Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Síða 43

LÍFIÐ EFTIR DAUÐANN.
39
II.
Sannleikurinn í þessum efnum,
Rannsóknir vorar hafa leitt í ljós, að lífið
eftir dauðann er miklu eðlilegra og skiljanlegra
en flestar kenningar manna og skoðanir er að
því lúta. Sannleikurinn er sá, að dauðinn gerir
enga skyndilega breytingu á einum eða neinum.
Menn líða ekki eins og reykur upp í einhverja
himinhvelfingu handan við stjörnurnar um leið
og þeir skilja við. Og menn eru hinir sömu
eftir dauðann og þeir voru í lifandi lífi. Vits-
munir þeirra eru hinir sömu, og sama er að
segja um eðlisfar þeirra og tilfinningalíf. Og
ástand þeirra eftir dauðann er árangurinn af
hugrenningum þeirra og tilhneigingum hér í
heimi. Menn hljóta hvorki neina umbun né
refsingu eftir andlátið. Pað, sem fram við þá
kemur hinumegin grafar, eru aðeins hinar ó-
hjákvæmilegu afleiðingar af hugrenningum þeirra,
orðum og athöfnum hér í heimi. Hver maður
ræður því sjálfur, hvernig hann býr í haginn
fyrir sig eftir dauðann.
Vér verðum nú fyrst og fremst að átta oss
á því mikilvæga atriði, að vér eigum ekkert
kynjalíf í vændum eftir dauðann, heldur aðeins
eðlilegt áframhald af þessu lífi, sem vér iifum
hér. Og látnir vinir vorir eru ekki horfnir frá
oss í raun og veru; þeir dvelja hjá oss að heita
má öllum stundum. Aðskilnaðurinn er fólginn
í því, að vér verðum þeirra ekki varir á með-
an vér vökum. Vér höfum ekki mist þá, en að
eins mist sjónar á þeim. En vér getum þó hæg-
lega séð þá og talað við þá nú eins og á með-
an þeir lifðu jarðnesku lífi. Og í rauninni
hafa allir meiri og minni kynni af látnum ást-
vinum sínum, þó þeir séu færri sem muna það.
Menn geta að vísu Iært að flytja til með-
vitund sína og festa hana, sem kallað er, í sálar-
líkama sínum í vöku, en til þess þurfa menn
að hafa tekið sérstökum sálarþroska og megin-
þorri manna gerir það ekki á stuttum tíma. En
á meðan jarðneski líkaminn sefur, starfa menn
að meira eða minna Ieyti í sálarlíkamanum, og
eru þá hjá hinum látnu ástvinum. Stundum rek-
ur þá óljóst minni til þess, að þeir hafi hitt
þessa vini sína, og segja þá að sig hafi dreymt
þá. Hitt er þó miklu oftar, að þeir muna ekk-
ert af því í vöku, sem þeir hafa heyrt og séð
í sálarheimum, og hafa þar af leiðandi enga
hugmynd um, að þeir hafi verið hjá hinum
látnu vinum sínum.
Rað er þó áreiðanlegt, að einlæg ást og
vinátta nær út fyrir gröf og dauða. Og þá er
menn losna úr viðjum jarðneska líkamans, hvort
sem það er í svefni eða dauða, þá hverfa þeir
þegar í stað til þeirra sem þeir elska eða hafa
miklar mætur á. Svo þegar á alt er Iitið, kem-
ur dauðinn aðeins því til leiðar, að þeir sem
elskast, eru samvistum á nóttunni í sálarheim-
um í stað þess að vera samvistum á daginn
hér í heimi.
Menn geta hugsað, talað, heyrt, séð og starf-
að í öðrum heimi, hitt er annað mál, að þeir
eru tilfölulega fáir, sem muna það í vöku sem fyrir
þá hefur borið á öðru, tilverustigi. En hvort
sem þú manst eftir því, að þú hafir fundið vin
þinn f öðrum heimi eða ekki, þágeturþú ver-
ið viss um, ef með ykkur hefur verið einlæg
ást eða vinátta, að þá er hann í nánd við þig
bæði daga og nætur. Eina breytingin sem á
honum hefur orðið er sú, að hann hefur af-
klæðst hinum jarðneska líkama. En hann er
sami maðurinn eftir sem áður, nema hvað hann
er nú frjálsari ferða sinna og getur á svipstundu
farið hvert á land sem hann vill. En eins og
áður er sagt, eru vitsmunir Iátinna manna og til-
finningar í engu breyttar; þar af leiðandi elska
þeir þá sem þeir hafa elskað. Vitsmunir manna
og tilfinningalíf tilheyra ekki hinum jarðneska
líkama sem lagstur er til hinnar hinstu hvíldar.
Látinn maður hefur lagt af sér hinn ytri *og
sýnilega búning, og lifir í öðrum Iíkama, en
hann er eins fær um að hugsa og elska eins
og áður.
Eg veit að meginþorri manna á erfitt með
að skoða nokkuð sem verulegt, ef þeir geta
ekki séð það með sínum augum eigin. Og menn
eiga yfirleitt erfitt með að gera sér glögga grein