-
ar burt, en nýjar komið í staðinn. Ef það er satt, að drottinn
kirkjunnar ætti að sameina hana með prédikun orðsins og
veitingu sakramentanna, þá hljóta einnig að vera markalín-
ur enn í dag vegna sannleika fagnaðarerindisins mönnum
kirkju vorrar til leiðbeiningar.
í þessu sambandi verðum vér að að drepa á samfélagið um
kvöldmáltíðina. En við kvöldmáltíðarborðið, þar sem margir
ættu að verða einn líkami við það að neyta sama brauðsins,
þar hefir sundrungin magnazt meir en nokkurs staðar ella. Þar
sem samfélag endurleystra manna, eitt í hjarta og sál, ætti að