Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 32

30
SYRPA.
Á aBra hönd stóðu hinir fáu Há-
lending-ar tilkomumiklir að sjá,
klæddir stuttpilsum og nærskorn-
um hásokkum, eftir venju sinnar
eigin þjóöar, hinn forni búningur
þeirra var aö Öllu fullkominn, en
hvergi þó eins algjörlega lítalaus
eins og sá, sem foringi þeirra bar.
Hins vegar hófust Búarnir — fimm
um einn — ófáguö samsteypa af
mönnum í samanburöi viö gimstein-
inn úr brezka hernum. Unglingar
og aldurhnignir menn stóöu hliö við
hliÖ, og bíspertir drenghnokkar
samsíöa mönnum í broddi lífsins
meö fiaksandi skegg er féll niður á
berar bringurnar, en það voru karl-
mannleg hjörtu sem þar voru á bak
við, hjörtu, sem brunnu af heimilis-
og fööurlandsást, hjörtu, sem sjald-
an höfðu látiö hugfallast á stundum
mannraunanna. Rifflar þeirra hvíldu
í fastgreiftum hetjuhöndum. Þeir
horföust í augu Búinn og Bretinn.
Búinn meö liðsfjöldann, en Bretinn
meö byssustinginn.
,,Fram með byssustingina, Gor-
donar!“
Þaö var líkast aö sjá sem leiftri
brygöi fyrir, þegar karlmannlegu
hendurnar gripu um stálið. Byssu-
stingirnir féllu í grópið, þeir smullu
á hlaupinu eins og elskhuga
koss á vörum heitmeyjar sinn-
ar. Duna barst frá rifflum Búans,
nokkrir menn úr hópi Skota riöuðu
eitt fótmál, ruku út af og lágu þar
sem þeir voru komnir. Aftur heyrö-
ist Skotska fastmælta raustin: ,,lát-
um sverfa til stáls, Gordonar“, og
ofurhuginn Skozki sótti fram í
broddi hinna fáu lagsmanna sinna,
sem funuðu af heift og hugprýöi.
Búarnir eiga hugrakt hjarta og
hver sem leggur þeim bleyöuorð á
bak er lygari, en aldrei höfðu þeir
áöur séö slíkan berserksgang, aldrei
höföu þeir áöur séö manndrápsbyl
af holdi og blóöi steypa þeysandi
stálbrodda fossum yfir fylkingar
sínar. Skotarnir ædduáfram, áfram
yfir fallna félaga sína, áfram yfir
gjár og gljúfur, áfram til móts viö
fjandmennina og í gegnum þá,
vaipandi þeim til jaröar eins og eg
liefi séö vilta hesta æÖa í gegnutn
fullþroskaöan maís akur og brjóta
niöur hverja stöng sem fyrir þeirn
liefir oröiö. Þaö hvein í byssustingj-
unum þegar þeir þrýstust gegnum
bringu og bak. Búarnir reyndu aö
reiöa byssuskeftin til höggs, en þaö
var árangurslaust. VillikiÖlingur
mætti alt eins vel reyna aö stanga
tígrisdýriö þegar þaö stekkur á
hann. Ekkert fær staöist fyrir eldi
slíks heiftaræöis. Dregur þú dár
aö Búum? Dragðu þá dár aö hálf-
um herafla Noröurálfunnar. Því
aö aldrei hafa synir Skotlands enn
verið brotnir á bak aftur þegar þeir
einu sinni hafa komist í færi viö
fjandmenn sína. Hvílík hreysti
sem þessum berbeinum Skotlands
er gefin! Þeir mintust hinnar
raunalegu morgunstundar viö Mag-
erfontein og þeir ráku stáliö í gegn-
um lifur og lungu. Þeir minntust
hinna mörgu félaga sinna í gröfun-
um á bökkum Modder og þeir vógu
fjandmennina upp á byssustingjun-
um og vörpuöu þeim eins og hey-
visk aftur fyrir sig. Þeir mintust
hins ágæta Wauchopes sundurflak-
andi af sárum og þeir þrýstu köldu
stálinu með hryllilegu braki í gegn-
um haus og heila og skildust viö
andlitin þannig útleikin, aö jafnvel
árar myrkranna myndu hafa hörfaö
meö ofboöi frá slíkri sýn. Þeir
mintust Skotlands og létu hiö tryll-
ingslega herópfeðrasinna bergmála
um kvosirnar meðal Afríkufjallanna,
unz lagsbræöur þeirra í meginhern-
um heyröu þaö langar leiöir í burtu
og þeir sneru sér hver til annars
meö þessum orðum:
,,Guö hjálpi Búunum nú! Þeir
á stuttpilsunun hafa náö í þá meö
byssustingjunum“.
En þegar þeir fóru aö kanna val-
inn til þess aö hafa upp áþeim, sem
falliö höfðu, urðu þeir þess áskynja,
aö foringi þeirra, hinn hugumstóri
Towse meö ljónshjartaö, sem hafÖi
Ieitt þá gegnum hina blóöugu braut
skyldunnar — veitti þeim eigi fram-
ar forustu. Hið göfuga hjarta, sem