Kári - 17.08.1918, Blaðsíða 4

4
KÁRI
lögregluþjónninn það loks eftir að við
gengum til bans. Þáverandi bæjarfógeti Jón
Magnússon, sem nú er forsætisráðherra,
tjáði mjer þá, að hann hefði fengið skipun
frá stjórnarráðinu um að hneppa mig og
annan mann tafarlaust í varðhald og
mundi það vera eftir kæru frá Páli Jóns-
syni í Seljatungu. Annars væri málið sjer
enn þá lítt kunnugt, en skipun stjórnar-
ráðsins væri svo ströng, að fram hjá henni
gæti hann ekki gengið. Jeg reyndi að sýna
honum fram á hvað í húfi væri fyrir mjer,
ef hann hjeldi fast við áform sitt, heilsa
min andleg og líkamleg, íjárhagsleg eyði-
legging og fremur öllu öðru, að analegt
heilsufar konu minnar væri þannig á sig
komið, að yfirvofandi hætta væri á að hún
yrði vitskert, ef mjer væri þannig fyrirvara-
laust svift frá heimili minu og að minnsta
kosti yrði alger upplausn á heimilislifi
mínu óumflýjanleg afleiðing þess, ef jeg þá
væri hneptur i varðhald. En hann kvaðst
þegar hafa beðið um leyfi til að fresta
málinu til næsta dags, en þvi verið þver-
neitað, við skyldum verða settir inn sam-
stundis og gæti hann þvi eklíi annað gert
en að hlýða þeirri skipun. Þótt jeg nú viti
betur, þá trúði jeg honum i þetta sinn og
Ijet þá svo vera.
Næsta dag var jeg tekinn fyrir rjett og
fjekk þá að vita að jeg væri sakaður um
að hafa falsað nafn Jóns Erlendssonar á
fyr umgetið skuldabrjef. Ennfremur fjekk
jeg nánari greinagerð á því, að Páll sonur
Jóns Erlendssonar, sá, er keypt hafði bú
hans haustið áður, talið fram eftirlátnar
eigur hans við uppskriftina á búinu og
gert kröfu fyrir hönd erfingjanna, þar á
meðal síns sjálfs i búið fyrir á tjórða þús-
und krónur, stæði á bak við þetta atferli
gegn mjer. Jeg bað nú um að mega sjá
eða heyra þá kæru, sem komið hefði máli
þessu á stað, en því eyddi bæjarfógeti að
því sinni. Gaf jeg svo skýrslu mína i mál-
inu, sem vert er að geta, að siðar var stað-
fest i öllum höfuðatriðum af vitnum, sem
leidd voru i málinu og öllum bar saman,
nema þeim, sem skyld voru eða vanda-
bundin Jóni Erlendssyni.
í hvert skifti, sem jeg kom fyrir rjettinn
ámálgaði jeg að fá að sjá kæruna, sem jeg
hefði verið tekinn ettir, en ávalt eyddi
bæjarfógetinn þvi, þangað til loksins að
hann sagði að jeg yrði sendur austur að
Stokkseyri til samanburðar við vitni og þá
skyldi hann sjá um að kæran yrði látin
fara með. , .
Jeg var nú sendur austur á Eyrarhakita,
að vísu ekki i járnum, en undir strangri
gæslu. Þegar jeg kom til Eyrarbakka, tók
þar á móti mjer Eiríkur sýslumaður Einars-
son með fiokki manna harðsnúnum. Ilaíði
hann, er hann frjetti lil i'erða minna látið
viggirða hús eitt í þorpinu me^ járnslám
og öðrum útbúnaði og var jeg vistaður
þar um nótíina.
Næsta dag Ijet Eiríkur mig koma fyrir
rjett og voru þar þá komnir alimargir
menn úr bygðarlögunum í kring. Ilöfðu
þeir skrifað nöfn sín á skuldabrjef það,
sem jeg var ákærður fyrir að hafa falsað
og hafði Eiríkur i hinum fyrri leiðangur
sínum, sem framan er nefndur, látið þá
synja fyrir að hafa skrifað nöfn sin á það
skjal. Kom það nú á daginn, að þeim hafði
alls ekki verið sýnd eiginhandarnöfn þeirra
á hinu upphaflega skjali, heldur höfðu þeir
að eins fengið að sjá eftirrii af þvi og gátu
því með sanni sagt að þau nöfn, sem þeim
voru sýnd, hefðu þeir alls ekki skrifað. —
Mjer er ekki kunnugt um hvort þessir
aumingjar hafa haldið, að þeir að eins
ættu að segja til um, hvort þeir hefðu
skrifað þau nöfn, sem þeim voru sýnd eða
þeir hafa haldið að frumril skjalsins væri
glatað, þegar ekki var annað en svo kallað
efiirrit í rjettinum og sjer væri þess vegna
óhætt að þræta fyrir að hafa skrifað nöfnin.
En söm er hin takmarkalausa ósvifni,
lieimska og varmennska þeirra sem með
málið t'óru, þannig að gera tilraun til þess
að sanna skjalafölsun á saklausan mann
með eftirriti af þvi skjali, sem þeir vildu
sanna að væri falsað. — Menn þeir, sem