Kirkjuritið - 01.04.1975, Blaðsíða 9

fimm árum eftir krossfestinguna.
Þar er um a3 ræSa fyrsta bréf Páls
»i! safnaðarins í Korintu, — fimmt-
ánda kafla.
páll minnir söfnuðinn þar fyrst á þann
boðskap, sem hann færði honum, —
á orðanna hljóðan, orðið, sem hann
boðaði fagnaðarerindið með.
Síðan heldur hann áfram og segir:
■iÞví að það kenndi ég yður fyrst og
fremst, sem ég einnig hefi meðtekið."
Þetta er hið hefðbundna orðalag um
að veita viðtöku ákveðnum boðskap
og koma honum lengra áleiðis. Það er
alveg Ijóst, að Páll hefur veitt við-
töku því, sem hann endurtekur hér,
Þeirri málsgrein sem er undirstaða
annarrar greinar í trúarjátningu kirkj-
unnar.
— En hvar gæti sá fyrrverandi of-
sækjandi kristinna manna, Páll, hafa
tengið þessa málsgrein?
— Því svarar Galatabréfið, sem er
einnig mjög traust heimild frá sagn-
fræðilegu sjónarmiði. Páll segir þar
frá því, að hann hafi tvisvar komið til
Jerúsalem. Það var, þegar postula-
fundurinn stóð á árunum 49—50 e.
Kr. og fjórtán árum fyrr. Þá var hann
um tveggja vikna skeið með Pétri í
Jerúsalem. Þá lærði hann þessa grein
utan að. Sem sagt aðeins fáeinum
árum eftir dauða og upprisu Jesú.
Ætti að gera Ijósa grein fyrir því,
sem Páll er hér í rauninni að segja
frá, þá mætti orða það svo: „Hið
fyrsta, sem ég bauð yður að læra
utan að, var það, sem ég lærði
sjálfur utan að árið 35 e. Kr.“
Svo snemma voru sem sé þegar
til þær fjórar frægu skýringarsetn-
ingar: „að Kristur dó vegna vorra
synda samkvæmt ritningunum, að
hann var grafinn, að hann er upp-
risinn á þriðja degi samkvæmt ritn-
ingunum, að hann birtist Pétri og
síðan þeim tólf.“
Til þess að strika enn betur undir
þetta, heldur hann áfram: „Síðan
birtist hann meira en fimm hundruð
bræðrum í einu, — sem flestir eru
á lífi allt til þessa, en nokkurir eru
sofnaðir.“
— En hvernig hefur þetta fengið svo
fast mót svo snemma:
— Á því reið fyrir postulana, að
allar staðreyndir varðveittust Ijósar í
þeim trúarbragðaglundroða, sem ein-
kenndi þann tíma. Og einkum var þeim
umhugað að leggja áherzlu á, að það
var Messías, sá lausnari, sem Gamla
testamentið boðaði, er dó. Því er verið
að vitna til ,,ritninganna“.
— Hvað sem öðru líður, þá stað-
festa þær, að hin tóma gröf var
staðreynd. Gröfin var og er tóm!
Bæði andstæðingar og áhangend-
ur staðfesta það.
— En hvernig gerðist það? And-
stæðingarnir láta að því liggja, að
lærisveinarnir hafi sjálfir stolið líkinu
og falið það.
— Matteus segir einnig frá þeirri
kenningu, en heldur því fram, að hin-
ir andlegu leiðtogar hafi borið fé á
varðmennina við gröfina, til þess að
þeir segðu, að lærisveinarnir hefðu
stolið líkinu, á meðan þeir sváfu sjálf-
ir — á verði.
7