Kirkjuritið - 01.04.1975, Blaðsíða 39

ast verSur grundvöllurinn að tilveru
einstaklingsins. Tillich talar um „our
nltimate concern" eða það, sem okkur
varðar mestu, þegar öll kurl koma til
Qi'afar. E. t. v. mætti þýða þetta hug-
tak með orðunum „hinzta áhugamál“
^erður sú þýðing notuð hér. En rétt er
leggja á það áherzlu, að orðið
"áhugamál" er hér dregið fyrir odd:
”Áhugamál“ merkir í þessu samhengi
nokkuð sem hlutaðeigandi er reiðu-
úinn að standa við, berjast fyrir, —
°9 falla með, ef þörf krefur.
"Marta, Marta, þú ert áhyggjufull og
nnæSist í mörgu. En eitt er nauðsyn-
egt. ‘ — Víst búum við öll yfir alls
yns hversdagslegum áhugamálum og
úhyggjuefnum. Stundirnar tætast úr
endum okkar, hver af annarri, við
misjafnlega fánýta iðju. En þegar spurt
hvað það er, sem mestu skiptir,
Pe9ar öllu er til skila haldið, svarar
fistinn maður hiklaust: Drottinn Jesús
ristur skiptir mig mestu. Hann er í
raun hið eina nauðsynlega. Allt annað
®r hégómi í samanburði við hann.
ann er grundvöllur persónulegrar til-
veru minnar.
^eð þessu er ekkert neikvætt sagt
Um Þau afbrigSi trúar, sem ég áSur
Hsindi. Hér er aSeins bent á þá til-
VerustaSreynd, sem trúin er bsim
manni, er orSinn er sér bess meSvit-
ar]di, aS hann trúir. Aðrir menn eiga
sér annan tilverugrundvöll. En kristn-
UrT1 manni er Kristur hinn eiginlegi til-
Verugrundvöllur, tilverustaðreynd allra
staðreynda.
Ti| skýringar er e. t. v. rétt að skjóta
Vl inn, að þær tilraunir, sem nú á
ógum eru gerðar til að koma á ein-
yers konar handabandi milli krist-
inna manna og marxista, eru að mínu
mati fyrirfram dæmdar til að mis-
heppnast. Þá fullyrðingu byggi ég ekki
á ytri árekstrum þessara tveggja lífs-
viðhorfa né heldur á því, sem greini-
lega ber á milli. Orsökin er dýpri. Til-
verugrundvöllur marxistans er „fræði-
kenningin“, byltingin, endursköpun
þjóðfélagsins eða hvað það nú allt
heitir. Tilverugrundvöllur kristins
manns er trúin á Krist og hún ein.
Hinztu áhugamál þessara tveggja aðila
eru svo ólík, að þeir skilja aldrei hvor
annan né geta með góðu móti tekið
fullt tillit hvor til annars. Þeir geta að
vísu um stundarsakir orðið samtaka
um ,,að mæðast í mörgu,“ kljást við
ýmiss konar félagsleg vandamál. En í
grundvallaratriðum stefna þeir í tvær
allsendis gagnstæðar áttir og geta því
aldrei orðið á eitt sáttir um annað en
yfirborðskennd viðfangsefni.
Af þessu þykist ég hafa nokkra per-
sónulega reynslu. Á menntaskólaárum
taldi ég mig marxista, þótt eflaust hafi
ég verið misjafnlega sterkur í hinum
ýmsu þáttum „fræðikenningarinnar"!
Ég minnist langvinnrar togstreitu milli
hinna tveggja „hinztu áhugamála“,
marxisma og Kriststrúar. Og ég veit,
að þar er ekki til neitt „bæði- og“,
heldur aðeins „annað hvort — eða“.
Þannig er baS raunar æviniega, beg-
ar Kristur ber aS dyrum.
Eftir þennan útúrdúr er rétt að halda
fram stefnunni. Nú hef ég þsgar lagt
á það áherzlu, að enginn skapar trú
í eigin brjósti. Fast var að því kveðið
í 2. þætti þessarar greinar, að trúin er
Guðs verk, ámóta leyndardómsfull og
hann sjálfur. Tal margra tilveruheim-
spekinga og reyndar tilveruguðfræð-
37