Kirkjuritið - 01.01.1965, Qupperneq 13

KIRKJUKITID
7
mál, eins og það var og er og verður alla tíð, og auk þess nijög
tigið mál og svipmikið, skáldlegt og innblásið.
Hvað sem þessu líður þá eru það sólin og jörðin og þeirra
einhæfu, háttbundnu leikreglur, sem móta þá liugmynd, sem
vér köllum tíma, dægrin og árin eru þeirra verk og auðsjáan-
lega mjög svo staðbundið verk, einskorðað við litlu jörð, sem
er eins og aliir vita næsta lítið korn í Stórasandi vetrarbrauta.
En hugmyndin um tíma mótast ekki aðeins af því, sem aug-
un sjá. Mannsbugurinn leggur líka sitt til. Oss finnst eitt taka
við af öðru, dagar, ár og aldir renna fram, vegna þess að vér
lifum sjálfa oss, eigum minningar og þess vegna það, sem vér
köllum fortíð, eigum vonir og þess vegna það, sem vér köllum
framtíð, og milli liins horfna lieims minninganna og liins ó-
fædda veruleiks vona og áætlana er stundin, augnablikið, með
sífelldum straumi atvika, innri og ytri, sem vér lifum.
Það var raunar ekki rétt, sem ég sagði, að sólin nýja, morgun-
sólin, sem rís yfir sömu brúnir og í gær, lieilsi sama beimi og
kvöldsólin kvaddi. Þeir voru margir, sem fögnuðu degi í gær
en sjá ekki þennan, margir, sem horfðu ugglausir fram til
þessa dags en eru liryggir nú, margir, sem líta þennan morgun
fyrstan á ævi sinni, margir líka, sem munu sjá þessa sól síð-
asta. Mörgum verður borfin Iiamingjusól áður en þessi er af
lofti og ýmsir munu óska þess, að þeir befðu aldrei litið þenn-
an dag. Aðrir rnunu biðja þess, að sól standi kyrr yfir þeirri
gleði sent þeir njóta, þeirri bamingju, sem þeim finnst þeir
lxafa blotið. Og ekkert af þessu gerist án þess að út frá því
liríslist mannleg saga, næsta margbreytileg um ábrif og örlög
II.
Innan þeirrar umgjörðar, sem náttúran markar, þar sem
vetur fylgir sumri og nótt degi og ár líður af ári fram, eigum
vér annan heim, mannheiminn, þar sem brosin fæðast og tár-
in blika, þar sein vonir vakna og vonir bresta, Iiugir rökkvast
eða vermast, tengjast og sundrast, elskast og liatast, þar sem
neistar kvikna og verða Ijós, sem lýsa aldahúm og blessa þjóðir
og kynslóðir, þar sem aðrir neistar lirökkva, sem valda sviða
og brunasárum, stundum báli baturs og skelfingar.
Hver er liann, þessi heimur? Er hann líka einskonar skyn-