Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Blaðsíða 26

20
MÝJAR KVÖLDVÖKUR
klukkan sjö ckiu' Mona mjólkinni til
þorpsins, í tvíhjóla kerru, sem er full af
háum mjólkurbrúsum.
Það er sunnudagsmorgunn í byrjun á-
gústmánaðar 1914. Það er bjart sólskin
og horfur á, að veðrið ætli að verða jafn
fagurt og það hefur verið undanfarna
daga. Þegar Mona ekur út frá bænum,
heyrir hún bresti í púðurflugu, sem send
er upp frá byggingunni, sem stendur við
hliðina á björgunarbátastöðinni. Hún
lítur út yfir hafið. Það er rólegt eins og
sofandi barn, og ekkert skip er sýnilegt.
Hvað skyldi þetta þýða? Hani galar
heima á bænum, og hundur Robbies gelt-
ir að fénu uppi í brekkunum. Býflugurn-
ar suða í gula limgerðinu og lævirkjarn-
ir syngja undir bláum himninum. Annars
er vagnskröltið eina hljóðið, sem heyrist,
og í vagninum stendur ung stúlka, frjáls
eins og morguninn, innan um mjólkur-
fötur sínar og brosir.
Þegar hún kemur til Peel, sér hún
menn í bláa einkennisbúningnum, sem
borinn er af varasveitum sjóliðsins. Þeir
hlaupa út úr húsum sínum og hrópa í
flýti kveðjuorð til eiginkvenna og barna,
og hraða sér síðan í átt til járnbrautar-
stöðvarinnar, hlæjandi og kallandi.
»Hvað er hér um að vera?«
»Við erum að fara í stríð. Ferðbúnað-
ur hefst í dag, og hér í Douglas, — við
stærstu höfn eyjarinnar — liggja fjórir
gufubátar, sem flytja mennina út á skip
þeirra.«
»Og móti hverjum förum við í stríð?«
»Móti Þjóðverjum, auðvitað«.
»Þjóðverjar hafa komið Belgíu að ó-
vörum. Hin stóra óvættur hefur ráðist
á lítið ríki, en nú eiga okkar menn að
kenna þeim, hvernig þeir eiga að hegðá
sér«.
»Já, og það eftirminnilega«, segir
Mona.
Þeir munu dusta Þjóðverjana rækilega
til og þá mun stríðinu fljótt verða lokið.
Hún hefur ávalt hatað Þjóðverja, án þess
að vita hvers vegna. Bara þeir fái nú þá
útreið, sem þeir verðskulda.
Þegar hún kemur aftur til Knockaloe,
er Robbie í mikilli æsingu.
»Þú hefur víst heyrt fréttirnar?«
»Já, ég hef heyrt þær«.
»Sjálfsagt kemur röðin að ykkur
næst«.
»Heldurðu að það sé mögulegt, Mona,
að þeir kalli okkur?«
Hin dökku augu Robbies leiftra. Hann
rennir þeim yfir vellina umhverfis bæ-
inn.
Kitschenar hafa gefið út ávarp: »Kon-
ungur þinn og land þitt þarfnast þín«.
Það er fest upp á alla veggi og birt í
blöðunum. Frá fjarlægustu hlutum eyj-
arinnar þjóta ungir menn til þorpsins
og bjóða föðurlandinu þjónustu sína.
Mona og Robbie vinna að uppskerunni
úti á akrinum. Mona getur ekki dulið
eftirvænting sína og geðshræring.
»ó, hví var ég ekki karlmaður?«
»Mundirðu þá hafa farið með?«
»Hvort ég hefði farið! Já, það máttu
reiða þig á«, segir Mona og réttir úr sér.
Kornið er skorið og bundið í vöndla.
Það er aðeins eftir að stakka það. Rob-
bie gengur til þorpsins um kvöldið. Mona
og faðir hennar sitja inni. Gamli maður-
inn er alvarlegur. Hann hugsar um
Krímstríðið og afleiðingar þess.
»Robbie er orðinn svo órór«, segir
hann.
»Það er ekkert furðulegt«, segir Mona.
Allt í einu kemur Robbie hlaupandi inn
til þeirra eins og stormbylur.
»Ég hef gefið mig fram sem sjálf-
boðaliða, pabbi, ég hef gefið mig fram
sem sjálfboðaliða, Mona«.
Mona leggur hendur um háls honum
og kyssir hann. Gamli maðurinn er fá-
máll og gengur stuttu síðar til rekkju.