Kirkjuritið - 01.12.1968, Blaðsíða 30

492
KIRKJliUITH)
meira að. Og þyrftu líka að' komast miklu meira á dagskrá
en nú er. Það voru menn sammála um.
Ein af samþykktum þingsins hneig að því að undirbúa nýtt
fyrirkomulag á aukaverkagreiðslum presta. Hefur það lengi
verið aðkallandi.
Fleira skal ekki talið. Ætlunin sú ein að Iiamra enn á og
undirstrika þá staðreynd að stofnun Kirkjuþingsins er merkasti
kirkjulegur atburSur á þessari öld. Og eins og þjóðina varðar
það miklu að vegs og virðingar Alþingis sé gaett, verða allir
kirkjunnar menn í nútíð og framtíð að lialda uppi áhrifa-
mætti og heiðri Kirkjuþingsins.
Mönnum má ekki gleymast aðdáunarvert frjálslyndi og rétt-
sýni íslenzkra löggjafa, er þeir veittu kirkjunni óskoraðan rétt
í innri málum hennar. Mikið vantar á að kirkjur nágranna-
landa vorra njóti enn slíks réttar. Yerða þar og tíðari árekstr-
ar milli ríkis og kirkju en hér. Og oftar tæpt á aðskilnaði.
Engum má lieldur úr minni ganga að þessi ómetanlega rétt-
arbót kom ekki sjálfkrafa. Ivostaði aldar baráttu. Fyrir miðja
19. öld hóf Pétur Pétursson, síðar biskup, máls á því að Synod-
an, sem þá var raunar nafnið eitt, fengi stóraukin völd og yrði
reglulegt kirkjuþing. Og 1848 komst á fót nefnd að tilhlutan
stiptsyfirvaldanna, sem lagði til að stofnað yrði Kirkjuþing*
og ef Alþingi og kirkjunnar menn greindi á um kirkjuleg mál-
efni, skyldi kirkjustjórnarráðið skera úr.
Það var hálf krafa. Nú er fullu marki náð.
Framtíðin mun sanna mikilvægi þess.
Gömul alþýðuvísa
Gott er að' treysta, Guð á l»ifr
pleður það niannsins hjarta.
Yfirgefðu aldrei inig,
cngla-ljósið lijarta.