Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 53

DÆTUR ÚTILEGUMANNSINS.
51
ir í hinu. Var nú þetta ojj 300 kr.
aleiga hans, bæ8i til Ameríkuferöar
og- búskapar þegar þangaö væri
komiö. En Sigríður haföi eitt kofort
og í því voru föt hennar og
aörir smámunir. Svo haföi hún
rúmfata bagga bundinn sarnan, til
að vega á móti kofortinu. Höföu
þau sæmilegar klyfjar á 2 hesta og
var nú gengiö frá þessu öllu saman
eins vel og þurfa þótti, er'löng leið
var fyrir hendi. Aö þessu loknu
sté nú alt fólkið á hesta, því þau
karl og Helga riöu meö þeim nokk-
uð á leið austur úr dalnum og þang-
aö sem hraunið endaöi, þar skildu
þau með tárum og trega, en beztu
fyrirbænum um hvers annars heill
og velferð. Gaf gamli Gunnlaugur
þeim þar aö skilnaði 1000 krónur í
dönskum gullpeningum og fingur-
gull eitt mikiö, sem móöir Sigríðar
hafði átt og átti hún aÖ bera þaö á
meðan hún lifði. Gat gamli maö-
urinn þess, aö það mundi verÖa í
síðasta sinn sem þau sæust, kysti
Sigríði marga og innilega kossa,
sté síöan á hest sinn og þau Helga
bæði, riðu þau síöan heím á leið og
er hann nú aö mestu úr sögunni.
En þaö er nú af þeim Einari, Sig-
ríði og Oddi að segja, að þegar þau
höfðu jafnað sig eftir viðskilnaðinn
við föður og systur, að þau hófu
ferð sína niður til sveita og réði
Einar ferðinni, því hann var búinn
að hugsa sér hvernig hann skildi
komast af landi burt með konu sína,
svo yfirvöldin gæti ei hamlað ferð-
um þeirra. Héldu þau áfram alt
hvað aftók og segir ekkert af ferð-
um þeirra, fyrri en þau komu að
næturlægi niður að sjó, var það þar
sem kölluð er Melrakkaslétta, á
milli bæjarins Hóls og kauptúns
þess sem nefnt er Raufarhöfn. Þar
áðu þau skamt frá sjónum, við dá-
litla smá á sem féll þar til sjáfar.
Einar bað nú Odd og Sigríði, að
bíða sín þar, en sjálfur kvaðst hann
mundi ganga niður ■ að sjó og vita
hvers hann yrði vís, því sannast að
segja, var það helzt í huga hans,
að taka bát frfi þeim Hólsverjum og
fara á honum með konu og farang-
ur út með sléttunni og komast þar
í duggu, annaöhvort franska eöa
enska. Var mikiÖ af þeim þar aust-
ur meö landinu. Þetta varhannnú
aö ráðgera með sér á leiðinni niöur
að sjónum, en þegar þangaö kom
sá hann, sér til hinnar mestu hug-
hreystingar, aö duggarar nokkrir
vorú við árósinn meö stóran bát og
nokkrar tunnur, sem þeir voru aö
fylla meö vatni. Hann gekk þang-
aö sem þeir voru og ávarpaði þá;
voru þetta Englendingar og þótti
vænt um að sjá þarna landsmann,
sem dálítið gat ttilaö á þeirra máli,
því það gat Einar eins og áður er
frásagt. Einar spurði þá meðal
annars, ef að skipstjóri væri þar á
meðal þeirra og sögöu þeir aö svo
væri og gaf hann sig þegar fram og
heilsaði Einari alúðlega með handa-
bandi. Einar spuröi hann aö heiti
og sagðist hann heita William Craw-
ford og vera frá Hull á Englandi.
Einar baö hann síðan að veita sér
viötal einslega og var það auðfengiö.
Sagöi nú Einar honum frá mála-
vöxtum í stuttu máli og bað hann
að flytja sig og konu sína utan og
bauö að borgahonum, þaðsem hann
setti upp. Er nú ekki aö orölengja
þaö, aö þeir komust að samningum
og átti Einar að borga 100 krónur
fyrir far þeirra beggja. Fór nú
skipstjóri út í duggu sína, sem þar
var skamt undan landi, en lofaði að
senda bát eftir þeim og farangri
þeirra innan klukkustundar. Einar
hljóp til baka, þangað sem systkyn-
in voru og sagði þeim í fám oröum,
hvað gerst hefði í för hans niður að
sjónum. Vorú nú klyfjar upplátn-
ar og riðiö niður að sjó og stóð það
heima, aö þeger þau komu þangað,
lentu duggarar við klappir nokkrar
sem þar eru, en þeir Einar og Odd-
ur tóku farangurinn og báru út á
bátinn og er því var lokið, kvödd-
ust þeir mágarnir og þau systkinin
með harmi miklum. Reið Oddur
þegar af stað, en Einar leiddi Sig-
ríði niöur að bátnum og flaut hún
þá öll i tárum og gat þá varla af-