Nýjar kvöldvökur - 01.11.1908, Blaðsíða 9

BEN HUR.
149
Hvers konar maður var hann annars? Hverj-
ar voru íyrirætlanir hans?
Hann sneri sér frá brjóstvörninni, þar sem
hann hafði staðið og horft ofan, og gekk út
að garðsalnum. «Reir mega gera hvað þeir
vilja» hugsaði hann með sér. Eg læt ekki
undan Rómverjum. Hleypum þá heldur Galí-
leunum upp, og berjunist upp á líf og dauða.
Ef við berjumst hraustlega, þá koma hinar
kynkvíslirnar með. Sá sem gaf oss Móses, gef-
ur okkur annan foringja nú. Ef það verður
ekki maðurinn frá Nazaret, þá verður það ein-
hver annar. Nógir eru til, sem eru fúsir á að
deyja fyrir frelsið.»
Rað var að eins dauf birta inn í garðsaln-
um. Hann sá, að hægindastóll Símonídesar stóð
þar, sem sjá mátti út yfir torgið og grendina
þar. «F*á er hann kominn heim,» sagði Ben
Húr við sjálfan sig, «en getur verið hann sofi.»
Hann gekk hægl inn, og færði sig nær, og
gægðist fram með háa bakinu á hægindastóln-
um. En það var ekki Símonídes, sem í honum
sat, heldur Ester. Hún svaf. En hvað hún var
raunaleg, og þó svo góðleg, svo sakleysisleg,
svo trygðarieg. Við og við var eins og hún
andvarpaði —eins og hún hefði ekki leitað sér
hvíldar fyrir þreytu sakir, heldur þjáninga.
Hann stóð þar lengi, studdist fram á stól-
inn og horfði á hana. Einu sinni laut hann
niður, eins og hann ætlaði að kyssa hana á
hárið eða ennið —en svo gekk hann í burtu
jafnhægt og hann hafði komið, og fór sömu
leið og hann kom.
XIII.
Strætin voru full af fólki, sem voru á gangi
fram og aftur, eða hópuðust í kringum eldana;
en við þá var verið að steikja ket, og var
bæði sungið og spjallað á meðan. Ylmurinn
af steiktu keti og sedrusviði, sem var að brenna,
fylti loftið. Á meðan hátíð þessi stóð yfir, fanst
öllum ísralsmönnum, að þeir væru bræður og
og gestrisnin var almenn meðal allra. Ben Húr
gat ekki annað en heilsað og heilsað, og al-
staðar, hvar sem eldstæði var, var honum boð-
ið að borða með. Hann þakkaði fyrir, en
hraðaði ferð sinni áfram, sem hann mátti, til
gestahússins, þar sem hestur hans var geymdur.
Alt í einu sá hann að heil röð af blysum var
á ferð, en kom á móti honum. Honum brá
— og það því meira, er hann sá, að þar blik-
aði á rómverska spjótsodda innan um blysa-
Ijósin og blysareykinn. Hvað svo sem kom
rómverskum hermönnum það við, þó að Gyð-
ingar héldu páskahátíðina? Hann stóð kyr, og
ætlaði að lofa þessum hóp að komast fram
hjá.
Rað var hvorttveggja, að það var tungls-
Ijós, og svo lýsti af eldunum, sem páskalamb-
ið var steikt við, Samt héldu margir á ljósker-
um. Þrælar báru bæði blysin og Ijóskerin; voru
þeir vopnaðir með bareflum, en sumir með
broddstöfum. En þá sem stóð, var svo að sjá,
sem þrælarnir hefðu mest að hugsa um það,
að vísa rabbíunum og öldungunnm leið, hvar
skárst var að fara innanum grjótið á veginum.
Hvað hafði þessi flokkur manna að þýða?
varla voru þeir á leið til musterisins, —þeir hefðu
þá farið aðra leið. Og hvað áttu þessir her-
menn að gera?
Meðal þeirra fremstu í hópnum voru þrír
menn, sem Ben Húr tók sérstaklega eftir. Sá,
sem var til vinstri handar, var einn af höfuðs-
mönnum musterisvarðarins, en sá sem var til
hægri var, einn af prestunum. En liver var í
miðið? Hann hékk þunglamalega á handlegg
þess, er með honum gekk, og var svo niður-
lútur, að eigi var auðið að sjá í andlit hon-
um. Hann dragnaðist á stað eins og maður,
sem verið væri að draga á pínubekkinn, eða
þá til aftökustaðarins.. Hver gat það verið?
Ben Húr gæddi gönguna, og komst fljótlega
samhliða prestinum og hélt í við hann. Hann
sá manninn, er í miðið var, líta upp, ogféllþá
blysbirtan í andlit honum. Rað var fölt og af-
myndað, og augun sem á flótta.
Hann hafði kynst þeim, sem næstir stóðu
manninum frá Nazaret, er hann var með, svo
að har.n þekti þá. Og þegar hann leit í þetta
afmyndaða andlit, slapp ósjálfrátt af munni
hans:
32