Kirkjuritið - 01.06.1960, Blaðsíða 42

280
KIRKJURITIÐ
það þarf þess með, er það jafnvel nauðsynlegt, en þá þurfa
skemmtanirnar að vera heilbrigðar og uppbyggjandi. Nú leik-
ur það ekki á tveim tungum, að megnið af þeim samkomum,
sem fólki er boðið upp á, eru síður en svo til menningarauka,
svo sem kunnugt er, bæði af afspurn og blaðaskrifum. Þarf ég
ekki að lýsa því hér. — En hvaða ráð eru þá til að bæta úr
þessu. Bæta þannig úr, að skemmtanalíf fólks verði heilbrigð-
ara, en fullnægi þó þörf þess?
Kristileg æskulýðsfélög eru efalaust góð. Má í því sambandi
minnast starfsemi séra Friðriks Friðrikssonar, sem áreiðan-
lega hefur gefið blessunarríkan árangur. En þess er þó að gæta,
að með stofnun slíkra félaga næst aðeins til þeirra, sem vilja
koma í félögin, og þó þeir e. t. v. yrðu í meiri hluta, þá yrðu
hinir margir, sem stæðu utan við, og það þeir, sem mesta þörf-
ina hefðu til að vera í slíkum félagsskap. Þrátt fyrir þessi tak-
mörk kristilegra æskulýðsfélaga, tel ég þau nauðsynleg, einkum
í bæjum og stærri kauptúnum. I sveitum og smærri kauptún-
um geri ég ráð fyrir, að ná mætti betri árangri eftir öðrum
leiðum. Vil ég nú gera grein fyrir því, sem ég hef hugsað um
þetta mál.
Nú eru um eitt hundrað þjónandi prestar í landinu. Margir
þeirra flytja ekki messu nema 4—5 sinnum á ári í hverri
kirkju, og þá oftast yfir hálftómu húsi. Þessir prestar eru
yfirleitt vel færir í sínu starfi, kunna embættisverk sín vel og
flytja snotrar ræður, sumar ágætar, en einhvern veginn hefur
fólkið slitnað úr tengslum við þá, eða þeir frá því. Mun þar
ýmislegt liggja til grundvallar, að svo er komið.
Prestar þjóðkirkjunnar eru það vel launaðir, að þeir þyrftu
ekki að sækjast eftir öðrum störfum. Þess vegna ættu Þeir
að geta lagt allan sinn tíma í að rækta þann akur, sem þein1
er trúað fyrir og þeir af fríum vilja hafa tekið að sér. Til þess
að starf þeirra beri meiri árangur en nú er, þurfa þeir að
taka upp nýja starfsháttu, og um leið að leiða æskufólk á þær
brautir, sem því er hollt að ganga og nauðsynlegt. Þetta er
hægt með því að presturinn komi til fólksins, en bíði ekki eftir
því — kannske alla ævina án árangurs —, að fólkið komi til
hans. Þetta mætti gerast með þeim hætti, að presturinn gerð-
ist starfandi meðlimur í félögum unga fólksins, t. d. í ung-
mennafélögum, sem eru enn starfandi í flestum sveitum lands-