Kirkjuritið - 01.12.1967, Síða 31

§éra Benjamín Kristjánsson:
Blindingjarnir við veginn
Matt. 20,29—34.
iveir menn blindir sitja við veginn og tala um ógæfu sína.
Lkki ræða þeir aðeins um það, livað myrkrið er leiðinlegt í
sjálfu sér, lieldur livað það geri þeim erfitt að finna fótum
sínum forráð. Fátt eða ekkert geta þeir unnið að gagni, slys
°g liættur bíða þeirra við hvert fótmál. Þeir eru alltaf að
'illast.
Oft höfðu þeir deill um, livert leiðirnar mundu liggja og
hver vegurinn mundi beztur og orðið sárir og reiðir livor við
unnan. En reynslan hafði löngum orðið sú, að þegar blindur
^iddi blindan féllu báðir í gryfju. Fyrirtæki þeirra urðu
uð ráðlausu fálmi og lentu í ógöngum.
Loksins skildist þeim, að öll þeirra tilvera væri vonlaus
lleina herra himins og jarðar gæfi þeim sjónina að nýju. Til
l'ess þurfti slórkostlegt kraftaverk. En þeir höfðu einmilt
L'étt, að spámaður Guðs, sá er gæfi blindum sýn, væri á ferð
u,n þessar slóðir, og allt þeirra traust beindist nú að því, að
hann gæti látið augu þeirra opnast. Yissulega var Guði og
hans smurða ekkert ómáttugt, því að miskunn lians varir að
ei'ífu. Hans var mátturinn og dýrðin. Þess vegna blandaðist
u,igist þeirra og von í þessa brennandi bæn: Herra, miskuuna
l*ú oss, lát augu vor opnast. Og kraftaverkið gerðist.
'Jegar angnn opnast
i>,-óunarsaga lífsins á jörðinni er sagan uin það, hvernig augun
^'afa verið að opnast.
Allar frumstæðar lífverur eru blindar og með fáskrúðugum
skilnin garvitum, og svo er enn háltað um mikinn þorra lif-