Nýjar kvöldvökur - 01.11.1908, Blaðsíða 5

BEN HÚR.
245
áhyggjufull, «eða hví ertu annars vopnaður,
sonur minn?»
«Við verðum ef til vill að verja manninn
frá Nazaret.»
«Fyrir hverjum?*
<Eigi að eins fyrir Rómverjum, móðir mín.
Rabbíarnir ákæra hann fyrir stórglæp. Oum-
skornir menn eru í hans augum jat'nir Oyð-
ingum, rétt-trúuðum Gyðingum. Hann prédik-
ar nýja kenningu . . . en komdu nú.»
Hann kallaði á Arabann, og bauð honum
að ríða hestunum til Betesda-hliðsins og bíða
hans þar. Svo hélt hann á stað með þeim
mæðgunum og Ömru yfir hneykslunarfjallið og
í áttina til bæjarins. Heim þorði hann ekki að
fara með þær, fyr en prestarnir væru búnir að
skoða þær og úrskurða þær heilbrigðar. En
svo nærri heimili sínu vildi hann hafa þær,
sem hægt var. Þær gengu rösklega, og fundu
gröf eina nýja, nálægt gröf Absalons, rétt við
Kedronslækinn; þar urðu konurnar eflir, og
biðu þess að Ben Húr gerði ráðstafanir þær,
er þurfa þætti. Hann hafði hraðann á, og kom
aftur innan stundar með tvö tjöld. Reisti hann
þau spölkorn fyrir austan konungagrafirnar.
Þar áttu þær að vera í tjöldum fyrst um sinn.
Eftir því, er lögmálið sagði, var Ben Húr
orðinn óhreinn, við þaðað rækja þessar skyld-
ur sínar; þorði hann því ekki að taka þátt í
páskahelgihöldunum, er þá voru í vændum.
Svo hélt hann til þar úti hjá fólki sínu. Rau
höfðu margt að segja hvort öðru, og urðu
þær mæðgurnar að segja nákvæmlega frá öll-
um raunum sínum. Hann hlustaði á með mesta
athygli. Hatrið til Róms fór alt af vaxandi í
huga hans. Honum duttu ótal ráðíhug;hann
ætlaði að efla uppreist í Galíleu, og ráðast á
rómverska ferðamenn á vegunum En svo sá
hann það vel, að engin von var um sigur á
Rómverjum, nema allur ísrael risi upp eins
og einn maður, Annars ekki. Og svo hvarf
hugur hans til mannsins frá Nazaret. Rað var
svo að sjá, sem hana hefði mátt til að koll-
varpa heimsveldi Rómverja, til að umbreyta
heiminum, og gera alt mannkynið að einni,
stórri, farsælli fjölskyldu. Rað mundi koma
miklum hreyfingum af stað, ef hann kæmi fram
og boðaði þetta erindi : «Heyr mál mitt, ísra-
el, eg er sá konungur Gyðinga, sem guð hef-
ir heitið þér.»
Og var nú ekki þetta einmitt það, sem
maðurinn frá Nazaret ætlaði að gera, þrátt fyr-
ir alt? Hafði hann ekki farið dult með allar
fyrirætlanir sínar þangað til hentuga stundin
var einmitt nú upprunnin? ísraelsmenn höfðu
streymt saman frá Miðjarðarhafslöndunum frá
Indlandi, frá nyrztu löndum Evrópu, til þess
að halda helga páskahátíðina í Jerúsalem. Reg-
ar Galíleumenn ætluðu að gera hann að kon-
ungi norður við Genezaretvatnið, voru ekki
nema fáar þúsundir til að styðjast við. Hér
var öðru máli að gegna. Hver var fær um að
telja allan þann her, sem hér yrði viðbúinn,
þegar kallað yrði til vopna og brautargengis.
Og Ben Húr komst á þá niðurstöðu, að
maðurinn frá Nazaret byggi yfir stórfeldum
byltingum og hygði á hernað og styrjaldir,
þótt hann léti lítið á sér bera.
Meðan Ben Húr hélt til í tjaldinu, komu
oft til hans menn, og spurðu eftir honum og
töluðu við hann á laun. Ætíð, þegar móðir
hans fór að spyrja, hverra erinda þeir kæmu,
svaraði hann: «Pað eru kunningjar mínir úr
Galíleu.» Reir færðu honum fregnir um mann-
inn frá Nazaret, og svo hvað þeir höfðust að,
óvinir háns, rabbíarnir og Rómverjar. Ben Húr
vissir um það, að undirbúningur var með það
að sitja um líf hans. En það vonaði hann,nú
um hátíðina mundi að minsta kosti vera drátt-
ur á því, bæði af því að fólkið hallaðist svo
að honum, og af því að slíkur fjöldi útlendra
manna var í borginni. Og svo gat hann gert
tákn og furðuverk; hver mundi geta neytt hann
eða kúgað —hann sem virtist vera herra lífs ©g
dauða.
XII.
Allir þessir viðburðir fóru fram dagana frá
21. til 25. marz eftir voru tímatali.
Að kvöldi hins 25. marz gat Ben Húr ekki
setið á sér lengur. Hann varð að fara inn í